16 МАРТ / 29 МАРТ

1. Св. ап. Аристовул, еден од седумдесетте апостоли. Бил брат на апостолот Варнава, и бил роден на Кипар. Му последувал на апостолот Павле, кој и го споменува во Посланието до Римјаните (16:10). Кога великиот апостол Павле поставувал многу епископи за разни краеви на светот, тогаш го поставил и Аристовул за епископ Британски. Во Британија имало диви народи, неверни и опаки, и Аристовул претрпел меѓу нив неопишливи маки, беди и пакости. Го удирале без милост, го влечеле по улици, му се ругале и му се потсмевале. Но на крајот овој свет маж дошол до успех со силата на благодатта Божја. Ги просветил народите, ги крстил во името на Христа Господа, изградил цркви, свештеници и ѓакони посветил, и најпосле, таму во мир завршил и отишол во Царството на Господа, на Кого верно Му послужил.

2. Св. мч. Савин. Египќанец, од градот Хермопол и старешина на тој град. Во времето на едно гонење на христијаните, тој се оддалечил во некоја планина со многу други христијани и се затворил во една колиба каде што го поминувал времето во пост и молитва. Но го открил некој питач, кој му носел храна и на кого Савин му направил големи до                              бра. Како Јуда Христа, така и овој бедник за пари (за два златника) го предал својот добротвор. Свети Савин, со уште шестмина, бил фатен од војниците, врзан и на суд однесен. По големите маки, бил фрлен во реката Нил каде што Му го предал духот свој на Бога во 287 година.

3. Свешт. мчци Трофин и Тал. Родени браќа, од Сирија. Јавно и слободно Го проповедале Христа и ги разобличувале глупостите елинско - римски. Разјарени незнабожците, решиле да ги убијат со камења. Но кога ги фрлале камењата на тие свети браќа, камењата се враќале и удирале по самите напаѓачи, а браќата останале неповредени. Потоа обајцата на крст ги распнале. Од своите крстови браќата ги поучувале и ги охрабрувале христијаните кои стоеле наоколу нажалени. И по маките, го предале својот дух на Господа, на Кого Му останале верни до крајот. Чесно пострадале во 300 година, во градот Вофор

16 МАРТ / 29 МАРТ

БЕСЕДА

за хулењето на Христа како богатство

Со вера Мојсеј... хулењето на Христа го сметаше за поголемо богатство, отколку сокровиштата на Египет; оти предвид ја имаше наградата (Евр.11:26).

Не сакал Мојсеј да остане на дворот Фараонов, ниту да се нарече посинок на Фараонот. Повеќе сакал да страда со народот Божји отколку да има земна сладост на гревот. Како што биле различни од Мојсеја потомците негови, кои од фараонски причини го осудиле Царот на славата на смрт, сите тие повеќе би сакале една година да проживеат на трулиот Фараонов дворец отколку со Бога да патуваат 40 години низ пустината. А Мојсеј ги оставил сите почести, сето богатство, сите ласкања што можел само богатиот Египет, и тоа уште на дворецот царски да му ги даде, па на Божја заповед тргнал низ гладната и жедна пустина, со вера дека зад пустината постои ветената земја. Тоа и значи да се чува хулењето на Христа над секое египетско богатство.

Хулењето на Христа е она од што светските луѓе, со силна реа од земјата, се срамат кај Христа. А тоа е Христовата беда на Земјата, неговиот пост, бдението, молитвата, поттурнување без покрив, осудата, понижувањето, срамната смрт. Тоа хулење на Христа го ценеле апостолите и по нив и сите многубројни светители за поголемо богатство од сите вселенски блага, бидејќи Господ воскреснал по сето хулење и ја отворил вратата небесна, ја покажал рајската ветена земја, во која Он го повел човештвото по  патот на своето хулење или преку пустината на Своето страдање.

О Господи, прославен и воскреснат, помогни ни секоја капка од Твојата пот и од Твојата крв да ги чуваме непоколебливо како поголемо богатство од целото светско благо. На Тебе слава и вечна пофалба. Амин.