Приказните по кои ќе поверувате во духови!?

Комедијантката Џенифер Сондерс призна дека верува во духови и детално го опиша прикажувањето на нејзината покојна баба. Исто така, таа верува дека и други луѓе гледаат духови, но дека тие не сакаат да признаат. 

По ова нејзино споделување со јавноста, уште пет писателки признаваат за нивни слични настани.

Помрднување на предмети во хотел – Тамасин Деј-Левис

Едно лето во далечната 1970-та година, морав да патувам од работа во еден бар, кој го посетувавме со моето семејство секоја година за време на одмор.

Заедно со уште неколку девојки, кои работеа како келнерки, престојувавме во хотелот, каде што се наоѓа барот. Денеска тоа е само едно напуштено место кое нема услови за живот, но тогаш бевме млади и желни за работа. Но, она што го видовме таму сѐ уште живее во нас и постојано се потсетуваме на таа случка. 

Во хотелот имаше соба која постојано ја држеа под клуч, но таа година ја отклучија специјално за една девојка по име Ен. Една вечер кога се враќавме од работа со уште три, четири девојки слушнавме звуци и поместување на мебел. Кога се приближивме до собата, видовме дека Ен спие. Од тогаш постојано се случуваа чудни работи, кои не можевме да си ги објасниме.

Ен, пред да си легне, секогаш го оставаше својот рачен часовник во фиока, но наутро го наоѓаше на тоалетната маса. Една вечер се разбуди и виде дека и гори едната ногавица од пижамите. Тоа не се случуваше само една вечер. Некогаш и преку ден се слушаа различни звуци – и покрај тоа што немаше никој во собата. 

По некое време, Ен ја смени собата, но не веруваше во духови и мислеше дека ние се шегуваме со неа. Подоцна мене ми ја доделија таа соба и јас сѐ уште паметам што се случуваше во неа. Чашата ја оставав на едно место, ја наоѓав на сосема друго место. И го паметам мирисот на влага што никогаш порано не сум го помирисала. 

Повикав една жена што порано работела таму. Таа беше вџашена кога и кажавме дека таа соба ја отвориле и не советуваше да му кажеме на сопственикот повторно да ја заклучи. По една недела се преместив во друга соба, а таа соба ја заклучија повторно и никогаш не ја отворија.

Мојата куќа опседната од духови – Хана Бетс

Се сметам себеси за скептичен атеист, сепак со она што го искусивме јас и моето семејство, духовите ме натераа да не го игнорирам нивното постоење.

Во 1987 година имав 16 години, кога кланот Бетс, мајка ми, татко ми, двајца браќа и сестри, се преселивме во голема вила на три ката со шест спални во преградието на Бирмингам. Според еден локален жител, нашиот нов дом бил опседнат од тројца духови: жена која трчала низ ходник, постар доктор кој се качувал по скали за да го види неговиот покоен внук и жртва на соочување која завршила со убиство. Постоеше и црвена дамка од крв на скалите, која никако не можеше да се извади, но ја покривме со тепих. 

Ах, како само се потсмеваа со нас. Врати се трескаа на сред ноќ и се слушаа чекори. Секоја вечер во точно 4 часот по полноќ, некој или нешто чкрипеше по скалите, тропаше ужасно и отвараше врати во секоја можна соба сѐ дури не стигне до главната спална соба. Кога не бевме дома и кога се враќавме ги наоѓавме чешмите пуштени до крај, а ринглите на шпоретот пуштени на најсилен оган. 

Една вечер, се отвори каминот кој беше како плочка на ѕидот во мојата соба. Зад него во пукнатините беа набиени стари весници кои го опишуваа убиството кое се случило во куќата. Мајка ми почна да се однесува чудно. По некое време призна дека навечер не можела да спие и дека го видела мртвото тело на детето што било убиено. Во најстрашната соба престојуваше мојот најмал брат. Тоа лето, тој занеми и му се појавија големи подочници. Од тогаш спиеше во собата на мајка ми, а во неговата соба се пресели баба ми, но само на кратко и потоа одбиваше и да влезе таму.

Потоа мајка ми се охрабри. Ја заклучи собата, одбивајќи да признае дека духовите ја опседнале куќата и кажа дека сѐ било до времето. 

Таа соба сѐ уште е заклучена. Не ја употребуваме до ден денешен. По некое време настаните се стивнаа..или пак ние се прилагодивме на нив.

Од секогаш гледам духови – Санта Монтефиоре

Уште од дете почнав да гледам духови. Моите првични сеќавања се како гледам сенки кои се движат низ мојата соба навечер. Беа потемни од темнината и изгледаа несвесно или пак незаинтересирани за мене. Ги гледав вџашено, срцето силно ми биеше, сѐ додека не соберам доволно храброст за да вклучам светло. Во тој момент исчезнуваа.

Никогаш не им кажав на родителите за овие вечерни појави. Мислев дека сите ги гледаат – но со тек на време сфатив дека јас сум единствената во фамилијата која ги гледала. Куќата каде што живеевме не беше опседната. Верувам дека сите сме опкружени со духови постојано. Гледам духови и во новите куќи, исто како што ги гледам и во старите.

Неодамна, Мигуел, еден мој пријател од Аргентина, почина во Буенос Ариес од тумор на мозокот. Вечерта кога ги слушнав вестите, решив да медитирам – не за да стапам во контакт со него, туку бев многу тажна и сакав да пронајдам некој мир. Со мислите потонав длабоко и заминав далеку. Наеднаш, пред мене стоеја три фигури. Едната беше Натали, прва братучеда на Мигуел, која беше убиена пред 20 години, втората беше Мигуел и третата претпоставувам дека беше неговиот татко, иако никогаш не го запознав.

Фигурите сјаеја, смеејќи ми се. Ги држев таму долго време, собирајќи го чувството на среќа кои ми го даваа. Потоа во мојата глава, му кажав на Мигуел дека сакам да споделам со неговата мајка дека тој е среќен, безбеден и со луѓето кои ги сака, а тој само се насмеа и рече дека таа веќе знае.

Следното утро, решив да се јавам на неколку места за да видам дали тоа навистина се случило. Му се јавив на мојот кум, кој веќе зборувал со мајката на Мигуел, која му кажала дека е среќна што нејзиниот син е заедно со Натали и татко му.

Верувам дека тие тројца дојдоа кај мене да го потврдат нејзиното верување. Таа порака беше за неа. И денес гледам духови, навечер и кога медитирам. Веќе не се плашам од нив.

Посета од починат љубовник – Венди Лејг

Никогаш не верував во духови, но пред три години имав еден запрепастувачки момент, кога ми се појави духот на мојот починат љубовник. Тој се викаше Ричард, беше висок 1.80см, имаше светло сини очи, темна коса и насмевка која можеше да го стопли и најладното место. За жал, почина ненадејно од срцев удар на само 66 години. Ми беше голема љубов во моите 20-ти години, но околностите не разделија. По чудни и дрматични игри на судбината, повторно се сретнавме преку работа.

Покрај привлечноста која сѐ уште ја чувствувавме меѓу нас, реалноста беше против нас. Тој беше женет, додека јас бев верна на друг. Но, имавме афера. Неколку убави, тајни средби, полни со љубов, сензуалност и мир, кои продолжуваа до тој трагичен ден кога слушнав за неговата смрт.

Скршена, се заклучив во канцеларијата и со пенкалото кое тој ми го подари за роденден постојано го испишував неговото име. По некое време, заѕвони телефонот во дневната соба и јас престанав со пишување, па го оставив пенкалото на работната маса и отидов да се јавам. По интензивен 20-минутен разговор со блиска пријателка, која знаеше за мојата афера со Ричард, решив да се прошетам. Но, само што ја затворив влезната врата, го слушнав гласот на Ричард како ми вика да се вратам во канцеларијата.

Бидејќи бев во транс, се вратив. Го видов пенкалото како се разлеало, а ламбите наеднаш испукаа. И во таа темнина го слушнав гласот на Ричард: Те сакам и благодарам што беше моето најубаво лето. Никогаш не мислев дека ова ќе ми се случи.

Ни јас не помислив дека некогаш ќе ме прогонува нечиј дух.

Привидение на предсмртна постела – Иси Фокс

Како писателка на Викторијански романи, која ја дефинира готската изопаченост, честопати ме прашувале дали сум имала средба со дух, како што опишувам во книгите. Сум искусила нешто што можеби се смета за натприродна моќ, но навистина не знам да кажам дали било вистинска сила или внатрешна манифестација на силни емоции.

Но, постои еден настан, кој совршено го паметам од часот на смртта на мојот очув – човекот кој ме сакаше како свое дете и кон кој чувствував огрмона наклонетост. Кога почина, имав 28 години и иако не бев со него кога умираше, го посетив неговото тело подоцна тој ден, кога лежеше во капела. Телото лежеше во задимена соба со само една запалена свеќа. Сестра ми и јас седнавме на краевите од креветот, додека сопругот стоеше на крајот.

Она што го видов следно е тешко да се опише. Тоа беше еден момент на загуба и морам да признаам дека бев шокирана, но наеднаш станав свесна за сјајната аура на светлина што кружеше околу главата на мојот очув.

Воопшто не се чувствував чудно – всушност беше сосема задоволувачко – но не мислев на никој ништо да му кажам. Кога се враќавме назад со автомобилот, сестра ми проговори: Знам дека ќе ви звучам налудничаво, но дали ја видовте белата светлина над главата на тато? На што мојот сопруг одговори НЕ! Но, почувстував такво олеснување што знаев дека не сум си го замислила тоа осветлување. 

Ова е една лична приказна. Сепак, ме интересира дали некој друг го искусил овој феномен. Малку истражував и читав од некои документи од болница од медицински сестри кои го гледале истиот тој круг над глава во моментот кога пациентите умирале. Навистина се прашувам дали науката има објаснување за ова – да одговори дали таа светлина е физичка или хемиска реакџија, поради темнината и задименоста во капелата. 

Како и да е, тоа беше неверојатно. Мојот очув беше навистина добар човек. Ако некој заслужува ореол тогаш сигурно е тој!