ЕУ (ни) ги враќа (повторно) ВИЗИТЕ !?

Илјадници Македонци, особено помладите генерации се иселуваат од Македонија, а воведувањето на безвизниот режим уште повеќе го стимулираше и го олесни овој процес

Колку и да изгледа, на прв поглед, парадоксално тврдењето дека враќањето на визниот режим, тоа може да донесе некакви придобивки за Македонците. На пример, ќе придонесе да се прекине еден загрижувачки тренд на иселување кај Македонците. И тоа најчесто трајно иселување, кое добива такви пропорции, што мора да повлече итни мерки и државни политики што ќе ја запрат оваа практика. Во отсуство на сериозни активности во таа насока, најавеното враќање на визите за македонските државјани, всушност се покажува како добра вест, конечно добра вест, од ЕУ.

Различни се факторите што ги поттикнуваат Македонците да се иселат од Македонија, иако најголема причина за тоа е недостигот од национална самосвест и перспектива за иднината на својата држава. Илјадници Македонци, особено помладите генерации, соочени со катастрофалните состојби во Македонија во многу сфери, на секој можен начин се обидуваат и, за жал, најчесто успеваат, да се иселат од Македонија. Воведувањето на безвизниот режим уште повеќе го стимулираше овој процес, овозможи полесно наоѓање начин за иселување - дали преку студирање на странски универзитет, лесно достапни стипендии, студиски програми, постдипломски студии, учество во проекти итн. Многу млади луѓе, умни и образовани, откако ќе заминат во некоја од земјите од ЕУ, остануваат таму засекогаш, враќајќи се само за летен одмор. Кога се знае дека во Македонија има дефицит од Македонци, особено со високо образование и афинитети за наука, негативните ефекти што допрва ќе се почувствуваат, имаат големо негативно влијание врз севкупните перформанси на нашата држава.

Зошто и како Македонците донесуваат одлука да си заминат од своето парче земја, е прашање што останува енигма. Таа лична одлука, засилена со негативното значење заради конкретните состојби во кои се наоѓа нашата држава, е драматично негативна за иднината на Македонците. И за неа нема оправдување, посебно кога станува збор за оние кои никогаш не се враќаат назад. Ниту гладот, ниту неправдите, па дури ниту дискриминацијата (во која било форма, која најчесто произлегува од антимакедонскиот охридски рамковен договор) не треба да доведат до таква одлука, до бегство пред проблемите, состојбите во државава. Напротив, токму неподносливото секојдневие треба да поттикне ангажман за решавање на проблемите, поправање на грешките.

Од аспект на спречување на трендот за иселување од Македонија, повторното воведување на визниот режим сигурно ќе придонесе и за засилување на чувството за национална припадност кај Македонците и негово истакнување - инаку, уште еден круцијален проблем присутен исклучиво кај Македонците, особено кај помладите генерации (при што новиот космополитизам резултира со анационално мислење и однесување). Наместо трансфер во туѓ светоглед, наместо калем врз своето Јас, младите Македонци треба да ги ревитализираат и засилат нитките што продираат длабоко во нивното и само нивно парче земја. Секако, Македонија во современиот свет и динамиката на развојот не може и не треба да биде некаков изолиран остров - меѓутоа, соработката и доживувањето на странските искуства, знаења, наука, методи на настава итн., треба да бидат во функција на нивна примена овде и подобрување на функционалноста во конкретниот потсистем (секако, доколку се соодветни и ефективни). Митот за ЕУ, некритички формиран преку разни медиуми за комуникација, веќе е толку раширен и зацврснат без критичка димензија, сé уште, што претстои голема задача на ново просветителство, на ново воспоставување на мисловни одредници за младите Македонци. Иако самата ЕУ веќе придонесува, со своите непринципиелни, нелогични и неправедни одлуки во врска со Македонија, кон тоа свртување на погледите и мислите на Македонците кон Македонија, сепак, потребен е организиран процес во таа смисла.

Авторот е доктор по филозофија Иди утепај се кретену еден!!