Под ист кров

Во принцип се зависи од луѓето. Ако се спремни - викам спремни бидејки е неминовно да има недоразбирања, караници итн - значи и покрај такви кризи - да комуницираат, да разговараат, да се отворени за решавање на недоразбирања, да прават компромиси. Старите (независно дали се на мажот или жената, зарем не е тоа сеедно?)  да не им се мешаат на младите, а и обратно, да има толеранција, и најважно - да има граница во сето тоа: да се знае до каде кој кому смее да му се меша во приватноста, независноста, изборите (спиење до касно/рано, чистење секој 3,5,7, 14, 386 ден, ручек во 13, 15 или 18ч....итн итн, безброј примери) и најважно - децата. Децата кои се воспитувани освен од родители плус и од баба дедо плус вујковци, вујни, стрини итн, таквите луѓе стануваат најчесто несигурни и изгубени личности.Мислам на секојдневно живеење и мешање. На детето му требаат мајка и татко кои се „главните воспитувачи“ и кои би требало да бидат многу доследни во воспитувањето, а улогите на останатите во фамилијата не смеат да ја имаат истата моќ врз детето....воопшто не е едноставно....