ЕВРЕИТЕ БЕА ПРВИ

Kako i na samiot pocetok so pavle, taka i sega vo moderno vreme, evrejcinjata maksimalno gi koristat risjanite za sopstveni celi.

Пражители на Палестина

 Никој со сигурност не знае кои се првите жители на Палестина и кога е забележано првото населување на ова подрачје. Не постои никаков историски аргумент што може да поткрепи нечие тврдење. Но, некои показатели укажуваат дека во 14-от век пред нашата ера тоа подрачје се населува од група на племиња наречени النطوفيون или Натафејци. Некои археолошки траги укажуваат на нив. Но, и покрај тоа никој не знае точно кои се тие и од каде доаѓаат!? Меѓутоа, археолошките траги кои ги оставиле зад себе укажуваат дека можеби токму тие го спровеле првото населување на подрачјето на Палестина.

Ерихон

 Во 8-от век пред нашата ера се бележат првите знаци на организиран град, денес познат под името Ерихон. Поради тоа, некои археолози Ерихон го сметаат за најстар град во светот. Сепак, археолошките траги говорат дека тоа не бил град во полна смисла на зборот, туку укажуваат на почетоците на организирано населување и градење на станбени објекти. Пред тоа, луѓето се селеле од еден крај во друг, сè со цел пронаоѓање на вода и плодна почва. Значи, првите знаци на населување се бележат од порано за конечно да се видат преку градењето на Ерихон, како што веќе спомнавме. И повторно, никој со сигурност не знае кои биле жителите на овој град, а уште помалку се знае за нивното потекло и од каде се дојдени.

الكنعانيون или Кананејци

 Првите признати археолошки траги во Палестина им се припишуваат на народите Кананејци и Аморијци. Овие два народа им припаѓаат на племињата од северот на Арапскиот полуостров кои подоцна го населиле подрачјето на Шам или попрецизно Палестина. Инаку, овој детал е потврден во историјата на Палестина. Тоа претставува и консензус на источните и западните историчари.

 Значи, првата запишана историја ни говори дека првите пражители на Палестина се од арапско потекло, т.е., Кананејци и Аморејци. Што се однесува до Евреите, та, тие во овој период на историјата никаде не се спомнуваат. Напротив, нивното прво спомнување доаѓа неколку века подоцна. Тоа ќе го наведеме во подоцнежната обработка на историскиот редослед на настаните.

اليبيسيون или Јаписејци

 Многубројни се арапските племиња кои се преселиле на Север од Арапскиот полуостров. Овие племиња се населиле во подрачјето на Шам и Рафидејн.[1] Еден дел од нив отселиле кон Египет. Кананејците ги населиле долините на Палестина, додека пак Јаписејците се населиле во подрачјето на Кудс (Ерусалим). Тоа се случува пред изградбата на спомнатиот град. Една група од нив ги населила околните планини. Нив ги викале Фениќани и Аморејци. Така Палестина била поделена помеѓу овие племиња.

 Врз база на историските дела и записи и во зависност од нивната географска поставеност, овие племиња ги добиле спомнатите имиња во подрачјето на Палестина. Поради тоа археолозите Палестина исто така ја нарекуваат и „земјата на Кананејците“ т.е., според племето Кананејци.

 Тоа исто така е спомнато и во Стариот и Новиот завет. Исто така и во овој период во ниедно историско дело или Божја објава од тој период никаде не се спомнува постоењето на еврејската заедница на просторите на тоа подрачје.   

Изворното име на Палестина

Плест

Исконското име на Палестина му се припишува на народот кој ја населувал областа Плест на југот на денешна Палестина

 Името Палестина им се припишува на други народи придојдени од островите на Средоземното Море. Меѓу нив е и познатиот остров Крит. Се чини дека гладот или пак некои други причини ги навеле овие народи да ги нападнат крајбрежните подрачја на Шам и Египет. Прв којшто војно им се спротиставил бил токму Рамзес Трети, и тоа во познатата битка Лозен која се случила на тлото на Египет. Рамзес одбивал тие да се населат во Египет и по долготрајни преговори решено е да се населат во Палестина. Рамзес им наредил да се населат само на југот од Палестина во тогашната област позната под името Плест. Овој детал се спомнува во некои историски дела. Исто така се спомнува и на некои места од Библијата. Така, жителите на ова подрачје ги нарекле Плестонци и од тука потекнува името Палестина. Порано овој термин беше познат како Плестин за подоцна да се трансформира во именката Палестина. Новонаселените народи им се соседи на пражителите на ова подрачје, т.е., Кананејците и Аморејците. Потоа доаѓа до мешање на нивното потекло и јазик за подоцна да се „претопат“ во тамошната помногубројна заедница. Со текот на времето Кананејците и Плестонците постепено се „претопувааат“ за конечно да се изгуби секоја нивна историска трага.

 Од досега споменатото јасно се гледа дека во овој период Евреите и нивната заедница буквално никаде не се спомнуваат. Каде се тие во овој период? Како влеглеоа на подрачјето на Палестина?

 Историските дела, археолошките наоди, верските дела и книгите на западните историчари јасно тврдат дека пражители на Палестина се Кананејците и Јаписејците. Тогаш, со какво право Евреите заговараат дека Палестина е нивна прататковина!?

Јакуб[1], нека е Божјиот мир над него

 Историјата ни раскажува дека Ибрахим, нека е Божјиот мир над него, имал два сина кои биле се родени во Палестина, и тоа Јакуб и Исмаил. Меѓутоа, тие таму не останале туку се преселиле. Јакуб, кого го нарекуваат и Исраил, му е син на Исхак[2], а Јусуф[3] му е син на Јакуб.

 Во к*ранот стои дека Јусуф, нека е Божјиот мир над него, е одведен како робје во Египет. Подоцна, Возвишениот Бог му дарува мудрост и знаење, и станува важен човек во тогашната влада, поточно, во денешен жаргон, министер за финансии. Тој побарал неговиот татко Јакуб и целото нивно смејство да се пресели во Египет. Во Величенствениот к*ран стои: „Одете со оваа моја кошула и ставете ја на лицето на мојот татко, та, тој ќе прогледа; и донесете ми го сето семејство ваше.“[4]

 Јакуб, нека е Божјиот мир над него, со целото свое семејство се сели во Египет и не го напушта сè до својата  смрт. Така е завршена нивната преселба од Палестина. Значи, нема место за тврдењето дека Јакуб бил жител или пражител на Палестина. Историските дела во детали ги потврдуваат овие моменти. Ниедна генерација од лозата на Јакуб не останала во Палестина!!

 Од каде им е тогаш на Евреите правото да заговараат дека Палестина е нивна прататковина аргументирајќи го тоа со само привременото населување на Јакуб, нека е Божјиот мир над него, на тие простори!?

1250  година пред нашата ера

Муса, нека е Божјиот мир над него, во Египет

 Возвишениот Бог вели: „И кога од луѓето фараонови Ние ве спасивме, тие со најлоши маки ве казнуваа, ги колеа вашите синови, а во живот ги оставаа вашите жени. Ете, тоа ви беше големо искушение од Господарот ваш.“[1]

 Појавата на Муса во Египет се бележи во 1250  година пред нашата ера. Него Возвишениот Бог го помогнал со величествени чуда. Така, на почетокот се бележи како Возвишениот Бог &  се обратил на неговата мајка која е посоветувана да го фрли своето бебе во големата река. Потоа е одредено да израсне во куќата на насилничкиот фараон кој го поробил народот на Египет.

 Величествениот к*ран ни го отсликува кажувањето за Муса, нека е Божјиот мир над него. Во своите зрели години, кога неговата коса почнала да белее, Муса (Мојсеј) по грешка убива Еѓипјанин. Тогаш бега од фараонот и неговите поданици и се упатува кон Медјен. Потоа Возвишениот Бог му ја објавува Својата објава и му наредува тоа да им го достави на луѓето за да ги оттргне од обожување на фараонот и нивното божување да го насочат само кон Него, и да го избави народот еврејски од Египет од робовладетелството на фараонот. „Допушти ни синовите Израилови да тргнат со нас.“[2] Овој повик на Муса, нека е Божјиот мир над него, Возвишениот Бог го засилил со натприродни чуда. Така неговиот стап се претворил во змија, а и раката што ја извадил од џебот била снежно бела.

 Инаку, оваа случка е позната, а посебно поради предизвикот што Муса, нека е Божјиот мир над него, му го упатил на фараонот пред неговите великодостојници, а исто така и пред насобраните Евреи. Фараонот ги собрал своите волшебници за да одговори на предизвикот. Но, резултатот бил таков што голем број од редовите на Евреите поверувале во говорот на Муса, а исто така поверувале и неговите противници, т.е., фараоновите волшебници. Тие поверувале во Господарот на Муса и Харун, а се кренале против верувањето во фараонот и неговите великодостојници.

 Возвишениот Аллах му објавил на Муса, нека е Божјиот мир над него, дека фараонот нема да го одржи својот збор и така тој со Евреите тргнал во правец кон Палестина. Фараонот и неговата војска ги сретнале крај брегот на Црвеното море, поточно од неговата лева страна. Возвишениот Аллах го отворил морето и тие поминалет преку таа сува почва, а фараонот и неговата војска се удавиле на истото место. Возвишениот Бог ги дарил со благодетта на мирот и спокојството, а биле престрашени од фараоновото прогонување.

Муса, нека е Божјиот мир над него, во Палестина 

 Кога Муса и неговите следбеници пристигнале пред портите на Палестина, Возвишениот Бог им наредил да влезат во градот Ерусалим. Нивнот одговор бил: „Рекоа: ,О Муса, во него се наоѓа народ насилнички. И ние нема да влеземе во него сè додека тие не излезат од него. А доколку излезат, та, дури тогаш ние ќе влеземе.‘“[1]

Муса и неговиот брат Харун упорно ги советувале да влезат бидејќи Возвишениот Бог ќе ги помогне. „Рекоа: ,О Муса, сè додека се тие таму, ние никогаш нема да влеземе во него! Тргни ти и твојот Господар, и борете се, а ние ќе останеме тука!‘“[2]

Да размислиме малку за овој народ што постојано тврдоглаво не верува. Во себе ги носат карактеристиките на тврдоглаво неверување и негирање како ниеден друг народ во историјата. Поради тоа, Возвишениот Бог ги казнува со строга казна која одвреме навреме ќе се повторува сè до Судниот Ден. Непосредно после овој настан Возвишениот Аллах го изрекува Неговиот суд над овој народ: „И Он рече: ,Навистина таа земја им е сега забранета! Нека талкаат четириесет години по земјата, а ти не тагувај за народот расипан!‘“[3] Така тие се изгубиле во таа земја и никако не можеле да најдат излез од таа ситуација во време траење од четириесет години.

 За време на нивното талкање се случува и кажувањето за фамозната крава. Им било наредено само да ја заколат, ништо повеќе. Не можејќи тоа веднаш да го прифатат, тие поставувале прашања едно по друго тврдоглаво одбивајќи да ја исполнат наредбата на нивниот Господар искажана преку јазикот на нивниот Божји пратеник. Конечно, кога на крајот ја заклале, Муса со еден нејзин дел го удрил убиениот од еврејскиот народ за кого не се знаело кој го убил. Тогаш, Вовишениот Бог го оживеал мртвиот и тој го изговорил името на својот убиец.

Тоа било тринаесетото чудо.

 Меѓутоа, дали тоа ги омекнало нивните срца и ги сторило чувствителни кон покорноста кон Бога!? Напротив, кај Евреите тоа предизвикало антиефект. Возвишениот Бог вели: „Но, потоа срцата ваши станаа тврди како камен или уште потврди...“[4] 

Во к*ранот многу често се спомнуваат злоделата и грешните дејствиа на Израелците и таму спомнатото е сосема доволно и не бара никакво дополнително објаснување. Ова не е место каде што ќе ги спомнуваме нивните злодела низ нивната историја исполнета со црнило и грев, туку сакаме да дадеме до знаење дека Евреите се народ толку навикнат на лаги и измама, што овие две карактеристики станале дел од нивното национално его и нивна основно морално својство. Тогаш не треба да се чудиме ако повторно ги активираат сите видови на измама, лага и лицемерство за да му докажат на светот дека токму тие полагаат единствено право на Палестина. Од друга страна пак, тие добро знаат дека немаат никакво право на таа земја, па дури ни една педа. Длабоко се уверени дека нивните лаги и клевети еден ден ќе се свртат против нив и конечно ќе станат жртви на нивните игри. Возвишениот Бог низ историјата веќе неколку пати ги казнувал. Така ќе им биде сè до Судниот Ден.

„Влезете во градот“

Јошеа ибн Нон им наредил да влезат во градот и да јадат од каде сакаат и што сакаат, но, под еден услов, да влезат ничкум, со спуштени глави велејќи: „Прости ни!“ Меѓутоа, наместо да постапат како што им било наредено, тие горди и неправедни, и во желба да го исмејат Божјиот пратеник Јошеа извикувале: „Жито, жито! Ние победивме благодарејќи на нашата сила!“ Некои од нив наместо да влезат во градот скрушено и ничкум, почнале да се влечкаат на своите задници и така влегле во градот.

Замисли ја само тврдоглавоста и непослушноста на овој невернички народ!

 По тој повод Возвишениот Бог во к*ранот вели: „И неправедните го заменија со друг збор, Зборот што им беше кажан, и над неправедните Ние спуштивме казна од небото затоа што беа непослушни.“[1]

Застранувањето на Израелците

 Евреите останале во Палестина, а за главен град го прогласиле Ерихон. Останале тука сè до смртта на Јошеа ибн Нон, нека е Божјиот мир над него. По неговата смрт се разделиле на разни групи и секти. Помеѓу нив избиле жестоки војни па Возвишениот Бог постојано им испраќал Негови пратеници. Мухаммедصلى الله عليه وسلم  рекол: „По смртта на секој Божји пратеник, него го наследувал друг Пратеник.“ Значи, повеќето Божји пратеници биле од редовите на нивниот народ. Возвишенот Бог понекогаш испраќал дури и тројца Негови пратеници во исто време и во ист град.

„И наведи им го примерот кога на жителите на градот им дојдоа пратеници. Тогаш им пративме двајца и не им поверуваа, па Ние ги засиливме со трет и им рекоа: ,Ние, навистина сме гласници испратено до вас!‘“ [2]

 Евреите постојано им се спротивставувале на Божјите пратеници па дури почнале и да ги убиваат. Возвишениот Бог вака ги опишува во к*ранот: „Но, поради кршењето на нивното ветување, а и тоа што во Аллаховите докази не веруваа, и што гласниците, ни криви ни должни ги убиваа, и бидејќи говореа: ,Срцата ни се груби!‘ Поради нивното неверување нивните срца Аллах ги запечати и малкумина од нив веруваа.‘“ [3]

 На овој начин неверувањето се втемелило во нивните срца. Веќе навикнале на идолатрија, изопаченост и грев. Возвишениот Бог за нив вели: „...срцата нивни, заради неверувањето нивно, со телето беа надоени...“ [4]

 Упорно тврдоглаво и грешно ги убивале Божјите пратеници. Тогаш, кој е тој човек што има барем некаква вредност кога веќе ги убивале Божјите гласници од редот на нивниот народ!? Возвишениот Бог им се налутил и ги казнил. Корејќи ги, Возвишениот Аллах вели: „...и немаштија и понижување се разлеаа врз нив; го предизвикаа Аллаховиот гнев затоа што не веруваа во Аллаховите јасни докази, а и пратениците бесправно ги убиваа; а и затоа што беа непослушни и во нивните злодела постојано претеруваа!“ [5]

Протерувањето на Израелците

 Во таа ситуација, Амалиќаните успеваат да ги победат Евреите и да им се осветат преку различни облици на казнување, понижување и газење. Им ги одзеле нивните светости и имот. Меѓу одземените бил и ковчегот на Муса, најсветата работа за Евреите. Таму ги чувале плочите на кои Возвишениот Бог му ги испишал десетте заповеди на Муса, нека е Божјиот мир над него. Возвишениот Аллах вели: „И Ние на плочите му испишавме поука за сè и објаснување за сешто. Прифати го, доследно и одважно, и нареди му на народот твој да го прифати на најдобар начин; Јас ќе ви го покажам крајот на грешните.“ [6]

 Но сепак, содржината на тие плочи Евреите ќе ја изменат. Од сето тоа, можеби се останати само две плочи од десетте кои што се наоѓале во ковчегот. Во него исто така бил и стапот на Муса и неговата облека, а и онаа на неговиот брат Харун. Возвишениот Бог вели: „...ковчегот што ќе ви стигне во кој ќе биде смирна од Господарот ваш и остаток од она што го остави смејството на Муса и семејството на Харун...“ [7]