СРЕДБА ВО СКОПЈЕ ЗА ФОРМИРАЊЕ КОМИСИЈА ЗА ВОЕНИ ЗЛОСТОРСТВА ВО ЕКС-ЈУ

ВО СПОМЕН НА ЗАБОРАВЕНИТЕ

Смртоносниот татнеж на митралезите, свирежот на гранатите, татнежите од воздушните напади, поларен студ или тропска вруќина. Врисоци и лелекања. Расплаканите деца, тажалките на мајките. Повик по божја заштита од смртта и болот. Уморни залези на сонцето од трагично поминатите денови. Беше тоа војна.......

Војниците носат оружје за да би го одбранеле својот народ. Војниците го замолкнаа непријателскиот оган, донесоа мир. Обични, скромни луѓе, кои со последните атоми на својата снага ја избегнаа смртта во ужасот кој неможе да се опише. Излегоа од војната, но таа не излезе од нив. Таа војна и понатаму си го зема својот данок во крв. Исушените гробни парцели  се почесто во своите тажни прегратки ги примаат македонските херои кои сами си го одземале животот. Исто како црна чума. Но, таа скоро и да не се приметува. Дали медиумите во сиот свој страв молчат? Самоубиствата на хероите по правило ги прати само мрачна тишина. Некои ќе прокоментираат ова е тоа ПТСР за кој постојано зборува, пишува, укажува воинот кој ги обедини хероите од 2001 година. Тие четри букви минатата но и сегашната власт ги третира како догма за која не се поставуваат прашања но и не се бараат причинителите за неа. Како да војникот во војната е зрно песок на брегот од езерото, реката или морето, кое брановите го исфрлуваат, повлекуваат, го фрлаат назад за потоа да го снема, а тоа никој не го приметува од едноставна причина што денес е модерно да не се приметува. Денес послушниците, властодршсците мижат со едното око, градат вили и ги полнат сопствените сефови. А ПТСР- овците кој ги шиша, нив и нивните ноќни мори, тие своето си го одработија и повеќе не се интересни, никој за нив не се занимава..........

А ние? Ние сето тоа како и се друго немо го гледаме.....

...... како некави неми рибетини........

Овој текст е напишан после обавен службем разговор со особа која е во дијаспората, од македонско потеколо е, која цело време кажува како во дијаспората се зборува за негрижата над уште една човечка судбина; самоубиствата и обидите за самоубиства на македонските херои и војните инвалиди.

Тешко дека некој ќе се сети дека утре и тие треба да се на одбележување на денот на АРМ......тој ден е повеќе нивен одошто на било кој друг........