Среќата e...

zabegan напиша: Џо напиша: Messenger напиша: OK, kaj nas pod zborot srekja ima mnogu shiroko znachenje... Da ne dolzham, ti si srekjen koga si zadovolen i nesrekjen si koga ne si zadovolen. Da sme zhivi i zdravi! Задоволствата доаѓаат од надвор , среќата од внатре... за среќата да излезе од внатре, потребни се задоволства, или немора да бидат задоволства, мора да биде поттикната од нешто, никој не е среќен за џабе, од воздух

A nemozhish li da bidesh zadovolen sam so sebe (i ne na takov nachin ) , bez nikakvi dostignuvanja , nametki , lazhni nasmevki i bogovi...

abe zakjuti go mozokot i najdi beskraen prazen prostor koj sepak proizveduva eho od  sopstvenite gluposti i ubavini...

Koga srekjata e potiknata od neshto, znachi zavisi od neshto i togash taa e lesno promenliva. Ne e postojana. A koga ne e taka togash toa i ne e vistinska srekja tuku prolazno zadovolstvo(kolku i da trae). Srekjata, nema potreba da izleze od vnatre. Taa zrachi od vnatre - nasekade i ja ima nasekade.

Samo treba da se prepoznae.

     Велат дека некогаш, под сивите јужни неба, еден ковчест човек си ја закопал среќата покрај бреговите на едно големо езеро. Ја оставил за полоши времиња и заминал од таму. Не се знае кои вештици или светци го наговориле да го направи тоа, но кога тргнал да ја откопа, на половина пат се дигнале маглите на војната и тој завршил изрешетен на дното на езерото, само на неколку стапки од неа.

Поминувале годините, се таложеле дождови и езерото ширејќи се ја проголтало закопаната среќа, а кога после долги години, еден ладен декемвриски ден, фотоапаратот на еден млад човек за прв пат се наведнал над влажна кожа на езерото, сета вода што претходно распространето се белеела пред неговите очи, низ објективот се претворала во коски. Со секој клик на камерата, коските биле се побројни.

Кога се расчуло за тоа, од сите страни на светот надошле научници, а веднаш после нив поетите, сликарите и музичарите. Без разлика дали му се приближувале со епрувета, молив или гудало, езерото секогаш ја повлекувало водата и се роело во коски. Ја разбрале пораката, па сите заминале.

За езерото и денеска ретко кој може да каже нешто повеќе од ова. Еве и јас на истото тоа место бев закопал некои зборови. Ги оставив за подобри времиња. Не знам кои вештици или светци ме натераа на тоа, но кога тргнав да ги откопам од нив почнаа да се раѓаат исти кружни приказни. Едвај по нешто да се разликуваат. Приказни за кои не се знае што е почеток, а што е крај. Во нив не се знае ни што е вистина, а што фикција! Приказни каде што наместо вода постојат коски! Приказни кои не опишуваат туку само ви ги мачкаат очите и насилно ве туркаат, ве носат и со телото и со духот таму – во малиот град, покрај големото езеро, самите да видете што всушност се случува таму.

OK, kaj nas pod zborot srekja ima mnogu shiroko znachenje... Da ne dolzham, ti si srekjen koga si zadovolen i nesrekjen si koga ne si zadovolen.



Srekjata odreduva duhovna sostojba koja zavisi edinstveno od toa shto nie podrazbirame pod srekja. Dokolku materijalniot posed ti pretstavuva srekja, togash vo red... za tebe toa e srekja.

Kako ilustracija vo vrska so ova kje ti kazham deka znam lugje koi se srekjni oti rabotat so pari, no ne ja gledaat srekjata vo dobivanjeto pari, nitu nesrekjata vo gubenjeto pari. Dobivanjeto pari im e zadovolstvo, kako shto se chuvstvuvaat nezadovolni koga gubat pari. No se chuvstvuvaat srekjni zatoa shto se zanimavaat so onoa shto gi ispolnuva kako bitija. Parite se samo posledica od toa.

Isto taka ima lugje koi se srekjni oti se zanimavaat so sport i se zadovolni ako postignat nekakov rezultat ili rekord. No ne se zanimavaat so sport so cel da postignat rekordi za da se chuvstvuvaat srekjni.

Umetnicite se zanimavaat so umetnost zatoa shto toa gi ispolnuva i gi pravi srekjni , a ne za pari.

So drugi zborovi, srekjata ednostavno znachi da bidesh svoj, bez nekoja specijalna prichina ili kriterijum odreden od opshtestvoto. Parite nemaat vrska so toa. Rekordite i medalite nemaat vrska so toa. Parite i medalite ne sme nie.

No seto toa, kako shto vekje mozhesh da nasetish, zavisi od nashata svest. Ako svesta ni e na nivo na momentalna materijalno/telesna senzacija i satisfakcija, togash za nas srekjata e tokmu toa i nishto povekje. Jas toa go definiram kako zadovolstvo, bidejki nesomneno taka deluva na mene... barem izvesno vreme. No bidejki e privremeno, necelosno, nesigurno i ne e del od onoa shto sum jas, ne go podrazbiram navistina kako srekja.


Ne znam dali sega bev malu pojasen, no toa e toa.

Da sme zhivi i zdravi!




Изменето од Messenger - 19.Јануари.2011 во 14:39

Jas srekjata ja dozhivuvam kako vnatreshno spokojstvo, koe mozhe da bide postojano - nezavisno od sluchuvanjata okolu nas.

Zadovolstvoto, kako emocija koja e minliva i zavisna od okolnostite.
Sekako deka na povrshinata kje ima radost, bolka, solzi i sigurno nema sekogash da skokame od radost ama mozheme sigurno da bideme vnatreshno spokojni (postojano)zashto srekjata sme nie - kako shto kazha i Anarchv.

Za da se osoznae vistinskata srekja nemora da zhiveeme asketski. Siromashniot chovek ako e primoran na siromashtija, teshko kje sfati deka toj e srekjata. No ako svesno izbere ednostaven zhivot mozhe da ja osoznae srekjata. Od druga strana pak sekoj "bogat" chovek sekako deka ne znachi i deka e "srekjen"(deka e svesen za srekjata).

Postoi vo nas srekja koja so nishto ne se zamatuva, bez razlika na okolnostite.

A so sopstvenata jas bi rekla zhivotna prikazna ili situacija ne treba da se pomiruvame tuku svesno da ja prifatime. Duri togash kje bideme spokojni {ajde da ne recham srekjni).

Изменето од viktorija123 - 18.Јануари.2011 во 22:05

^^^
а јас викам дека среќата која потекнува од одредено задоволство од одредена појава, може да трае цел живот
никој не се родил среќен, затоа за да бидеме среќни треба да ги исполниме работите кои не прават среќни, среќата сама од себе не ја бидува, ако на беден и сиромашен човек, кој нема што да јаде, нема дом и нема семејство му кажеш да биде среќен, ќе те гледа чудно... или ај да те видам, биди среќна на погреб или било каква загуба на нешто или некој кој си го сакала, едноставно не може
може само да се помириш со сопствениот живот и она што го имаш, ама да бидеш среќен постојано, не може
среќата можеби и не мора да ја бараме, ама доколку ја имаме во себе, таа е разбудена или убеана од појавите околу нас, не може постојано да постои

еден  убав збор од љубимиот човек е среќа за цел ден