Само еден стих

Не бев јас




Заборави ги моите допири.
Тоа не бев јас,
тоа беа моите раце.
Заборави ги моите бакнежи.
Тоа не бев јас,
тоа беа моите усни.
Заборави ја мојата страст.
Тоа не бев јас,
тоа беше моето тело.
Заборави го и копнежот,
и нежноста и трепетот.
Тоа не бев јас,
тоа беше немирот во мене.
А јас.....
Јас бев тука некаде,
но никогаш каде што требаше.

Провокација




Еден намерно случаен допир
како бран од немир
кој продира низ порите
на голото рамено,
и придушена, таинствена,
но несокриена страст
во темнината на зениците,
како ѕвезден сјај и прав
почувствуван со сите сетила.
Директен поглед
со индиректен предлог.
Недвосмислена провокација.
Прифатена.

Лавиринт       


Ги чувствувам далечините
блиску до мене.
Ме горат со своето студенило,
и со солзи мамат насмевка.
Погледот бара излез
од затворениот лавиринт,
утеха во сонот – кошмар,
утеха во посилна болка.
Точка на почеток и крај.
Смирено враќање кон немирот.
Повторен почеток на крајот,
и повторен крај на почетокот.
Пронајдов
прецизно одредена изгубеност.
Се пронајдов себе си.