Тоа е она во што многу сопственици на кучиња долго се сомневале. Нивните миленици можат да ја читаат нивната личност и инстиктивно знаат кој е поверојатно да биде пријателски расположен или ќе претставува предизвик.

Сопствениците на кучиња често кажуваат дека нивните миленичиња имаат чудна способност да ги разберат, насетувајќи замор, депресија и болест иако тие сакаат да прикријат.

Сега научниците докажаа дека феноменот е природна способност, а не нешто научено.

Др. Моник Удел и нејзиниот тим од Флорида Универзитетот извршиле два експеримента во кои биле вклучени домашни кучиња и нивниот роднина волкот.

На двете групи животни им била дадена можност да замолат за храна, или од внимателен човек или од лице кое го игнорира потенцијалниот просјак.

Истражувачите за прв пат покажаа дека волците, како и домашните кучиња, имаат способност да молат за храна успешно со приближување на внимателниот човек.

Ова демонстрираше дека и двата видови и припитомените и дивите, имаат капацитет да се однесуваат во согласност со човечката состојба на внимателност.

Тие најверојатно се родени со способноста, бидејќи волците немаат од каде би научиле за разлика од домашните кучиња кои молат за храна за време на ручек, вечера и сл.

Кучињата кои поминуваат повеќе време со луѓето стануваат се подобри во оваа способност, отколку оние кои живеат во засолниште и кои не се ни приближно добри како милениците кои се изложени на постојана љубов, што покажува дека можат да ги усовршуваат своите природни способности за читање луѓе.

Воспаление на лојните жлезди

Воспалението на лојните жлезди е невообичаена кожна болест, која постепено може да доведе до деструкција на лојните жлезди. Ова е почесто изразено кај младите кучиња и кај оние со средна старост. Генетски е наследна и се манифестира кај одредени фамилии кучиња. Наследни се кај пудлите, акитата и кај самоједите. Расите со зголемен ризик се: германски овчар, вижла и др. Многу е поретка кај мачките. Точната причина е непозната, но може да се јави како атака на имунолошкиот систем врз лојните жлезди, кои се одговорни за продукцијата на лој за потребите на кожата. Како резултат на намаленото лачење на лој, кожата станува сува, лушпеста и ги губи влакната (алопеција). Некои кучиња можат да развијат кожни инфекции како резултат на абнормалното лачење, а може да се развие и јадеж по телото. Кожните инфекции се манифестираат со непријатен мирис, папули или црвени испакнатини и со прекумерно митарење. Општо земено, оваа болест претставува козметички проблем и не влијае на здравјето или на животниот век. Болеста започнува од врвот на главата и се шири по целото тело. Најчесто започнува на околу три години живот и има тенденција прогресивно да се влошува со текот на времето. Можат да се извршат проверки и кај клинички здрави кучиња, кои при биопсија можат да покажат промени кои сугерираат на ваква состојба. Не постои лек за оваа болест. Неопходни се долготрајни третмани за контрола на оваа болест. Некои локални и системски терапии можат да ги намалат клиничките знаци и времено да ја смират состојбата. Контролата на секундарните, најчесто бактериски инфекции е неопходна. Капењето на кучињата со медицински шампони два-три пати неделно е препорачливо. Со тоа, се намалува прекумерниот првут. Системската терапија се дава за да се елиминира кожната инфекција и за да се нормализира лачењето на лојните жлезди

Пре­ку­мер­на­ те­жи­на кај мач­ки­те

Ка­ко и лу­ѓе­то, мач­ки­те со пре­ку­мер­на те­жи­на се из­ло­же­ни на ри­зик од здравс­тве­ни проб­ле­ми и обич­но жи­ве­ат пок­рат­ко од оние со нор­мал­на те­жи­на. Пок­рај тоа што се со зго­ле­мен ри­зик од за­бо­лу­ва­ње на цр­ни­от дроб и по­ја­ва на ди­ја­бе­тес, де­бе­ли­те мач­ки по­чес­то за­бо­лу­ва­ат од ар­три­тис, проб­ле­ми со ко­жа­та и дру­ги ме­ди­цин­ски сос­тој­би. За да се ут­вр­ди да­ли мач­ка­та е де­бе­ла, до­вол­но е да се по­ми­не со ра­ка­та по град­ни­от кош. Кај де­бе­ли­те мач­ки не мо­же да се по­чувс­тву­ва­ат реб­ра­та, а тоа е знак де­ка тре­ба да се поч­не со прог­ра­ма за сла­бе­е­ње. Ве­те­ри­нар­ни­от прег­лед е пр­ви­от че­кор кон сла­бе­е­ње­то. Док­то­рот ќе про­ве­ри да­ли пос­тои как­ва би­ло па­то­лош­ка при­чи­на за де­бе­ле­е­ње­то, ко­ја мо­же да го ис­ком­пли­ци­ра про­це­сот на сла­бе­е­ње. Кај здра­ви­те, но де­бе­ли мач­ки важ­но е да се од­ре­ди тем­по­то на гу­бе­ње на те­жи­на­та. Ге­не­рал­но, гу­бе­ње­то на те­лес­на­та ма­са од еден про­цент не­дел­но е при­фат­ли­во. Бр­зо­то гу­бе­ње на те­жи­на­та мо­же да пре­диз­ви­ка и бр­зо неј­зи­но вра­ќа­ње, от­ка­ко ќе прес­та­не ди­е­та­та. Ис­то та­ка, бр­зо­то сла­бе­е­ње мо­же да пре­диз­ви­ка теш­ки хе­па­тал­ни бо­лес­ти. Ед­на од глав­ни­те при­чи­ни за не­ус­пех на прог­ра­ми­те за сла­бе­е­ње е ко­га еден или по­ве­ќе чле­но­ви од се­мејс­тво­то не пар­ти­ци­пи­ра­ат, од­нос­но не ги сле­дат упатс­тва­та. Ос­нов­но за ус­пех на ед­на вак­ва прог­ра­ма е да се на­ма­ли вне­су­ва­ње­то ка­ло­рии. По­ве­ќе­то прог­ра­ми пре­по­ра­чу­ва­ат вне­су­ва­ње на се­дум­де­сет и пет про­цен­ти од пот­ре­би­те при нор­мал­на те­жи­на. Пос­то­јат два на­чи­на да се на­ма­ли вне­су­ва­ње­то ка­ло­рии. Пр­ви­от е да се на­ма­ли ко­ли­чес­тво­то хра­на­ што мо­мен­тал­но $ се да­ва на мач­ка­та. Во те­кот на еден ме­сец се да­ва од два­е­сет до три­е­сет про­цен­ти по­мал­ку хра­на. При ме­сеч­на­та про­вер­ка се ут­вр­ду­ва сос­тој­ба­та и се ко­ри­ги­ра ко­ли­чес­тво­то за след­ни­от ме­сец, до­кол­ку е пот­реб­но. Вто­ри­от на­чин е ис­хра­на со ме­ди­цин­ска хра­на за сла­бе­е­ње. Пред­нос­та на овој на­чин на ди­е­та е што овоз­мо­жу­ва ис­хра­на со во­о­би­ча­е­но­то ко­ли­че­ство хра­на, но со из­ра­зи­то по­ма­ла енер­гет­ска вред­ност

Бол­ви кај ку­чи­ња­та

Бол­ви­те се нај­чес­ти­те па­ра­зи­ти кај ку­чи­ња­та. И пок­рај тоа што тие пред­ста­ву­ва­ат по­го­лем проб­лем во лет­ни­те ме­се­ци, тие мо­жат да пре­диз­ви­ку­ва­ат проб­ле­ми и во зим­ски­от пер­и­од по­ра­ди нив­на­та спо­соб­ност да го про­дол­жат жи­вот­ни­от цик­лус во зат­во­рен прос­тор. По­ја­ва­та на бол­ви нај­чес­то се за­бе­ле­жу­ва оној мо­мент ко­га ку­че­то ќе поч­не по­ве­ќек­рат­но да се че­ша или гри­зе на од­ре­де­ни под­рач­ја од сво­е­то те­ло. При прег­ле­дот на ко­жа­та мо­жат да се за­бе­ле­жат бол­ви­те кои бр­зо се дви­жат по крз­но­то. Кон­ти­ну­и­ра­но­то че­ша­ње пре­диз­ви­ка­но од бол­ви, мо­же да пре­диз­ви­ка вид­ли­во гу­бе­ње на влак­на­та и цр­ве­ни­ло по ко­жа­та, кое по­не­ко­гаш мо­же да за­вр­ши со дла­бо­ки гној­ни ра­ни. Пок­рај ова бол­ви­те мо­жат да пре­диз­ви­ка­ат кож­на алер­ги­ја ка­ко и да пре­не­су­ва­ат и јај­ца од глис­ти. И пок­рај тоа што мно­гу ку­чи­ња се за­ра­зу­ва­ат со бол­ви, тоа не зна­чи де­ка тие лес­но се на­о­ѓа­ат. Сопс­тве­ни­ци­те нај­ед­нос­тав­но мо­жат да го ут­вр­дат при­сус­тво­то на бол­ви со вни­ма­те­лен прег­лед на ко­жа­та. До­кол­ку при прег­ле­дот се ут­вр­дат цр­ни рон­ки на влак­на­та, тие вни­ма­тел­но тре­ба да се ис­тре­сат на бе­ла нав­лаж­не­та хар­ти­ја. За крат­ко вре­ме рон­ки­те ќе ја про­ме­нат бо­ја­та во цр­ве­на или бо­ја на рѓа. Про­ме­на­та на бо­ја­та на рон­ки­те е до­каз де­ка тие се од крв­та на ку­че­то и се ре­зул­тат на ра­бо­та­та на ди­гес­тив­ни­от апа­рат на бол­ва­та. До­кол­ку пак рон­ки­те не ја про­ме­нат сво­ја­та бо­ја тие нај­ве­ро­јат­но се обич­на не­чис­то­ти­ја. За да се ели­ми­ни­ра­ат бол­ви­те, мо­ра да се спре­чи нив­на­та реп­ро­дук­ци­ја. Те­пи­си­те, прос­тир­ка­та на ку­че­то, на­меш­та­јот и дру­ги­те мес­та во ку­ќа­та ка­де што ку­че­то про­ве­ду­ва нај­мно­гу вре­ме со­др­жат го­лем број на бол­ви во раз­ви­ва­ње. Со по­чес­то вшму­ку­ва­ње на тие под­рач­ја и пер­е­ње на прос­тир­ка­та на ку­че­то, мо­же да се ре­ду­ци­ра нив­ни­от број во до­мот. Во дво­ро­ви­те, бол­ви­те нај­чес­то се раз­ви­ва­ат во сен­ко­ви­ти мес­та. Тоа се под­рач­ја ка­де ку­чи­ња­та и нај­чес­то са­ка­ат да се од­мо­рат и ре­лак­си­ра­ат. До­кол­ку ку­че­то не се чус­тву­ва при­јат­но на од­ре­де­но под­рач­је, то­гаш ве­ро­јат­но ни­ту бол­ви­те ќе би­дат при­сут­ни та­му. До­кол­ку е пот­реб­но и во до­мот и дво­рот се вр­ши де­зин­сек­ци­ја за да се ели­ми­ни­ра­ат бол­ви­те. Во не­кои пос­ло­же­ни сос­тој­би тоа тре­ба да го за­вр­ши струч­но ли­це. По­ве­ќе­то проб­ле­ми со бол­ви­те мо­жат да се за­вр­шат со тре­ти­ра­ње и пре­ве­ни­ра­ње на ку­чи­ња­та. Мо­ра да се има на ум де­ка проб­ле­ми­те со бол­ви мо­жат да би­дат раз­лич­ни од ед­но до дру­го ку­че и се­кој проб­лем мо­же да има по­себ­на ме­то­да на ре­ша­ва­ње. Ве­те­ри­нар­ни­от ле­кар ќе да де со­вет за се­ко­ја спе­ци­фич­на сос­тој­ба и упат­ство за без­бед­ни и ефи­кас­ни пре­па­ра­ти за заш­ти­та на ку­че­то.