Напиши љубовен текст (дневник на вашата душа)...

-Ода на Романтиката во една зима по Транзицијата-

Зима е, зимовина, грчовита ладовина, помалку снеговина но сепак ново поглавје и Нова година...
Ех, зима.
Ја љубам. Ја обожувам со сите нејзини мириси, студени допири, пустелии од улици, магловити светлини од уличните светилки, мене на некој чуден начин ми го грее срцето.
Ме потсетува на љубов и романтика.
Романтика ми фали...некогаш.
Не мене и на мојата врска, сполај му, мојот господин Либенце знае, вешто, мудро и лукаво да го допре моето срце со неговата специфична романтика.Да ме разгалува..доволно, колку да не станеме две тинејџерчиња со извитоперен бебешки јазик кои си гугукаат и им ги креваат цревата на сите присутни во собата.
Како и да е...констатацијата беше глобална.
Фали бре романтика, фали онаа правата романтика, нешто повеќе од литите фејсбук коментари, исрпувачките навидум љубовно идилични муабети на мсн...фали она што се случува на реално место.
Кога бев мала уживав во расказите на баба ми, кои беа најверојатно малку напрскани со пекмез арома, ама како и да е, идеа неверојатно добро со топли костени и плеталото на баба ми.
Писмата, андолираните фризури, намигнувањата на дедо ми Боро, и нивниот прв бакнеж...
Со каква сласт, со каква доза на умереност е раскажувана таа приказна. Приказна во која има очекувања, неизвесност.
Сега таквите приказни се знаат од почеток.
Тој: Здраво, ти кажал некој дека имаш најсекси газе во цела дискотека?
Таа: Ух...Колку си сладок.
Тој: Овде е гужва, да идеме кај мене.
Следната сцена е веќе позната. Толку ти е романтиката, три реплики и се раѓа љубов која трае и траееее....до следното утро. Подоцна во главно следуваат плачки, кукања, стотици смс, и мал милион песни со одмазничка содржина на ѕид (ако воопшто успеат да си разменат фб).
Не осудувам, не сакам да звучи така. Животот не сум му го подарила никому за да бидам создавач на животни правила.
Само пусто е бре некако, веќе видено и проживеано е...фали онаа трошка на старска убавина шо би се рекло. Сите си дозволивме да не понесе налудничавиот тек на развивање на светот и се во него, или барем тоа ни е најдобар изговор.
Некогаш ми се чини дека заборавивме да бидеме само обични.
Без сите исфорсирани начини да докажеме колку сме оригинални, без сите напори да бидеме модерни и општо прифатени...едноставно, да бидеме едноставни.
Мора да е до транзицијата.
Во времето на другарот Тито немало само гага прошетки низ бившата ни голема југословенска татковина, ами имало и љубов зачинета со романтика.
Ова излагање е само пуста носталгија.
А, за љубовта и нејзиното конзумирање нема дефиниции, нека биде ко што е воља.
Чин чин фор дет...зимата ме потсети, проклетство.

Оди си.Те молам исчезни од мојот живот.Си ја исполни својата цел,зар не?На сите им била позната,освен на мене.Па,да ја знаев,немаше да ти дозволам да ја оствариш,зар не?Ги знаеш правилата,искуството е зад тебе.Ти честитам,одлична претстава.Искрено и јас уживав во неа.Но,крајот ме погоди,ме рани во срцето.Мора некој да го извлече подебелиот крај.А колку само проклето те сакав.Зошто ги сменивме улогите?Јас треба да сум пресреќна што се ослободив од болката,а ти да жалиш за највредното нешто што постоело во твојот живот.Помниш ли се што имавме?Мене секој ден ме прогонуваат спомените како духови.Се плашам,бегам од нив но тие се побрзи од мене.Не заслужуваш да ти го споменам името,а постојано си во моите мисли.Твојот лик ме прогонува каде и да одам,ти си насекаде околу мене.Ти си мојата болка,раната во срцето.А се беше толку прекрасно.Скоро совршено.Љубов како сонце.Секој ден се повеќе и повеќе ме грееше.Толку голема што и планини можевме да поместиме.Прекрасни погледи,преубави зборови.Среќни мигови,поминати во прегратките на саканиот.Ах,колку е убаво чувството кога те буди секое утро неговиот глас.Мислев дека никогаш нема да престане.Каде ли замина се?Зарем е можно од таа љубов што гореше да остане само пепел?Па со неа ги победивме сите препреки во животот.Зошто нен и сега?Што се смени,што се случи?Мене не ми се потребни зборови,јас знам да читам и од делата.Дури и од тишината која убива.Се е кристално јасно.Само една мисла ме убива,ми го кине срцето.А ти тоа не го гледаш.Ти дури не ни приметуваш во што се претвори.Ајас,јас ги исплакав сите солзи,срцето постојано крвари..на секој збор,на секоја постапка.Порано тие зборови живот значеа.Но,сега се изменети..Сега срцето почна дури и да се плаши од нив.Се плаши од уште еден нож забоден во него.Зборовите како олово тежат.Ништо не боли повеќе од зборот.Целиот мој живот на дланка ти го дадов.Се што имав ти дадов.Повеќе немам ништо.Никогаш не мислев дека ќе ме разочараш.Нема повеќе во мене љубов за друг,целата ти ја зема.За цел живот....

роден сум сред пурпурни водопади дете на ѕвездите господар на желбите ратник, трагач таинствен осаменик!!!!

за мене ти си цвеќе 

eh, sto tekst sega ke iznapisev....ama koga ne me biva ...

Бев само...веќе не сум

Луѓе пиѓувам еден текст со кој сакам да го погодам мојот дечко мене ми текна како тоа се да го напишам ноо незнам како да започнам.иначе текстот е како расажување на една љубов во која девојката умира а дечкото останува сам... Паа ќе сакате ли да ми помогнете