LOVE STORY

Dali nekogas ste pomislile deka ljubovta e samo tvorevina na nasite misli, iluzija, nesto sto ne postoi, nesto sto samo vi sozdava problemi? Dali nekogas ste doprele tolku nisko na skaliloto sto se vika zivot, a se drugo vi izgubilo smisol? E toa bev jas, ne mnogu odamna. Posle niz razocaruvanja odluciv da svrtam list i da go zatvoram poglavjeto nareceno ljubov.



Изменето од Mishell_G - 30.Ноември.2007 во 21:22

E kako dobro si go kazal ova samo uste da e lesno da se ostvari!Zasto i treto Chare da se bara ne biva....

Изменето од Gideon - 09.Јули.2007 во 23:58

ne on si se iskazal..pa sea mora da mu e polesno...

sa desne strane nocas nema te

znas da je krevet veci bez tebe

postelja cuva

tvoje mirise

i stvari po sobi smeju mi se



Kao na strazi cuvam noc od budnih

ja sam samo jedan od sinova bludnih

pravih se reci uvek kasno setim

odgovor znam kad ostanem sam

E mi e polesno da ti kazam pravo,denes si se vidovme!!Pa i plus ima veke opiplivi znaci deka ke mozi da si bidime zedno....baram stan pod kirija!hahahahahahahaha!

KAKVO TRETO CARE....NEMA TAKVO....

bese nova godina,edna od mnogute sto od togas pominaa....snezna no ne dovolno za da gi zavee praznite ulici...no tokmu onakva kolkuu da gi zamagli i zavee patistata na zivotot...maglata ne ni bese togas sojuznik  kako i mnogu drugi koi ja posakuvaa nasata razdelba...blagosloveno si zaminav onamu kade sto denot mi stana nok a letoto zima...no sepak postoese nesto(nekoj) sto po nekoe vreme mi go ispolni utroto so sreka,denot so nasmevka,a zivotot so ljubov...nesto sto me natera nikogas da ne zaboravam da ljubam...dojde so proletta,kako da go donese prviot strk od topliot jug...od togas pominaa mnogu zimi,a edna od niv mi go pretvori zivotot vo bajka....koja mi dava nedez deka mozebi seuste postojat bajki...

Беше поминато десет кога излегоа од шумата.Таа сакаше да го причека раѓањето на месечината;не на златникот како минатата ноќ,туку на месечината,бледа како слонова коска,со блескава светлина,низводно преку папратта,кој ги покриваа долните гранки со бран од бели цветови.
Низ малата капија поминаа уште еднаш крај житото обоено со месечината,кое како да му припаѓаше на поинаков свет од оној низ кој одеа пред едвај час и пол.
А во срцето на Ленан беше она сеќавање што човечкото срце може да го спознае само еднаш во животот-понизна благодарност,благодарност и обожување на таа,која даде се што имаше.За неа сега мора да постои само радост-како радоста на овој последен час.Таа никогаш не смее да знае за помалку среќа;и клекнувајќи пред неа,на самиот раб на брегот,тој го бакнуваше нејзиниот фустан,рацете,нозете,кои утре засекогаш ќе бидат негови.
А потоа влегоа во чамецот.
Насмевката на месечината се лизгаше преку секој бран,трска и водни линии,кои се затвораа,преку нејзиното лице додека качулката падна од нејзината распуштена коса,преку едната нејзина рака,која пресекуваше низ водата,и другата која го допираше цветот на градите и едвај малку погласно од шепот,таа рече:,,Веслај љубов моја,веќе е доцна!"
Турнувајќи ги веслата во водата,тој јурна како стрела во темнината на заострената вода...