Незаборавна љубов

Сеќавања (спомени) се eдна работа, а врзување за истите до таа мера да се живее со нив (тоа е поентата на нешто што го нарекуваме "незаборавно") е нешто друго. Барем за мене е така.

Незаборавната љубов значи дека секоја друга љубов, вклучувајќи ја и сегашната (доколку постои) не е вреднувана како неа. А тоа значи дека незаборавот и мечтаењето за оноа што не постои и нема никогаш да се повтори ни одзема енергија, време и емоции и не ни дозволува во целост да му се посветиме и предадеме на СЕГАШНИОТ момент, СЕГАШНИТЕ личности и СЕГАШНИТЕ вредности.

И тоа не само што не е фер кон сетa СЕГАШНОСТ, туку не е фер ниту кон самите нас.  Со таквото однесување ние се ампутираме од животот и се трансплатираме во светот и илузиите на непостоечкото (нашите мемории и фантазии кои и oнака не се ниту вистинската презентација на некогашното, туку само наша лична интерпретација на истото).  Тоа понатаму, како виша спирала, кај некои минува во животно незадоволство, затворање на личноста, незабележување и превидување на вредностите и убавините кои животот ги распостелува пред нас, депресија...

П.С. Идеално е да се синтетизира искуство од минатите збиднувања и остатокот да се стави во заборав. Тоа е како христијанското простување - што било - било, се извлекува поука (доколку ја има) и сето друго се простува (заборава). 

Така е кај мене, во оној свет.  

Ovaa ljubov samo na toa i me nauci. Jas koja sto grchevito se drzese za minatoto sega uspevam da se prepustam mnogu poveke. Zaradi mojata iskrenost i istajnost sega sme mnogu pobliski... Isto i zaradi negovata. Sega ja ziveam segashnosta so nego, no nekogas nekoj nekomu ke ostane spomen. Dokolku toj mi ostane spomen jas nema da go zaboravam - ni vo ludilo. Pogotovo ne onie lekcii koi sto gi nauciv, nitu pak negovite lik i delo.