Плачење

nedopirliv напиша: Dali koga ni e tesko placimeme,site imame potreba od toa bez razlika dali sme maski ili zeski,maskite uste od mali gi ucat da ne placat,bidejki ke bidat slabi zaradi toa no vsusnost taka nesvesno ima satavat samo frustracii koi gi potisnuvaat i na kraj se pretvoraat vo agresivnost. Dali placeme sami ili ni e potrebno ramo za placenje,devojkite sekogas placat uz muabet so nivnite drugarki ili najbliski,a maskite toa kako sto kazav go potisnuvaat i sozllite gi pokazuvaat samo pod dejstvo na alkohol. Placejte i ne stramejte se od toa koga vi e najtesko toa e edinstveniot ventil na vasata dusa A posle dozdot ide sonce posle solzite sekogas nasmevkata e najubava!

Браво за темава..... Иначе прв пат гледам (читам) машко кое што верува дека не е срамно да заплаче....
Тоа што ги учат машките да не плачат е сосема погрешно, па и тие се луѓе.... Можеби не треба да бидат толку емотивни како женските, али да не заплачат... Глупо е..
Да, ни треба рамо за плачење ама во некои моменти, не секогаш.... Пошо така ни е полесно, се осеќаме посакани, дека некој се грижи за нас....
Мене на пример, некогаш многу ми треба рамо за плачење, некој да му изнакажам се што мислам и да се испразнам.... Ама некогаш сакам сакам да си се исплачам.... Без никој да знае.... Иначе у суштина сум многу емотивна личност што и не е многу добро....


Изменето од BiG_kIsS - 15.Декември.2006 во 20:57

mnogu retko...a pred drugi(osven pred familija)ic nejkam,ali mi se ispust 2pati...u posledno vreme koa mi se place, neznam zosto, pocnuvam cudno da se smeam a inace posleden pat bese pred desetina dena,ama dzabe,ic polesno ne mi besena filmovi ic ne placam smotano mi e...i toa

chuchuliga напиша: Порано не плачев. Кога ми се плачеше на филмови се гушев, ама не плачев. Не сакав другите да ме гледаат како плачам. И ако не можев да издржам, ќе отидев во ВЦ и ќе се изнаплачев, ама тоа мноогу ретко ми се случуваше. Иако девојче, го доживував тоа како израз на слабост. Така бев воспитувана, таква ми беше фамилијата, брат ми секогаш ме зафркаваше... Откога не живеам со моите, откога појдов по мојот пат, сватив колку е тоа глупаво и погрешно, колку прикривањето на тагата и болката со велот на гордоста, исмевот и ароганцијата е штетно, пред се по мене, но и по околината. Бидејки така се создаваат погрешни односи, има нешто фалш во тоа, таа негативна енергија некако мора да излезе, и кога се потиснува, може да прерасне во агресија...и решив дека сакам да реагирам онака како што ми доаѓа, па кој што сака нека си мисли за мене. Јас знам дека болката треба да се одболува, тагата да се тагува. И дека само така и минуваат....и сега плачам. Плачам за сите години кога не сум плачела, плачам и за и пред оние кои не можат да плачат. Плачам и на филмови, и на книги, и кога е тажно, но плачам и од убавина, кога нешто ќе ме трогне со својата вистина, со искреноста, со чистата убавина,...но не сум плачка (не сум како оние што и на најмала тензија се расплакуваат).и убаво ми е!

Уште да беа сите такви....

најгорчливата „солза“ е сувата солза... т.е. кога немаш солзи за плачење...

аџија напиша: најгорчливата „солза“ е сувата солза... т.е. кога немаш солзи за плачење...

Што да речат тие што никогаш немаат солзи?

 

Изменето од beleg - 26.Септември.2007 во 23:08

beleg напиша: Koj znae,mene mi trebashe dolgo vreme da naucham da ne placham.....

hmm i kako ti e sega?neli e polesno koga ke se isplaceme

Изменето од MisIcA, - 18.Мај.2007 во 19:59