Љубовна поезија

се сеќавам на ритамот на лежерните чекања

да дојдеш за прв пат

секогаш доаѓаше за прв пат

и секогаш беше прв пат

.

чекам во ритамот на лежерните сеќавања

како беше вчера за прв пат

и денес би било како за пвр пат

и задутре е прв пат

.

чекам а се сеќавам на еден првпат, кога беше последен

Животот без тебе

Се сеќаваш ли кога прв пат ме видe?
Се сеќаваш ли кога прв пат ти кажав дека те сакам?
Се сеќаваш ли кога прв пат те бакнав,
кога беше како врапче кое нема крила а сепак лета?
Се сеќаваш ли на нашата прва прегратка?
Се сеќаваш кога со плач те испраќав
надеваќи се дека ќе те видам повторно?

Се сеќаваш ли кога прв пат пушти солзаза мене,
кога те држев силно за мене,
кога се тресеше од страв да не ме изгубиш?
Се сеќаваш ли на нашето место,
нашите зборови, нашите ветувања?
Се сеќаваш ли кога ти кажав дека си ми се што имам,
дека не верував во љубов,
кога ти кажав дека ако те изгубам послем тебе се ќе биде лага?

Се сеќаваш ли кој се грижеше најмногу за тебе?
Сето ова би успеала да се сетиш,
но не и дека со солзи ја пишувам оваа песна, со солзи, во ноќните часови,
која ме прави слаб, која ме потсеќа на тебе.
Сеуште те сакам.

Страв ми е да помислам дека ќе продолжам,
ќе продолжам, живот без среќа,
живот во кој е забрането спијање,
живот исполнет со солзи, тага, страв.
Нека песнава што ја напишав со последната храброст,
со поселедната вистина што ја носам во мене,
нека те потсеќа на мене, на сите наши среќни моменти
и незаборавни мигови.
ТЕ САКАМ!

Изменето од dreyk - 27.Октомври.2010 во 23:28

свати веќе еднаш, сето ова нема смисла
љубов моја сокриена
беше тоа бегство од ноќта кон утрото
што понатаму ни останува

.
на твојата долга коса
се‘ и простувам
таа тивка убавина
за која сонувам
кога не си тука

.
беше тоа расказ познат и краток
љубов моја сокриена
нежно кротка како пролетно невреме
во ноќите препеана

.
на твојата долга коса
се‘ и простувам
на твоите меки дланки простувам
на твојата долга коса
од која се простувам
на нејзината мирна убавина
и нејзе и простувам
кога не си тука

.
што ти остана прати ми го назад
цело, помалку од ништо
сино стакленце од скршената вазна
од твоето око

.
на твојата долга коса
се‘ и простувам
на твоите меки дланки простувам
на твојата долга коса
од која се простувам
на нејзина мирна убавина
за која сонувам
кога не си тука

I čaše su bile prazne
I flaša razbijena
I krevet raspremljen
I vrata zatvorena
I sve staklene zvijezde
Sreće i ljepote
Treptale su u prašini
nepočišćene sobe
I bio sam mrtav pijan
I lud od radosti
I ti živa pijana
Gola u mom zagrljaju.

"...Živa ko želja
Svirepa kao sjećanje
Hladna kao kajanje
Nježna kao uspomena
Hladna kao mermer
Ljepa kao dan
Nježna kao djete

Gleda nas smješeči se
I kazuje mnogo ne govoreći nista
A ja je slušam drhteći
I vičem
Vičem za tebe
Vičem za sebe
I preklinjem te

Za tebe za sebe i za sve one koji se vole
i koji su se voljeli"...

-Z.Prever

значи колку сум лигуш на вакви работи..

zagor напиша:                                          ГАЗЕЛА ЗА ЉУБОВТА   Се колнам дека разделбата,мила,                                                со тебе ќе ми е тешка, Но со тебе да сум,о судбо темна,                                                               -и тоа ми е тешко! Играта твоја е чудна и злобна,                                                а јас сум жесток и луд.... И машката чест-во кал и во студ..                                                -да стане роб и е тешко. И зошто плачам и офкам штом среќата..                                                мртва е ,спие? Не молба-громови сега да бијат,зар ќе ја разбудат?                                                -тешко! Стоилјаден враг в прав да го сториш-                                                 -тоа е лесно БАБУР, Но живеј без љубов,биди и херој                                                -сепак е,сепак е тешко...                                             ЗАХИРАДИН М. БАБУР

....

Прво писмо

Ништо не е повидливо
и ништо не е поприсутно од твоето отсуство:
ни детските шепоти што ги откривав
во сеидбите на дождовите,
ни закажаната бура во пајажините
од крајпатните меанчиња,
ни воздушните патишта, осветлени од ластовиците,
ни она што добива форма само во мојот слух,
ни мојот слух додека во него задоцнетиот штурец
го навиваше својот ноќен часовник,
ни родилните маки на фрленото семе,
ни разгорениот пожар на главата од петелот
додека бега од сенката што слегува од небото,
ни просторот што ми остана меѓу твоите раце,
меѓу твоите два припека,
ни змијата што го возбудува врвот од житата,
ни снежните намети и налети во афионовите полиња,
ни пламенот што надојдува, како есенска магла,
во низата од пиперките,
ни љубовта и омразата меѓу клучот и катанецот,
ни притаената светлина во купениот кибрит;
ништо не е повидливо,
ништо повидливо од твојата трага
пред мене и зад мене, со мене и во мене.

                                     Петре М Андреевски

ТАЈАНСТВЕНЕ


У заносу,
заљубљене жене откривају
своју тајну и она је наша
за цео живот.
Јер, ако Љубав обманути уме,
ако и Жудња познаје превару,
када се сједине лагати не могу.

Ти и ја смо се заклели,
и Жудња се с Љубављу стопила,
а ипак, никад ми ниси открила,
ту немирну загонетку ко си.
За мене си вечно остала тајна!

Онда си изненада отишла,
уморна од мене,
и тако ми нанела последњу бол;
али део мене остао је у теби заробљен.
Кад угледам те издалека како идеш витка,
ја пожелим ту непознату лепу жену
као да једном нисмо били пар.

                              Херман Хесе


Изменето од Andjelina - 21.Ноември.2010 во 15:40