Самоубиство

 

Во право си, но тоа е сосем друг муабет.

 

Оноа што го коментирав и тоа што го рекол Исус се работи за оноа што се прокоментира дека материјалното поседување е одговор за духовното напредување.

 

Материјалната благосостојба нема таков удел и уште повеќе, таа може да биде контрапродуктивна бидејќи луѓето најчесто прават најголем атачмент за материјалните добра.

 

Токму затоа Исус на младиот човек, кој го прашува дали ќе оди во Божјето Црство бидејќи ги испочитува сите 10 Божји закони, овој му вели дека има уште нешто, а тоа е да се откажи од богатството и да го подели по луѓето.  

 

 

 

 

 

zabegan,убаво ти посочив дека не си доволно информиран околу најновите научни истражувања. Тоа што нешто не ти е познато тебе не значи дека не постои или не е точно.  

 

 

 

Не секој очигледно ќе се согласи со моево убедување, но самоубиството е исто како канцер. Исто е како болест. Не е тоа одлука која се донесува преку ноќ. Депресијата атакува и го  јаде организмот а имунитетот ослабнува, телото и духот се борат додека можат, се борат со своите капацитети, знаење, со се во себе.. но доаѓа миг кога болеста победува. Не зборувам за болест од типот дека ние потенцијалните суицидалци и оние кои веќе се убиле дека сме растроени, будали итн... тоа е едноставно каде што човек не може баш така едноставно да воспостави контрола како што овде некои мудруваат. Јас пред некој ден овде пишав bye затоа што од мене беа живи само пет проценти. Како почна се? Прво беше од типот: ми се смачи, не ми се живее, очајно е, сакам се да заврши.. но ниту еднаш не помислив вистински на самоубиство... но семето си најде мошне плодна почва да се развива.. како што и на канцерот му требаат услови да се развива така и на депресијата. После почнав да станувам многу поанксиозна од вообичаено, многу понервозна, престанав да спијам, се затворив се повеќе.. и почнав посериозно да размислувам за како се да заврши но далеку бев од овде кај што стигнав.... употребував секакви техники за да излезам од тоа. Се дружев, се преселив, најдов работа...но состојбата се влошуваше а јас не можев да воспоставам контрола. Се повеќе и повеќе сакав да умрам. Многу ми викаа: Излези, дружи се, дома премногу размислуваш, работи итн. Направив се од тоа, но со сето тоа како да полевав со вода и си ја влошував анксиозноста. Почнав да изрипувам од сон, имав и паничен напад. Значи оној кој на крајот умира затоа што кренал рака на самиот себе не значи дека не се обидел, туку пробал се што умеел и знаел, но не секогаш ја победуваме болеста. Денес сум жива десет проценти но се имам испланирано... но одложувам.. оној дел во мене што вегетира сеуште се надева, сеуште се бори.. но лесно им е на многумина да кажат дека сум кукавица што мислам да се извлечам на најлесниот начин.. не се обидувам да убедам никого дали е ова најлесниот или најтешкиот пат. Зошто кога би го направила тоа би умрела со еден куп солзи и мрсули? Затоа што јас сепак сакам да живеам... но многумина мислат дека ја разбираат депресијата.. доколку ја разбираат нема да судат затоа што самоубиството не е најлесното бегство. Нека ме напаѓа кој колку сака, може и никој да не ми реплицира... не е тоа ни битно, најмалку е тоа битно.. но дали ќе се извлечеме од овој автодеструктивизам или не колку што зависи од нас толку и не зависи од нас.. затоа што ние немаме контрола над се,ниту над потсвесното ниту пак над случувањата од надвор ниту пак ние одбираме со колку капацитет ќе бидеме денес.Некогаш можеме свесно,но да не се лажеме дека можеме секогаш.