Напиши љубовен текст (дневник на вашата душа)...

                    KALI VITA

 

Koga vodata tece i ne kazuva nisto

A ti sakas da ja sopres,

Lulajki se na nejzinite branovi

I sakas da se pretvoris vo kamen. 

 

Vodata da te miluva niz celoto telo

I ja cuvstvuvas nasekade

Treperejki nezno pod nejzinata raka,

A ti togas ne zapiraj ja neka tece.

Изменето од Josefina_m - 05.Декември.2007 во 20:09

Првата вистинска пресвртница во животот. Во самотијата на собата се повторуваа делови од долги дијалози. Ѕидовите пиштеа. Гледав низ прозорецот во полутемнината. Дрвјата се исти како во моите сеќавања. Зимски дрвја. Нивните соголени гранки кренати се во некаква нема молба, небаре пролетта никогаш нема да дојде, ниту пак кој било лист или птица некогаш ќе се придвижат во априлскиот сон. Имаше многу работи кои што сакав да не ги кажам, туку со сета тежина и болка да ги проголтам иако знаев се тешки и тажни. Небото го губи сивилото и полека се преобразува во темносина боја. Само една ѕвезда здогледував. Ја гледав барајќи ги одговорите на сите прашалници во мојата глава. Мислев ќе ми одговори. Залудно очите ми лутаа од ѕвезда на ѕвезда, од дрво до дрво, од мрак во мрак. Темнина надвор, темнина внатре и темнина уште повнатре. Небото е темно, собава е темна, душава е темна. Не постои болка, постои само страдание. Веќе мракот целосно се спушти, од темносина во црно се обои, а часовникот отчука 12. Време е да преминам во светот каде што болката е ретко присутна, а страданието го нема. Ги затворам очите и тонам во сон...надевајќи се за светлина утре. Светлина надвор, светлина внатре и светлина уште повнатре!!! !!! !!!

Изменето од blueprayer - 12.Декември.2007 во 16:09

BRAVO BLUEPRAYER...ODLICNO...
GOLEM POZDRAV DO NAJROMANTICNATA DUSA NA FORUMOV...

...crveno...sosednoto vozilo na zadnoto sediste imase malo dete sto go lizese stakloto...se podnasmeav...
Zenata vozac slucajno me pogledna...mi blesnaa zeskite noki so nea...mi se nasmevna...cel mesec bev ko spoulaven po nea...za me otarasi so obrazlozenie deka bila mazena i deka soprugot se vraka...se nasmevna povtorno niz stakloto pokazuvajki so palecot nakaj deteto...i cetri prsta...zeleno...zaminaa...deteto mi mafna...nesto mi bese poznato...
Povtorno se prisetiv na nea...cetri godini pominaa...mislam...

Небото под кое тргнавме тоа утро беше бледо и неинтересно. Воздухот беше студеникав и со својата свежина го претскажуваше доаѓањето на следниот месец, треперливиот тон  на септември. Излеговме од полињата, прескокнавме три реда бодликава жица и по благото возвишување се одалечивме од местото каде што некогаш седевме сами. Автомобилите поминуваа  покрај нас, а тој не обрнуваше внимание и гледаше право напред, повремено забавувајќи
го чекорот за да го стигнам. Облаците се навлекоа, исчезна и таа мала светлина, а  посторалното зеленило на полињата врамени со камени ѕидови и бодликава ограда и се предаде на сивата и пуста празнина. Дождот паѓаше со километри. По рабовите на небото се виде судирот на облаците и изливот на водата како многубројни потези со четка од самур. Моите солзи паѓаа, со километри исто. А по рабовоте на моите очи се гледаше само јако црвенило и уморни зеници кои сепак продожуваа да талкаат. Силата и полетот на денот беа испрани. Ногавиците ми се намокрија и отежнуваа, но по извесно време се привикнав на тоа зашто имаше некаква смиреност и мир во чекорењето нога пред нога во некој вид на нем транс, додека метар по метар исчезнуваше зад мене, а дождот сеуште ми го квасеше лицето за солзите да се измешаат и да се на некој начин невидливи. Не кажа ни збор. Тогаш те сакав на начин на кј никогаш те немав сакано пред тоа и го носев сиот товар и болка преточена  во измешани дождливи солзи. Сега пак чекорам...по истиот дожд...по истите патеки. Не помина доволно време  од тогаш за да не бидат ова чекори во минатото. Сеќавањата преовладуваат, иако чуствата се стивнати и изгледат како со сила згаснат оган. Желбата за мир и спокојство се ширеше по улиците, по секој блок, на секоја педа. А утре дождот можеби нема да биде овде. Но минатото е тоа што во секој случај треба да замине, без да се врати со наредниот дожд!!! !!! !!!

И додека студот ни пробиваше низ коските, а ни ги замрзнуваше ушите, крвта ми вриеше и предчуствував дека нешто ќе се случи. Не бев сама, таа беше со мене.  Кога веќе го поминавме пола пат зјапајќи безпрекидно и безцелно низ околината, барајќи предчуството да стане стварност, истовремено плашејќи се од истото тоа, си реков добро е. До сега не. Но наредната половина од патот се исполни со конфузност и мала болка,  најмногу тага. Немав сили да го погледнам во очи, а знам дека тие темни очи ме погледнаа додека јас продолжував со наведната глава без поздрав. Сигурно ме предало лицето, прочитал како ми е и ја видел тагата. Кога решив да соберам храброст и да кренам глава веќе надалеку го гледав неговиот профил кој полека се губеше. Се растажив уште толку...тие прекрасни очи кои последен пат кога ме погледнаа мислам дека потонав длабоко во нив и во нивната тага. Тажен е. Знам. Боже, колку ли само ми недостига. Но душава е навредена. Како да му кажам што чуствувам кога знам дека нема да го добијам целосно и искрено!? Ако не друго, барем беше искрен. Тој сака само дел од мене. А јас не се делам. Времето е повторно одредувач уште колку ли ќе трае ова. За тоа време....ќе чекам...само тоа ми преостанува.

Тишината се повеке и повеке станваше застрашувачка. Се беше загорчено со страв. Се смрачи, облаците се креваа и се спуштаа над панините како зли богови. Спокојот на мигот помина и чиниш и самото време се врати назад и отежнуваше побрзо отколку порано. Низа од денови на таа ледена зима и конечно будење на пролетта. Во саботните вечери повторно се рушеше мирот, за од понеделник се да дојде на свое место. Мрачноста на зимата најпосле се повлече и првите два а потоа три дена не заврна дожд. Од внатрешноста на сивите камени ѕидови луѓето почнаа да излегуваат на улиците заштитени и со претпазлив чекор како ненавикнати на движење по светлина. Беше лесно како шаховски потег или само мене така ми се чинеше, дека добро размислениот заклучок ке донесе мир не само кај мене. Но потоа се изгуби секое чуство....секој глас во главата....секој чекор на земјата...потонав во сон!