Со внатрешно раселени лица, на почетокот на 21 век, не се влегува во цивилизираното друштво, туку во клубот на некои земји во Африка, како Судан или Хотел Руанда...

Од неколкуте илјади матејчанци, слупчанци, арачиновци и други, останаа само уште околу 400 внатрешно раселени Македонци и Срби  од липковскиот крај.

Тие се полноправни граѓани на Македонија, но само на хартија! Во саботата гласаа за кандидатски листи на кои беа отпечатени имињата на кандидати што не ги познаваат, а за кои тие велат дека се истите оние кои ги протерале од нивните домови што ги разурнале во виорот на војната, им ги узурпирале нивните ниви и градини и не сакаат тие да се вратат на нивните огништа.

Живеат во хотелите Ку-Ба и Кристал, во два ученички домови во Куманово и како потстанари кај приватни станодавци. Од куќите на нивните вистински адреси има само урнатини, а нивните дворови се освоени од нивните довчерашни соседи-Албанци.
Во колективните центри тие ги минуваат најтешките денови во нивните животи. Се хранат од казан со храна што е недоволна за децата кои учат во училишта обележани во сопствената земја како бегалци(!), етикета што ќе им остане за целиот живот.
Колку и да сакаат да се вратат, немаат каде затоа што од разурнатите куќи сé е изнесено - од најмалата игла до тракторот или комбајнот. Не се добредојдени кај нивните довчерашни соседи, а сега нивни протерувачи и узурпатори. Деновите ги минуваат во хотелски соби од само неколку квадрати, со поразителното сознание дека од добри домаќини станале социјални случаи.
Овие незараснати рани од 2001-та сé уште се отворени, а за да зараснат државата Македонија, доколку може(?!), треба да направи нешто за тие нејзини 400 граѓани да ја почувствуваат татковината дека им е мајка, а не маќеа.
Ако Владата прави крајни напори да ги задоволи критериумите за прием во ЕУ, треба да ја излечи правично и оваа незарасната рана, затоа што со внатрешно раселени лица не се влегува во цивилизираното друштво, туку во клубот на некои земји во Африка, како Судан или Хотел Руанда...