Добрососедско ми е

е да

желба намера и воля и подготвеност сум забележал дека секогаш има кай вас

и jас имам желба за скок со падобран

истиот ефек би имало ако каже - одат во слични тоалетни двата народа, независно од сите разлики

Изменето од д4б3 - 25.Јуни.2014 во 10:58

д4б3 напиша:

истиот ефек би имало ако каже - одат во слични тоалетни двата народа, независно од сите разлики

МАНУ – БАН(У) ИЛИ ПИНГ-ПОНГ ИСТОРИЈА

Секој добронамерен би требало да ги поздрави средбите и започнатиот дијалог меѓу Македонската академија на науките и уметностите (МАНУ) и Бугарската академија на науките (БАН). Претпоставка е дека таа иницијатива е почната најверојатно по нечија европска препорака и финансирана од тие извори.

Уште поверојатно, молчешкум поддржана од двете актуелни влади, македонската и бугарската. Тој обид за зближување на академиците, „најумните“ глави во една држава, може да биде претходницата за заедничка изработка на некаква нова платформа, која нема да ги разјасни сите отворени прашања, но можеби ќе ги подотвори вратите за едно пошироко разбирање за историско-националните теми, настани, личности и датуми, теми што ги оптоваруваат односите меѓу двете држави.

Прилог во таа смисла е и овогодишното заедничко скромно одбележување на денот на светите просветители Kирил и Методиј, а може да биде и најавеното заедничко одбележување на Илинден, македонски национален празник, но истовремено и славен бугарски датум. Сепак, ако се гледа во глобала, с` ќе се врти за едно клучно прашање: македонското прашање од (со) сите негови аспекти.

Претседателот на БАН Стефан Воденичаров нашироко ја разви тезата дека – за историјата требало да говорат научниците, а не политичарите и дека науката работи со факти и документи, а не како политичарите, кои, според него, прикажуваат безидејни основи за приказни или фикции. При толкување на историските теми треба да се гледа само на фактите и да се слушнат аргументите, а не секој на свој начин тоа да го толкува.

Не е јасно зошто нашите медиуми толку силно го исфорсираа овој став, кој не е ниту нов ниту непознат. Тој е стар колку што се стари споровите меѓу Бугарија и Македонија, односно од 1944 година кога македонскиот народ, по АСНОМ, формира своја држава, заклучно со денешниот ден, со мал исклучок од 1944 до Информбирото во 1948. Во сите овие години, во обидите да се расчистат спорните прашања, учествувале мнозина југословенски и македонски политичари, повеќемина научници, многубројни историчари, познати и признати писатели, високостручни лингвисти од двете држави, како и разни други експерти по право, етнологија, географија и слично, меѓу кои и доста од разни земји.

Не е првпат да се бара заедничко одбележување на минатото на Бугарите и Македонците и заеднички да се слават Kресненско-разловечкото и Илинденското востание, како и празникот на светите браќа Kирил и Методиј. Тие предлози од бугарска страна се давани уште од 1970 година. Од тоа време, ако не и од порано, бугарската влада го поставува и прашањето за пронаоѓање гробови и подигнување спомен-обележја на загинати бугарски војници од балканските војни, од Првата и од Втората светска војна на територијата на Македонија.

Без да се навлегува во комплексноста на прашањето за долгата испреплетена историја на двата народа, треба да се изнесат неколку актуелни факти корисни за македонската страна. Без лицемерство и без чувство на вина да се изнесе каде и зошто се големите недоразбирања. Kажано најпросто, тие произлегуваат од тоа што македонската наука и политика тврди и докажува дека Македонците се народ со свои корени, а бугарската наука и политика дека македонската нација е вештачка творба на

Kоминтерната и производ на успешната српска пропаганда. Поточно и поконкретно дека не постојат

македонска нација и македонски јазик, кои Бугарите официјално не ги признаваат, односно досега не ги признале. Оттука следува заклучокот дека спорот со Бугарија за признавањето на идентитетот на македонскиот народ и неговиот јазик е далеку постар од спорот за името со Грција, иако вториов во последниве дваесет години се покажува посложен и поопасен за иднината на македонската држава.
Во минатите шеесет-седумдесет години имало стотици средби со жестоки расправии на политичари со високи функции, на министри и дипломати, напишани се томови и томови книги, одржувани средби на политичко и научно ниво, донесувани се декларации на владите, конгресни и други документи на комунистичките партии, држени трибини и горливи говори.

Македонското прашање и прашањето за правата на Македонците во Пиринска Македонија биле редовно поставувани на разговори меѓу Тито и Тодор Живков. И тогаш се формирале комисии за соработка, работни групи за изработка на „зближени“ по содржина учебници по историја, за размена на научници и писатели, се потпишувале протоколи и платформи, но никогаш со практичен ефект, секогаш без резултат. Теми: историјата од средниот век до Втората светска војна, чии се Kирил и Методиј, свети Kлимент Охридски, чиј цар бил Самоил, за преродбениците од 19 век, за револуционерите од крајот на 19 и почеток на 20 век, за улогата на ВМРО и нејзиното значење во македонската и бугарската историја, дали Охрид е бугарскиот Ерусалим и редица други од основани до крајно заблудени тези. Цел на дебати биле (и с` уште се) македонската азбука, писмо и правопис, особено изразени преку малото и големото „ерголем“.

Одбраната на македонскиот национален идентитет и на македонскиот јазик од македонска страна во тој период не беше заснована на секојдневни кратки или глупави изјави во медиумите. Тоа беше оформена, јасна и општоприфатена национална, државотворна доктрина. Одбраната на „македонизмот“, самобитноста на македонскиот народ и јазик во Титова Југославија речиси ги диктираше и односите меѓу Југославија и Бугарија.

Македонското прашање, најверојатно, беше единствената сериозна политичка област каде што Белград го слушаше гласот на Скопје и постапуваше според неговите вибрации. Од македонска страна тоа не беше гола политика, тоа беше наука, базирана на изворни сознанија, факти, теории. Цела една комплексна наука, недостижна за денешните македонски дипломати, политичари и полтрон-историчари, вклучувајќи и новинари.

МАНУ нема ни грам гревови кон БАН (У) и Бугарија, ниту науката ниту во големата и долга историска пинг-понг партија меѓу двете земји. БАН беше предводникот и центарот на антимакедонизмот. Бугарските академици, историчари и лингвисти се тие што се сметаат за „чувари на вистината“, а македонските колеги „фалсификатори на вистината“. Речиси никаде на друго место како во Бугарија, во времето на комунизмот не биле толку испреплетени историографијата, национализмот и комунизмот.

Антимакедонската политика изразена низ научните академски институции и државните структури на Бугарија во времето на Тодор Живков се споредувала со свирење симфониски оркестар, без ниту една фалш нота или неконтролиран инструмент. Не е непознато дека во тој период со свесна намера и партиско-државна наредба се „проветрени“ архивите, прочистени документите, прочешлани досиејата, некои скриени или уништени никогаш да не се најдат за не се открие некоја вистина што би била од корист за македонскиот народ или неговиот јазик.

Сите овие работи се случувале до крајот на 80-тите години од минатиот век, до пред самиот пад на комунизмот во Бугарија и распадот на југословенската федерација. Уште пред тоа раководителите на Софија, Скопје и на Белград по децении залудни преговори сфатиле (или прифатиле) дека „македонското прашање“ претставува нерешлив проблем. За жал, и по драстичните промени, по падот на комунизмот и старите режими, во односите меѓу Македонија и Бугарија не се смениле нештата. Во бугарската историографија македонската нација с` уште се претставува како крајно незрела и нестабилна творба.

Факт е дека Бугарија прва ја призна независна Република Македонија во 1992 година, што за македонската страна има некакво емотивно значење и што бугарската држава искажа претензија на заштитничка на новиот државотворен сосед. Но, иако тогашниот претседател на државата Жељу Желев тоа го направи експресно, сепак, притиснат од внатрешни антимакедонски сили изјави дека Бугарија ја признала само „политичката творба“ наречена Република Македонија повторувајќи дека неговата земја никогаш нема да ги признае македонската нација и македонскиот јазик.

Од сето изложено станува јасно дека заштитата на националната кауза тешко може да направи разлика или дистанца меѓу политиката и историјата, меѓу политичарите и историчарите. Kако оправдување или утеха за недоразбирањата во македонско-бугарските односи (отношенија) може да се рече дека тоа било друго време, други општествени околности, други држави, други меѓународни констелации и дека поради икс причини македонското прашање било нерешливо.

Оправдани се очекувањата дека во новото време ќе биде решливо, во обостран интерес и на обострано задоволство. Kако што личи за земји што имаат заедничка граница и заеднички јунаци, без разлика дали по националност се (биле) Македонци, Бугари или некои трети, и без разлика на кој јазик (език) зборуваат и пишуваат: на македонски или на бугарски.

Академиците презедоа надежна иницијатива, која сигурно ќе продолжи доколку во меѓувреме не се изгубат во преводот.

Не сум доктор , ама стално сум опкружен со пациенти

Орка напиша:

Што е ова бре комшии...Ги мењате ко чорапи.Да Ви пратиме наше дете ни кран нема да го стане.

Нејкеме да живееме како вас под диктатура .Сакаме добар живот .А сегашната власт не нудеше такво нешто .Затоа си поаѓа .Сега ќе дојде бате Бојко и ќе чекаме да не среди

Мај не читаш што пишувам ? Бате Бојко е следниот претседател .Прашањево е дали ќе биде во коалиција со некој или не .Он преферира самостојно да управува .

по-здрав за оревот со оревокршачката на Чаjковски

но пасаран

old d4b3

Ne mozam da go otvoram linkot, a mozebi tamu pishuva, po koi parametri e sostaven spisokov? Za da prodiskutirame kako Bugarija i Grcija na primer (kako najbliski sosedi) mu pravat pogolemo dobro na svetot.

Внимавај кому му веруваш.
И ѓаволот еднаш беше ангел.

Being RICH
is not about how much you have,
BUT about how much you GIVE

Внеси реплика	страница <1 29 303132 33 34 >
Tweet