МАКЕДОНИЈА...и се е можно!?

..за заслугите ваљда во сферата на парите....финансиите..револуционерни по-критија во сферата на штедењето и кредитирањето...каматите и сл.

Аииии овие открија топла вода
Сега открија дека

Работниците во Македонија работат во лоши услови

Treba da se organizirame i da mu piseme pismo na File...samo uste IDIVIDI forumot nema pisano...

Само во Македонија може јавно некому (па било тоа и опозиција)  да му се каже дека тута-комплето шмркаат бело и да не добие тужба односно ама ич да не одговара.
Се прашувам-ако некој од оние кои “шмркаат“станеше и “зашмркнеше“ една на госпожата дали ќе одговараше?Можеше ли да се оправда дека бил нашмркан

.......a , shto da ne pa?!

...na kilometar  od centarot i ''velichestveniot'' aco...stochen pazar!

...shto ima da se machat seljacite da odat chak do trubarevo ,...koga mozat da si kupat ( ili prodadat) i cela  ovca,...svinja,...krava,...tele,...pozadi ''svetskiot'' Univerzitetski komplex  ''kliment ......" !

...e, ova e stvarno,...makedonska posla!


...koj yi gi ebe peshacite,...neka presechat niz bulevarot,...pa, ako imaat srekja ...i ke stignat em zivi em zdravi !


Изменето од brza - 04.Ноември.2011 во 19:49

ПРЕЗЕМЕНО ОД КОЛУМНАТА НА Сем ВАКНИН , со наслов

  Синдромот на шупливиот лидер

Пред четири децении полско-американско-еврејскиот автор Јержи Косински ја напиша книгата „Being There“ („Од прва рака...“). Таа го опишува изборот за претседател на САД на еден не многу умен човек, градинар, чиишто збркани и празни изјави се сметаат за многу мудри и проникливи увиди во работите.  „Being There or Empty Leader Syndrome“ („Од прва рака или синдромот на шупливиот лидер“) сега е видлив насекаде низ светот: Од Русија (Путин) до САД (Обама).

Земајќи го предвид доволно високото ниво на фрустрација, поттикната од повторувачки, ендемски и систематски неуспеси во сите сфери на власта, дури и најотпорните демократии развиваат слабост кон „силни луѓе“, лидери чијашто самодоверба, ладнокрвност и очевидно сезнаење повеќе од „гарантираат“ промена на подобро.

Вообичаено станува збор за луѓе со многу мала биографија, коишто постигнале многу малку пред да се издигнат на позицијата. Изгледа како да изникнале од земја. Се прифаќаат како месии испратени од небото токму поради тоа што не се оптоварени од познато минато, па, така, се навидум неоптоварени со претходни поврзаности и обврски. Нивната единствена должност е кон иднината. Тие се аисторични: немаат историја и се над историјата.

Токму овој јасен недостиг на биографија ги квалификува овие лидери да отсликуваат и да донесат фантастична и грандиозна иднина. Тие се како празни кино-екрани на коишто масите ги проектираат своите одлики, желби, лични биографии, потреби и копнежи.

Колку повеќе овие лидери застрануваат од нивните почетни ветувања и колку повеќе не успеваат, толку повеќе им легнуваат на срце на избирачите. Како и тие, нивниот новоизбран лидер се бори, се справува, се обидува и не успева, и, како и тие, има свои мани и пороци. Оваа приврзаност е шармантна, таа освојува. Таа помага да се створи заедничка психоза (follies-a-plusieurs) меѓу владетелот и народот и поттикнува создавање на култ на светец.

Склоноста за издигање нарцисистички или психопатски персони на позиција е најнагласена во земјите во кои недостига демократска традиција (како Кина, Русија или земјите на териториите што некогаш биле дел од Византија или Отоманската Империја).

Културите и цивилизациите коишто со неодобрување гледаат на индивидуализмот и имаат колективистичка традиција, претпочитаат да изберат „силно колективно водство“ наместо „силни личности“. Да, сите такви држави одржуваат еден театар на демократија или театар на „демократски постигнат консензус“ (Путин тоа го нарекува „суверена демократија“). Таквите глумења се лишени од суштина и вистинска функција и се напоени со култ на личноста и обожавање на партијата на власт.

Во најголемиот дел од земјите во развој и народите во транцизија, „демократија“ е празен збор. Да, формално столбовите на демократијата се присутни: кандидатски листи, партии, изборна кампања, плуралност на медиуми и гласање. Но недостига суштината. Демократските принципи се институции кои што постојано се погазувани и понижувани преку изборни измами, ексклузивистички политики, преку „врските“, корупцијата, заплашувањето и спрегите со западните интереси, и комерцијални и политички.

Новите „демократии“ се слабо маскирани и криминални плутократии (се сеќавате ли на руските олигарси?), авторитаристички режими (Централна Азија и Кавказ) или марионетски хетерархии (Македонија, Босна и Ирак, да споменеме само три најтазе примери).

Овие нови „демократии“ страдаат од многу од болестите што ги нападнале нивните постари модели: матни финансии за кампањи, коруптивна спрега меѓу државната администрација и бизнисот; ендемска корупција, непотизам и врски; медиуми што самите се цензурираат; социјално, економски и политички отфрлени малцинства итн. Но иако овие болести не се закануваат на темелите на САД и на Франција, ги загрозуваат стабилноста и иднината на земји како Украина, Србија, Молдавија, Индонезија, Мексико и Боливија.

Многу земји го избраа просперитетот наместо демократијата. Вистина, жителите на овие средини не може јавно да протестираат или да критикуваат, или дури и да се пошегуваат без да бидат уапсени или нешто полошо... Сепак, за тоа што се откажале од овие тривијални слободи, имаат јадење на маса, вработени се и им се плаќаат придонесите, имааг завидна здравстена нега и добро образование, може да штедат и да трошат за што им душа сака.

Во замена за овие земни и нематеријални добра (популарноста на водството кое ужива политичка стабилност, просперитет, безбедност, престиж во странство, авторитет дома, обновено национално чувство, обновено заедништво), жителите на овие земји се откажуваат од правото да го критикуваат режимот или да го сменат еднаш на секои четири години. Многумина инсистираат на тоа дека направиле добра зделка – а не Фаустовска.

 

ДОДАТОК: Меѓугенерациски конфликти во водството.

По дефиниција, водачите се фигури на авторитет, и како такви се симбол на таткото, посебно во патријархалните или традиционалистичките општества. Психоаналитичарите од старата школа ќе ви кажат дека таквата супституција во суштина може да донесе само латентен Едипов комплекс и склоност кон таткоубиство, без разлика дали вистинско (во форма на атентат) или симболично (во форма на несогласување и критики полни со презир). Младите лидери кои се во успон во поголем дел од случаите така се однесуваат со своите претходници: како кон омразени родители. Тоа е посебно точно кога новиот или младиот лидер во детството имал трауми предизвикани од насилен татко или од детство без татко.

Овој отровен фон честопати загрижувачки се помешува со жестока завист, која е израз на длабоки чувства на инфериорност и несигурност. Колку помалку контрола има новиот или младиот лидер во поглед на самопочитта, толку е посклон кон нарцисистичка одбрана и толку  покомпулсивно бара нарцисистичка компензација (внимание, восхит) за да ја закрепи својата кревко стабилизирана личност. Нарцисизмот честопати е обоен со садизам и пасивно-агресивно поведение: ругање на постариот или претходниот водач, негово/нејзино јавно понижување, покажувајќи му/и „кој е главен“. Колку е поуспешен новиот или младиот лидер во поразување или подјармување на своите претходници, толку расте неговата верба во сопствената семоќност, сезнајност и космичко-месијанско чувство за мисија.

Притоа секакви видови психолошки одбранбени механизми се разбудуваат во младиот лидер: негирање (на несоодветноста, срамотноста и неморалноста на неговите постапки); омаловажување (на претходните водачи, со тоа оправдувајќи го малтретирањето); пренесување (обвинување на претходните водачи за сопствените потешкотии и неуспеси); фантазија (избегнување на реалноста со создавање долги грандиозни образложенија и измислици); идеализирање (на нацијата, на пример, или на сопствената клика или политичка партија); семоќност; проекции (припишување на претходниот лидер на сопствените мани, слабости и неуспеси); проектирачка идентификација (провоцирање на претходниот лидер во постапка којашто е неразумна или е против неговиот интерес); рационализација и интелектуализација (на сопствените грешки или престапи); отфрлање (изолирање од претходните водачи како зли, корумпирани и некомпетентни, и, истовремено, припишување на сите позитивни одлики себеси).

Сем Вакнин

Главен уредник на „Глобал Политишан“

Ова е за НЕКОИ да видат како се анализира,за нашите и СЛИЧНИ случувања на овие простори,
Јас имам свое мислење,(кое се конфронтира со НЕКОИ)ова е изворно од Останатиот СВЕТ.