По што е посебен нашиот главен град Скопје?

Старите скопјанки беа пополнички

Де­неш­но­во Скоп­је нај­мно­гу се раз­ли­ку­ва од ми­на­то­то по Плош­та­дот и де­вој­ки­те. Не­ко­гаш тој ни бе­ше ин­ти­мен, по мер­ка, а се­гаш­ни­ов е поп­ло­чен и ог­ро­мен. Де­вој­ки­те беа уба­ви и то­гаш и се­га, са­мо што по­ра­но беа по­пол­нич­ки и по­ни­ски

Ако де­нес го не­мав­ме ин­тер­не­тот да го ви­ди­ме Скоп­је во ми­на­то­то, се­га теш­ко кој од нас би по­ве­ру­вал де­ка се ра­бо­ти за ис­ти­от град. Но, иа­ко раз­ли­ка­та се чувс­тву­ва во се­кое ќо­ше на гра­дот, не мо­же­ме, а да не ги за­бе­ле­жи­ме слич­нос­ти­те кои не­из­беж­но се пов­то­ру­ва­ат.
Од жи­вот, мо­да, му­зи­ка до згра­ди, ули­ци, спо­ме­ни­ци.
Пр­ва про­ме­на што се за­бе­ле­жу­ва ако ги раз­гле­да­те сли­ки­те од ста­ро Скоп­је е цен­та­рот на гра­дот, Град­ски­от плош­тад.
Не­ко­гаш тој ни бе­ше ин­ти­мен, по мер­ка, а се­гаш­ни­ов е поп­ло­чен и ог­ро­мен. Но, се­пак, го за­са­кав­ме та­ков ка­ков што е, а и што дру­го ни пре­ос­та­ну­ва? Без "Мет­ро­пол" и Сто­ков­на, без др­во­ре­ди­те со кос­те­ни, без мај­стор Ке­нан и тра­фи­ки­те во кои ку­пу­вав­ме ци­га­ри на пар­че, без тро­то­а­ри­те на кои ги за­ка­жу­вав­ме пр­ви­те сос­та­но­ци со де­вој­ки­те. Не­ко­гаш "Чор­ба­џи Те­о­дос" во На­род­ни­от те­а­тар, де­нес "Хам­лет" во Драм­ски. Ни­во­то е со­чу­ва­но.
За уба­ви­на­та на скоп­ски­те де­вој­ки, пак, не ста­ну­ва збор. Уба­ви беа и то­гаш и де­нес. Са­мо што во ми­на­то­то беа мал­ку по­пол­нич­ки и по­ни­ски, но и мом­чи­ња­та не беа не­кои кор­пу­лен­тни фра­е­ри.
Важ­но бе­ше да се би­де во сти­лот на Ме­ри­лин Мон­ро, Ани­та Ек­берг, Џи­на Ло­лоб­ри­џи­да.
Не­ко­гаш одев­ме во стран­ство и се фа­лев­ме де­ка сме пи­е­ле ес­пре­со, неска­фе или ка­пу­чи­но. Кре­вав­ме ча­лам де­ка сме се­де­ле во мо­дер­ни ка­фу­ли­ња. Де­нес Скоп­је е преп­ла­ве­но со ка­фу­ли­ња, кое од кое по­мо­дер­но и по­у­ба­во.
Ита­ли­јан­ски­те пе­ја­чи кои беа во мо­да, Че­лен­та­но, Гра­на­та, Мо­ду­њо, Чин­кве­ти, ги спо­ре­ду­вав­ме со на­ши­те ѕвез­ди Ни­на Спи­ро­ва, Зо­ран Ге­ор­ги­ев, За­фир Ха­џи­ма­нов. Упор­ни­те и по­на­та­му го обо­жа­ваа Ел­вис Прис­ли, а ние по­ве­ќе се свр­ту­вав­ме кон "Бит­лси", Џи­ми Хен­дрикс и Џе­нис Џоп­лин. И де­нес кај нас има­ме ѕвез­ди и врв­ни из­ве­ду­ва­чи, се­ко­ја чест, ама сe по­чес­то ни се слу­чу­ва ма­лер, ло­ша­та пес­на да ја збр­ка­ме со уба­ви­от из­глед.
Се оду­ше­ву­вав­ме од Га­ри Ку­пер, Берт Лан­кас­тер, Ерол Флин, а нe зас­ме­ју­ваа Стан­лио и Олио, То­то и Фер­нан­дел, Џе­ри Лу­ис и Де­ни Кеј. Кол­ку па­ти си го гле­дал фил­мот "Тар­зан ја бра­ни џун­гла­та"? Пет­на­е­сет па­ти. Мал­ку. За тој филм про­се­кот бе­ше два­е­сет па­ти. А де­нес мо­же са­мо сра­меж­ли­во да пра­ша­те кол­ку ки­но­са­ли има во Скоп­је. Ни­ту ед­на, пар­дон, ед­на или две. Тол­ку се.
Ко­га до­а­ѓаа фуд­бал­ски­те ти­мо­ви "Цр­ве­на звез­да" и "Пар­ти­зан", Скоп­је бе­ше бук­вал­но бло­ки­ра­но, не мо­же­ше да се стиг­не до пар­кот и ста­ди­о­нот. Ве­се­ла ат­мос­фе­ра, праз­ник. Де­нес во фуд­ба­лот афе­ра до афе­ра и таж­на ат­мос­фе­ра.
Но топ­ка­та е тр­ка­лез­на, ќе дој­дат по­доб­ри вре­ми­ња.
Скоп­је, сре­ќен праз­ник!