Maкедонското прашање и Информбирото

Македон не соседите туку КПМ ја користи оваа резолуција за да ги истреби Македонците. Не туку ја врти водата.Соседите и нивната политика е една работа таа се менувала.Но откако Колишевски,Абаз,Гигов итн ги отепаа и затворија Ченто,Шатев,Брашнаров и уште 1000 други лица на Голи Оток,Во Идризово,Отешево, или просто ги отргнаја од јавниот живот имаа слободен простор за просрбско делување.


Види ја раската во твоето око

Во голооточкото мачилиште се сомлени многу човечки души

Всушност, што претставува Коминформот или Информбирото, како што се нарекува популарно. Формиран е на 27 септември 1947 година и во него членувале сите комунистички партии и служел за координирање на нивните дејности. Меѓутоа, тоа е само неговата формална страна. Познатиот македонски револуционер Густав Влахов, кој во тие години бил советник на Тито, вели дека, всушност, преку ИБ Сталин сакал да ги стави под хегемонистичка контрола сите комунистички партии, да биде тутор на малите држави, на што се спротивставило југословенското раководство на чело со Тито. Според него, одбивањето на Тито да го слуша за Сталин бил голем удар, па затоа ја обвинил КПЈ за „антисоветизам и ревизионистичка политика“. Влахов оценува дека Сталин сакал да изврши државен удар со помош на свои приврзаници и агенти што се наоѓале во Југославија. Таква тактика одбрал зашто светските состојби не биле поволни за да ја нападне Југославија со војска.
Силите на кои се надевал Сталин биле создадени на разни начини. Во тие години многу југословенски кадри се наоѓале на школување во СССР, многу од нив биле врбувани од НКВД, но најмногу ги издигнала самата КПЈ со пофалбите за рускиот „социјализам“. Во Југославија „ние бевме искрени сталинисти“, ја кажа вистината Влахов. Во првите години по војната се величале Советскиот сојуз и Црвената армија, а името на Сталин не излегувало од устата на секој комунист. Секој собир, секој митинг, секоја прослава започнувале со паролата „Сталин – Тито“. Меѓутоа, во тие години никогаш и никаде не било говорено за вистинските состојби во СССР, за стравотните чистки што ги вршел Сталин тие години. Дури и на Петтиот конгрес на КПЈ, одржан еден месец по Резолуцијата на ИБ, Тито својот реферат го заврши со паролите: „Да живее братскиот Советски Сојуз!“, „Да живее водачот на најнапредното човештво, другарот Сталин!“
Токму поради величањето на СССР и на Сталин од највисокиот врв на КПЈ, кризата по ИБ ги затече многумина комунисти. Барањето да се изјаснат за Тито или за Сталин за нив дојде како гром од ведро небо и направи збрка во главите на многу комунисти. Во Македонија за Резолуцијата на ИБ, главно, се определиле предвоени комунисти воспитани во коминтерновски дух, бивши членови на ВМРО (об.), кои иднината на Македонија не ја гледале единствено во рамките на југословенската федерација, туку се бореле за интегрално решавање на македонското прашање. Се тврди дека судирот со ИБ му послужил на македонскиот врв да расчисти со лицата кои имале поинакви опции или мислење во однос на генералната линија на КПЈ.
Неоспорен е фактот дека Сталин сакал Југославија да ја стави под своја контрола. Неоспорно е и тоа дека за време на ИБ Југославија била сериозно загрозена и блокирана од сите страни. Но, тоа не ја оправдува суровата пресметка со нивните дотогашни истомисленици, не ги оправдува стравотните репресии и мазохистичкиот однос во пеколот наречен Голи Оток, не ја оправдува тортурата спрема сите оние што биле за Резолуцијата на ИБ или, пак, биле испратени откако некој ги накодошил.
Најголемиот ужас на проколнатите страдалници испратени на Голи Оток започнувал по симнувањето од проклетиот брод „Пунат“. Тој ден на новодојдените им се подготвувал специјален, страшен пречек, организиран од управата, а главни актери биле нивни сострадалници, кои пред нив стасале на островот и на истиот начин биле пречекувани. Нивните довчерашни другари, распарталавени и со титовки на главата, немилосрдно удирале врз нив. Морале да поминат низ затвореничкиот строј, долг и до два километра, и притоа да добијат најмалку по еден удар од шесте илјади построени настрвени страдалници, кои сиот свој бес го истурале врз нив, како тие да биле виновни за трагедијата што ги снашла. Лути на својата зла судбина, набљудувани од иследниците и кодошите, речиси сите мавале немилосрдно врз новодојдените, по глави, по очи, по заби... Некои држеле стапови и со нив до смрт ги претепувале тазе симнатите од „Пунат“.
По пеколниот пречек, почнувало вистинското „превоспитување“, всушност, систематско мелење на душата на новодојдените, невидено понижување и уривање на нивното достоинство. Новопечените заточеници најпрво пред „колективот“, пред затворениците од бараката, поединечно требало да го изнесат својот став за Резолуцијата на Информбирото, да „признаат“ што „работеле“ против Партијата, народот и државата, и ако собниот старешина, кој инаку бил затвореник, оценел дека исповеданиот е на вистинската линија, го примале во „колективот“. Најтврдите, тие кои и натаму останувале на својот став, поминувале најтешко. Нив им бил определуван бојкот, проследен со постојани извици „Уа, бандо“ и тепање од присутните. Бојкотот значел нов пекол. Бојкотираниот можел да го тепа секој „активист“, а такви кои сакале да се покажат пред иследникот имало многумина. Со бојкотираните никој не смеел да разговара, нив им се давале најтешките работи. Тие ноќе морале да стојат наведнати над киблите во бараката, во кои затворениците ноќе вршеле мала нужда и од кои се ширела неподнослива реа.
Тоа било физичкото уништување. Психичкото черечење било пострашно и многу повеќе болело од раните по телото. Секој од нив морал најмалку двапати месечно да отиде кај иследникот, да поднесе извештај за тоа кој што зборувал, да наклевети некого. На тие што немало да отидат им следувал нов бојкот. Кодошењето за многумина било единствената шанса да излезат од голооточкиот пекол. Затоа во тие страшни години секој страдалник се плашел од секого, никој со никого не разговарал. Некои со месеци збор не прозбореле, други целосно занемеле, молчешкум носејќи го бремето на проколнат.
Специјалниот систем на физичка и психичка тортура од некои затвореници создаде монструми кои ги измачуваат другите. Се случувало дури и тоа син да претепа татко, татко да накодоши син и обратно. Може да замислите што им правеле на тие луѓе за да ги натераат да згазат врз сопствената чест и достоинство. Само малкумина успеале да го издржат систематското уништување на човекот во нив. Речиси никој не можел да излезе од проклетиот остров додека не потпишел изјава дека го ревидирал ставот. Меѓутоа, по напуштањето на Голи Оток, продолжувал затворот за заточеникот. Морал да се пријавува во УДБ, да поднесува извештаи за тоа каде бил, со кого разговарал, кој зборувал против Партијата.
Од информбировците бегале сите како од плашило. Никој со нив не смеел да контактира, ниту родените брат и сестра, зашто и тие ќе настрадале. По враќањето од логорите, ги губеле и најверните пријатели. Така, за нив пеколот продолжувал с` до нивната смрт. На послушните, на тие што го ревидирале ставот и кои ја слушале Партијата, им била давана шанса да напредуваат, но никогаш не им бил избришан информбировскиот печат.
Кога ќе се ислушаат потресните сведоштва на проколнатите, се поставува прашањето на кое обичниот човек не може да даде одговор и не може да сфати како е можно нивните довчерашни другари со кои имале исти идеали, верувале во комунизмот, и со кои заеднички се бореле и гинеле за слобода и се избориле за своја држава, толку сурово да се пресметуваат со нив зашто мислеле поинаку. Во чиј болен ум се родила монструозната идеја за „превоспитување“ на старите другари, кое подоцна ќе се претвори во невидена голгота. Кој го измислил стравотниот механизам за мелење на нивните души, кој е тој што ги довел логорашите во состојба меѓусебно да се истребуваат, да се кодошат и систематски да се уништуваат?   
Целата вистина за Голи Оток никогаш нема да се дознае. Некои заточеници по распадот на Југославија започнаа да говорат поотворено и во своите сеќавања ги раскажаа трагичните животни приказни. Колку се тие искрени знаат само тие што ги раскажале. Кој од страдалниците под присила станал кодош, а кој сизифовските голооточки маки ги трпел стоички, без да предаде некого, никој не може денес со сигурност да каже. По отворањето на нивните досиеја, се дознаа многу вистини, но не сите. Многу траги се избришани. Меѓутоа, треба да се верува во едно со стопроцентна сигурност, Голи Оток бил големо мачилиште, пекол во кој се сомелени многу човечки души. Таа вистина треба да ја знаат поколенијата за да не се повтори.
Ние ќе ви пренесеме некои од тие потресни кажувања и трагични судбини кои сигурно ќе помогнат да се расветли невидената драма на луѓето кои ја имаа таа несреќа да бидат праќани во злогласните логори, каде што биле измачувани, затоа што не мислеле како Тито и Партијата.

Изјава од Централниот комитет на Комунистичката партија на Југославија по повод резолуцијата на Информационото биро на комунистичките партии за состојбата во КПЈ

Сведоштво на Трпе Дејкоски од село Вевчани.

Документ во кој се објаснува како да се постапи со сите кои се на територијата на СССР, меѓу кои се и Македонците, во периодот на т.н. Сталинови чистки, 1938 година.

И сега - пак нема Македонци