За најголемиот брод на светот Титаник многумина говореа дека не е можно да потонал. Сепак, на 15 април пред 100 години се докажало спротивното. Титаник удрил во лед и потонал, при што во големата трагедија животот го загубиле 1.517 лица. Сепак, изгледа не е се онака како што знаеме со години.

Писателот Робин Гарднер објави нова книга за најголемата бродска трагедија во која тврди дека на дното на Атлантикот не лежи Титаник. Неговата книга говори за теориите на завера и тој вели дека се се совпаѓа со тоа дека Титаник не можел да потоне. 

- Преживеаните опишале дека шетале по палубата на бродот. Сепак, на тоа место според нацртите требало да има кабина. Тоа е така бидејќи ништо од ова не се одвивало на бродот. Тој вели дека патниците всушност биле на друг брод и вели дека замената на бродовите останала мистерија.

Олимпик бил сестрински брод на Титаник, па затоа и било многу тешко да се воочи разликата меѓу нив.

Имав 25 минути да се спасам

Роуз Амели Икард е една од 745-те луѓе кои успеале да го преживеат страшниот бродолом. Починала во 1964 година, како Французинка која најдолго живеела од сите преживеани Французи од бродот Титаник. Нејзиното семејство ги продала нејзините писма на аукција и така нејзините зборови за прв пат достигнале до јавноста.

Легендарниот и неповторлив Титаник потонал во 1912 година, на своето прво и последно патување. Г-ца Роуз Амели Икард била слугинка на богатата американка Марта Стоун, сопруга на претседателот на Канадските телефонски компании.

Заедно се качиле во Титаник и тргнале кон далечните Соединети Американски Држави. Двете успеале да побегнат од бродот кој тоне и да се спасат во еден од малобројните чамци за спасување. Еве како ја опишала токму таа ноќ:

Како што се наближуваше 11 часот, г-ѓа Стоун и јас си легнавме. По 3 часа подоцна, додека бродот се движеше со полна брзина, не разбуди застрашувачки удар. Сакавме да дознаеме што се случува, кога дојде еден офицер и ни кажа „Не е ништо, вратете се во кабината“. По враќањето во кабината, видов дека нашата сосетка од спротивната кабина се врати во кревет. Нејзината ќерка дојде во паника викајќи: Мамо брзо, брзо, стани, многу е сериозно. Треперев од страв во својот фустан за по дома. Го земав капутот, појасот за спасување и отидов со нив до палубата.

Ја чувствувавме палубата која се стремеше кон длабочината. Сакав да се вратам во кабината за да го земам накитот на г-ѓа Стоун, но за среќа тргнав по погрешни скали и се вратив на палубата на половина пат до таму. Среќа за мене, бидејќи никогаш немаше да се вратам ако отидев до кабината. Во овој момент, сведоци сме на незаборавни сцени каде што хоророт е измешан со најголемите јунаштва. Жените, некои се уште во вечерни тоалети, некои директно од кревет, едвај облечени, разбушавени, збунети, се туркаа до бродовите за спасување.

За некое чудо, г-ѓа Стоун и јас се најдовме на ист брод за спасување во кој имаше околу 30 луѓе. Офицерот ни кажа „Веслајте силно, имате само 25 минути за да си го спасите животот.“ Го земав веслото и веслав со толку голема сила што рацете ми беа крвави, а зглобовите парализирани, бидејќи моравме да бидеме брзи за да го избегнете огромниот амбис кој Титаник ќе го отвори додека тони.

Во тој момент забележав дека некој клечи под мене. Немав сила да откријам кој е тоа. Никогаш не дознав кој беше човекот, кој на тој начин си го спаси животот. Додека се движевме покрај веќе мирното море, со малку осветлен фенер кој го држеше офицерот во раце, не можев да си го тргнам погледот од светлата на Титаник. Изненаденост, целосна темница, ужасни извици, бука од брод кој пука и тоа беше сè. Понекогаш, уште имам кошмари.