Срцето или разумот..???

Кога човек е во своето срце каде што се е толку ирационално и богато со најразлични нешта тогаш веројатно разумот/умот стравува од самотијата во новиот и непознат простор... па и оттаму грчевитото држење за рациото. Во срцето сме сами, на разумот му е потребна толпата. Меѓу луѓето ќе не потапшаат по рамо, добиваме потврда, сочувство, добиваме чувство на сигурност, таму 2 + 2 = 4. Во срцето е поинаку, не ни е познато, таму нема логика, нема математика, нема контрола... но таму не ни помага многу надворешниот свет затоа што единствено ние самите можеме да се сфатиме себеси. Тука е превземање на одговорноста врз себеси, но проблемот е во тоа што ние сме научиле дека е одговорност. Во текот на воспитувањето одговорноста е истоксицирано со чувство на вина (страшно) па и оттаму бегството во рациото (мое видувалиште).

Се спуштив во срцето неколку пати, но одма за кратко време успевам сама себе да се отфрлам во рациото, зависна од контрола, тапшање по рамо, внимание... Го осетив тој грч пред неколку минути. Зошто ли сама на себе си ја ускратувам магијата на ирациото на срцето кое што е толку едноставно? Тука лежи и креативноста и мигот и сегашноста и ... и се што е плодно и самото место е плодно.. зошто сакам да газам на студени плочки на кои постојано се лизгам и паѓам?

Сакам срцето, нема ништо поубаво од срцето...