ПИСМО ОД ЧИТАТЕЛ: Татко ми умре денеска затоа што немав пари да му купам лек

Денес умре татко ми. Умре во болница, пред да го однесат на операција. Умре, затоа што не доби одреден лек, кој ќе му помогнеше да остане жив. Ми рекоа јас да го набавам. Не го набавив. Немав пари да го набавам. Земјоделец сум. И лани и оваа година не продадов ништо. Малку, колку за леб.
Од ветените субвенции, не добив ни денар. Некои велат дека добиле. Јас не добив. Не знам зошто ама сигурно има зошто, не се сомневам во тоа. Дома едвај врзуваме крај со крај. Да ги дадев сите пари кои ги заработев минатите две години, пак ќе немав пари за лекот. Татко ми умре, затоа што после 40 години работа, здравството немаше пари за неговиот лек. Ама, не е битно. Седам на кејот на Вардар, под едни палми. Немам пари за јадење и пиење, па си седам на ѕидот од кејот. Гладен и жеден. Ама ако, навикнат сум, не ми е прв пат. Позади мене тивка музика, некои спокојни луѓе си седат по масите и си уживаат на сонцето. Пред мене, отаде Вардар, се градат едно чудо нови споменици на плоштадот. Околу мене, саде убавини, како оние сликите што ги гледав на вести, додека имавме струја дома. И добро што немаме, дека ако гледав вести, ќе се нервирав како лажат оние дека не ни чинела Владата. Како не им е срам, комунистички шпиони и предавници, кога Владата толку многу направи за сите нас. Еве, на пример, воведе реформи во земјоделието. Сега за сега, не се многу видливи, ама Владата не лаже, таа остварува. Потоа, воведе реформи и во здравството. 
Е добро сега, пред малку умре татко ми, ама кој ми е мене крив кога немав пари да му купам лек.
Владата?!? Неее!!! Владата нема време да се бави со глупости, како што е животот на татко ми.
И со лекови. Таа остварува. Па потоа, не се сеќавам баш што беше тоа другото што ни го оствари, ама работат луѓето, цело време.
Градат. Споменици, спортски објекти и останати работи, неопходни за човек да се чувствува среќен.
Ајде веќе нека почне тој митингот пред Влада, пошто ова личи како да ќе заврне. Нема да се вратам дома во селото со автобусите што ни ги организира Владата. Морам да останам до утре и да најдам начин го пренесам татко ми до гробиштата во селото. Белким ќе ми стасаат овие 500 денари што на сите ни ги дадоа од Владата, за да дојдеме на митингот. Еееј, по 500 денари одвоиле луѓето за секој од нас, па малку ли е тоа ?
Вечерва ќе се снајдам, не е страшно, ќе преспијам на некој картон, во паркот.
Само да не врне цела ноќ.
А и да врне, нема врска, ништо нема да ме спречи да и помогнам на Владата да остане на власт.
И да продолжи да остварува. И да ни помага како и до сега да се чувствуваме среќни, задоволни, горди и слободни. Слободни од стегите на Европа, курвата вавилонска.
Него, ај полека да го фатам патот накај Влада, гледам стигнаа и другите автобуси, од секаде. Вечерва треба да бидеме возбудени, бучни и радосни. За Владата. За сите 500 денари.
Татко ми ќе почека.
Има време сега тој, колку што сака.

Писмото е превземено од Скај.мк