КОЈА РЕЛИГИЈА Е ВИСТИНСКА?

Полковник Енџерсал

Американец познат по неговата безбожност, вели:

„Илјада години по раѓањето на Христос, муслиманите основаа голема држава, подигнаа училишта по монголските и татарските градови, во Иран, Сирија, Египет, Северна Африка, Шпанија, и др. Муслиманите не подигнаа само училишта (медреси), туку подигнаа и астрономски набљудувачки центри, каде што се развија природните науки. Тие ги измислија броевите, студираа алгебра, геометрија и постигнаа да ги решат проблемите на алгебрата од трет степен. Муслиманите се покажаа како мајстори во науката за мерење на земјата, ги цртаа картите на ѕвездите, ги покажаа нивните движења и ги именуваа со разни имиња, имиња кои ги имаат и ден-денес. Тие зборуваа за делењето на Земјината топка, го опишуваа правецот на патот до Сонцето и Месечината, и промената на ноќта и денот... Изумија алатки за хемија и физика, подготвија разни часовници, открија балансери за часовници, направија и напредок во хемијата, оперираа со азот, етер, алкохол и за првпат подигнаа болници низ светот.

Муслиманите ги разбраа основите на науката, однесувањето на телата во природата и секако, ја изучија и хидромеханичката наука. Во оптиката измислија и констатираа дека светлото не се перципира од окото во предметите, туку од предметите во окото. Освен ова, муслиманите од памукот, кожата, хартијата и челикот, изработија многу вредна и корисна суровина...

Тие, успешните, не беа христијаните, туку беа токму муслиманите, кои подигнаа универзитети, кои ги собраа сите ракописи од старите дела, кои ги открија законите на природата и привлекоа внимание од целиот свет за природните знаења... Не треба да заборавиме дека славата за поставување на основите на современите знаења им припаѓа на следбениците на Мухамед (Божјиот мир нека е над него). За ништо од тоа што го добиваме денес не сме им должни ниту на црквата, ниту на христијанството.“[1]

Проф. Бернард Луис

„Исламската вера успеа таму каде што христијанството не успеваше. Таа постигна да проповеда длабоко верување обвиено со верска толеранција, која се изразува кон припадниците на другите религии, како и кон еретиците и неверниците. Постоењето на голем број идејни школи на полето на објаснувањето и извршувањето на шеријатот е друг аргумент за толеранција и логично исламско оправдување. Од општествена призма, исламската вера секогаш била демократска или, подобро речено, поправедна.

И покрај тенденциите на неколку исламски држави да формираат аристократска класа, идејата за еднаквост во ниту еден временски период не е искоренета од исламското општество. Исламското сфаќање ја фаворизира доминацијата на законот и неминовноста на потчинетост на водачот (владетелот) спрема законот.

Решителноста и силата на научниците во османлискиот период направи да се почитува ова исламско начело.“[1]

Вашингтон Ирвинг

Во едицијата „Мухамед и неговите наследници“, за Пратеникот на Бога акцентира:

„Мухамед ги поседуваше највисоките интелектуални особини, имаше жива имагинација и неверојатно помнење. Тој никогаш не ги разликуваше луѓето, затоа и простите луѓе го сакаа. Во миговите на најголемата победа, по неговата победа над непријателите, него не го опфати мегаломанијата. Никогаш не дозволуваше да му се направи посебна почит, на пример при влегување во соба. Луѓето ги ценеше и ги почитуваше само според длабочината на верувањето, неговото покажување во практиката и извршувањето на добрите дела.“[1]

„Иако беше сериозен и достоинствен, тој понекогаш се шегуваше, беше насмеан и полн со хумор. Се вели дека имал насмевка што маѓепсува. Неговото лице беше малку поцрвенкасто, какви што вообичаено се лицата кај останатите Арапи. Меѓутоа, во моментите на воодушевеност, неговото лице имаше некаков чудесен блесок, кој неговите ученици го објаснувале како натприроден блесок на Пратеникот на Бога...

Бил скромен во начинот на живеење, умерен во јадењето и строг приврзаник на постот.“[2]

Меѓутоа, во делото „Биографија на Мухамед“, стр. 72, пишува:

„Мухамед беше печатот на веровесниците и најголемиот од пратениците кои Алах ги испрати да го повикуваат човештвото да го обожаваат само Него.“

„Однесувањата на Мухамед во Мека потврдуваат дека тој бил веровесник, пратеник, а не водач победник. Тој се покажа сомилосен и толерантен кон сограѓаните, иако тогаш поседуваше сила. Меѓутоа, тој својот триумф и победата ги круниса со милост и прошка.”[3]

„За време на ширењето на исламот, Пратеникот доживуваше многу тортури и жртвуваше многу. Дури многумина се сомневаа во вистиноста на неговиот повик. Поминаа неколку години без да доживее некој голем успех.“[4]

„Во текот на проповедањето на Објавата, беше изложен на понижување, напади и тортури до толку што беше принуден да го напушти родното место и да мигрира во друго место. Таму се оддалечи од уживањата на животот и од обидите да се збогати, само заради ширење на верувањето.“[5]

„Војничките победи не предизвикаа мегаломанија и тврдоглавост кај Пратеникот. Тој се бореше заради ислам, а не за лична корист. Дури и на врвот од славата, Пратеникот ја чуваше скромноста и едноставноста. Негова цел беше да формира една голема држава, а тоа беше исламската држава. Владееше со праведност и никогаш не се потруди неговото владеење да го направи владеење за неговото семејство.“[6]

Проф. Далмас

Декан на Медицинскиот факултет на универзитетот во Монтпелје, вели:

„Жителите на Монтпелје, град во јужна Франција, кога одлучиле да го основаат нивниот универзитет во почетокот на XII век, им се обратиле за помош на другите универзитети, затоа што немале научници и професори со потребните способности... На почетокот се обратиле во Париз, но тој не бил во подобра состојба од нив. Потоа во Рим, но виделе дека самите тие биле во подобра состојба од Рим. Во тоа време, пак, Англија и Германија сè уште ги немале започнато нивните први научни чекори. На крај, забележале дека единствена држава која можела да им ја понуди саканата помош со професори и научници била муслиманската арапска држава во Андалузија (Шпанија).

Тие оствариле контакти и молби до муслиманската власт, која им ги исполнила сите, испраќајќи во Монтпелје тројца од најпознатите професори по медицина, по егзактни науки и по филозофија. Тие со богобојазност и се посветиле на нивната мисија, започнувајќи со организирање на универзитетот, а посебно со организирање на медицинскиот факултет. Тие одржувале научни предавања во текот на тригодишниот период. Потоа, кога виделе дека француските професори се оспособиле за водење и одржување на предавањата, дека станале независни, побарале дозвола од француските власти да се вратат во арапска Шпанија, на нивните универзитети.“[1]