Напиши љубовен текст (дневник на вашата душа)...

Ti podariv srce polno sni
-ti neznaese da sonuvas.
Ti podariv ljubov vozvisena
od dnoto na nedopirlivite prostorii vo mene
-se plasese.
 Ti gi podariv site moi zelbi
-ne znaese da kopnees.
Sega-koga izgubiv se'
-me baras,
a jas odamna zaboraviv da mectaam.

Знам..касно е. Ама кај нас. Тешко ми е да си ја отворам душава и да си кажам се што ми лежи на неа а и во неа...а овде треба да кажам нешто откинато од душа..иронии....знам дека ми е убаво но се растажив...песнава оди на рипит и ме опфаќа тага...го нема...нема ни да биде наскоро тука...а не ни ми кажал дека е така..дека и он чуствува нешто за мене. што правам??? се затворив во себе за да не повредам НЕКОГО кој одамна не ми значи. за да не му плеснам дека не го сакам иако сега не ми е битно тоа. како ли да му кажам на тој што мислам дека го сакам дека го сакам...тешко е кога човек треба да наполни батерии за да почне повторно од старт...

ehhh milo, ne znaev kakov veter nosis,
kolku sila imas,koga i so volcite zboris,
za volcica bela se boris.....
so pesnite aber i prakas
po mesecinata svetla cista,
za taa ljubov se vrakas.
a ne gledas so oci svoi
deka ljubov pred tebe stoi,
odamna bila,
no od taga glava svila
kako peperutka sina, nezna,
so skrseni krilca, edna zena...
da moze da leta so pesna ke odi,
i kako volcica stara ke se bori,
da donese za tebe vodi od izvori svoi,
da izleci ljubovni rani, melem da stvori.....

...Well... напиша: ekaterina напиша: ehhh milo, ne znaev kakov veter nosis, kolku sila imas,koga i so volcite zboris, za volcica bela se boris..... so pesnite aber i prakas po mesecinata svetla cista, za taa ljubov se vrakas. a ne gledas so oci svoi deka ljubov pred tebe stoi, odamna bila, no od taga glava svila kako peperutka sina, nezna, so skrseni krilca, edna zena... da moze da leta so pesna ke odi, i kako volcica stara ke se bori, da donese za tebe vodi od izvori svoi, da izleci ljubovni rani, melem da stvori.....   ...ekaterina, koj go napishal ova?...

JAS LICNO....

P.S. POSVETENA E NA EDEN POSEBEN COVEK VO MOJOT ZIVOT...

Изменето од ekaterina - 26.Декември.2007 во 00:00

blueprayer напиша: И додека студот ни пробиваше низ коските, а ни ги замрзнуваше ушите, крвта ми вриеше и предчуствував дека нешто ќе се случи. Не бев сама, таа беше со мене.  Кога веќе го поминавме пола пат зјапајќи безпрекидно и безцелно низ околината, барајќи предчуството да стане стварност, истовремено плашејќи се од истото тоа, си реков добро е. До сега не. Но наредната половина од патот се исполни со конфузност и мала болка,  најмногу тага. Немав сили да го погледнам во очи, а знам дека тие темни очи ме погледнаа додека јас продолжував со наведната глава без поздрав. Сигурно ме предало лицето, прочитал како ми е и ја видел тагата. Кога решив да соберам храброст и да кренам глава веќе надалеку го гледав неговиот профил кој полека се губеше. Се растажив уште толку...тие прекрасни очи кои последен пат кога ме погледнаа мислам дека потонав длабоко во нив и во нивната тага. Тажен е. Знам. Боже, колку ли само ми недостига. Но душава е навредена. Како да му кажам што чуствувам кога знам дека нема да го добијам целосно и искрено!? Ако не друго, барем беше искрен. Тој сака само дел од мене. А јас не се делам. Времето е повторно одредувач уште колку ли ќе трае ова. За тоа време....ќе чекам...само тоа ми преостанува.

И кренав бело знаменце, но ти не одговори. Не знаев дали да се откажам, ама изгледа ти се откажа. Но денес не изгледаше така. Денес додека одевме случајно еден спрема друг, немајки каде да побегнеме и двајцата, нашите погледи се удрија еден со друг, како во битка која како за победа ке каже гласно што се ни се вртело во главата тој момент. Жално гледајки ме а со некоја мила насмевка на лицето, ме сруши што  направи само да ја наведнам главата. Вториот дел беше кога свртевме на улицата и кога тргнавме во истиот правец. Не погледнувајки во тебе го почуствував твојот поглед и го слушнав твојот глас. Најтивко што можев ти одговорив, не знам ни дали ме слушна. Се сронив на столот размислувајки што поточно се случи. Ме болеше. Сакав се да е како порано, но немав сила да ти објаснам, а ти не ни се потруди тоа да го направиш. И што понатаму? Често се прашувам и откако ке заклучам дека веке ништо не е во мои раце оставам времето да реши. Знам само дека ме боли фактот што сме толку далеку, а толку блиску.

Движејки се кон југоисток беше се потемно и потажно. Посакував веќе никогаш да не почуствува болка. Таа сурова болка поради некој небитен . Да на неговото лице грее само насмевка која ке топли исто колку илјада сонциња. Да во неговите очи го видам сјајот на заљубено момче.
Никогаш го немав видено таков. Неговите очи беа препознатливи само по веселоста и теминната.  Шараа наоколу како луди и само како да трагаа по нешто, за мене непознато. Нивната боја од првиот ден остана во мојот памет. Ретко толку весели очи да се сретнат, а толку напатени и тажни истовремено. Како во некој лош транс го гледав како ги изговара зборовите дека заминува. Болеше, но морав да издржам, го сакав како личност. Зар он ли да замине? Стануваше се потемно и потажно. Се мислев дали повторно да му се јавам, веке по 10ти пат за денес. Се надевав дека ја разбира мојата тага и очајност. Патував со мислите со 300 на час, а сепак на една иста страна стоев. Веке станува се помрачно и помрачно...подобро да се јавам....

Ti podariv srce polno sni
-ti neznaese da sonuvas.
Ti podariv ljubov vozvisena
od dnoto na nedopirlivite prostorii vo mene
-se plasese.
 Ti gi podariv site moi zelbi
-ne znaese da kopnees.
Sega-koga izgubiv se'
-me baras,
a jas odamna zaboraviv da mectaam.