ПРАТЕНИКОТ МУХАМЕД

,Во верата нема насилство, објаснет е вистинскиот пат од беспаќето‘

   За Мухаммед а.с.

Бернард Шо

Во „The Genuine Islam, 1. том 81936“, за Мухаммед а.с. вели:
„Отсекогаш сум го драгоценил верувањето на Мухамед, просто поради неговата извонредна витачлност. Моето мислење е дека, Исламот е единственото способно верување за, успешно да ги управува многутте промени на животот. Јас предвидувам дека Европа, на крај, ќе ја прифати исламската религија. Христианските теолози од средновековието, од незнаење и религиска настроеност, верувањето на Мухаммед, го претставиле во сосема негативен начин и сметале дека Мухаммед поттикнал на омраза према Иса (Исус). Јас сум го студирал животот на Мухаммед. Тој е извонреден човек, и според моето мислење тој е далеку од тоа да е антихрист.
Него треба да го наречеме спасител на човештвото. Убден сум дека, човек сличен на нему, да би се занимавал со проблемите на модерното време, успешно би ги решил, донесувајќи му го на човештвото мирот и потребната среќа. Предвидов дека верувањето на Мухаммед а.с., ќе биде прифатливо за утрешната Европа, како што стана прифатлив за денешната Европа.“[1]

Гете

Вели: „Извонреден човек, светлина на Господ, се потруди таа светлина да ја рашири во светот, но светот стана провив него. Се принудува на компромис, се додека не дојде времето кога би влијаел на нив. Во историјата го побарав примерот на некој извонреден човек, е тоа го најдов кај арабскиот Пратеник.“[2]
„Тој е Пратеник, а не поет...“[3]
„Чудо не можам да направам, рече
Пратеникот,
Најголемото чудо е што сум“[4]
„Погаварот на создадените битија / Мухаммед“[5]
„Исус се чувствуваше чист и мирно размислуваше
(за) Еден и само Едниот Бог;
Кој го претвоти него во Господ
Ја понижил неговата света волја.
И вака треба прадвината да осветли
Тоа што и Мухамед зеде;
Само со концептот на Еден (Господ)
Тој целиот свет го надвладеел.“[6]
„И сега ми доаѓаш ти, со знак
Обесен, што меѓу другото...
Повеѓе го презирам.
Сето ова модерно лудило
Ќе ми го донесеш во Schiras!
Требало да јас, во сета нејзина опсесија,
Да пеам за две вкрстени дрвени дела?“
„Сакаш да направиш за мене Господ
таа бедна фигура во (тој дел) дрво!“[7]
„Таканаречена мухамеданска розара, во која Аллаховото име, се возвишува со деведесет особини, е таква литанија на пофалба. Потврдувачки и негирачки особини, покажуваат на неконцептираното Битие (Wesen); оној што се моли останува вчудовиден, се покорува и смирува“[8]

Ламартин
Еден од најголемите поети на Франција, за величенственоста на Мухаммед а.с., во „Historia de la Turqiue“, пишува:
„Никогаш човекот, доброволно или обврзувачки, не му поставил на себеси повисока цел... Да се срушат бестѕтни кои биле поставени помеѓу човекот и Создателот... Да човекот Му се врати на Бога и да се обнови оправданата и неконтестираната идеја за боженството, во време на хаос, на материализмот и идолатриските визии за Господ, кои постоеја тогаш.
Никогаш човекот не прифатил таква недостижна обврска, за човечката способност, со толку слаби можности, затоа што, како во идеја така и во примената на тој голем план, немал никаква посебна подготвеност, ниту помош, освен едно група (тупаница??) прости луѓе, кои живеа во ќошевите на пустината.
Никогаш, човекот не направил таква голема и продолжена револуција во светот, затоа што, за помалку од два века по неговото појавување, Исламот преку убедувањето и силата, во името на Бога, доминирал долж цела Арабија, Персија, Хоросан, Трансаксонија, Индија, Сирија, Абисинија, долж сите познати места на Северна Африка, островите во Медитеранот (средноземјето??), Шпанија...“
„Ако величенственоста на целта, скромноста на мислењето и постигнатите резултати, се три мерила за човечката генијалност, кој може да ја земе храброста да го спореди кој било голем човек, во човечката историја, со Мухаммед а.с.?
Најпознатите луѓе поставиле само војска, закон и држава. Тие не формирале ништо повеќе од материјални потенциали, кои често се униништија пред нивните очи. Овој човек, не ги започнал само војските, законодавствата, државите, династиите и народите, туку милиони луѓе, 1/3 од населениот свет на тоа време, дури и повеѓе, повеќе од ова: тој ги смени олтарите, божествата, верите, идеите, верувањата и душите. Според к*ранот, со секоја буква што стануваше закон, го изгради душевниот национализам, кој е прифатен за луѓето од секое јазично и расиско (раса??) подрачје. Тој ни ја оставил, како неизбришлива особина на муслиманскиот национализам, омразата против лажните божества и намерата за еден нематериакизиран Господ. Оваа орпорност на патриотизмот, против бастардирањето на верувањето во Господ, им дал храброст на следбениците на Мухаммед а.с. Освојувањето на една третина од светот, преку неговата вера, беше чудо од негова страна.
Идејата на едноштвото на Господ, што го прокламираше помеѓу измислувањата за различните божества, била таква, што успеа да ги сруши сите антички храмови на идолите, инспирирајќи ја една третина од светот со неговата вера. Животот, размислувањата и неговата храброст, и ја посвети на борбата против божествата (бестѕни??). Неговата храброст во противувањето на идолатријата, истрајноса во текот на 13. години стоење во Мека, прифаќањето на јавно понижените луѓе и скоро притиснати од современците, неговото непрекинато проповедување, борбата провит нееднаквоста, непоколебивото верување во успех, надчовечкото стрпување во текот на искупенијата, скромноста во победа, неговите ембиции, кои биле свртени кон една идеја, безкрајната и продолжената борба, мистичните разговори со Господ, смртта и триумфот после смртта, сите овие сведочат, не за измама, привидство и лага, туку за неговата цврста одлучуваност, да се обнови верата.
Оваа вера имала две основни принципи: Господ е Еден и Тој не е материјален. Првиот принцип кажува каков е Господ, а вториот, каков не може да биде Господ.
Мухаммед беше пермбѕсес со сабја на лажните божества, воспоставувач на идејата со зборови. Филозоф, говорник, учител, законодавач, борач кој се бореше за неговите идеи, обновувач на рационалното верување и обожување без слики, основач на 20. земјини и една душевна империја. Овој е Мухаммед а.с. Земајќи ги предвид сите мерила, со кои може да се мери човечкото величество, со право може да прашаме:
Зарем постои поголем човек од него?“[9]

[1] Сејјид Муџтеба Мусави Лари, оп. цит., стр. 81. Памфлетот „Што велат другите за Исламот“.

[2] Мислењата на еминентни светски личности за Мухаммед а.с. Дитуриа исламе, Приштина 1991, бр. 25, стр. 24.

[3] Divani, Wa I, 7, 32, види: Шејх Абдулкадир ел-Мурабит, оп. цит, стр. 23,

[4] Гете го акцентира негирањето на неверниците кон Мухаммед с.а., кои бараа од него да направи чуда. Paralipomena III, од Divani, Wa I, 41, 307, види: Шејх Абдулкадир ел-Мурабит, ibid, стр. 17 

[5] Вака пишува Гете во еден ракопис во Paralipomena III, на дата 27.01.1816, Wa I, 6, 482, ibid, стр. 18

[6] Гете го отфрлува христијанството мислење околу Исус и го потврдува едноштвото на Аллах, во една од неговите поезии во West-Ostlicher Divan, ibid, стр. 7.

[7] Гете осеќа многу презир за симболот на крстот, ibid, стр. 8.

[8] Во поглавјето на „Divan“, за Руми, Гете го опишува свртењето со молби и пофалби, кон Аллах и благодатта за ова, ibid, стр. 9, 10

[9] Улфе Азиз-ус Самед, оп, цит., стр. 25-26.

Внеси реплика	страница <1 234 5 34 >
Tweet