Преговори за името

Пред 64 години, во близина на селото Кронцелево, Воденско, во вооружен судир со монархистичките владини сили беше заробена група македонски и грчки партизани. Меѓу нив и прославената хероина Мирка Гинова, во грчката јавност позната како Ирини Гинис.

Претходно, како борец на антифашистичката ослободителна војска (ЕЛАС), таа покажа исклучителна храброст во неколку битки против германските и бугарските фашистички окупаторски сили, за што беше славена низ цела Грција. Кога почна Граѓанската војна, Мирка се вклучи во редовите на Демократската армија, во чиј состав се бореше и македонскиот партизански баталјон од Воденско, во кој таа заземаше една од раководните должности. Откривајќи дека во нивните раце се наоѓа легендарната Ирини, монархистичката власт спроведе невидени мачења врз неа, со цел да се застраши македонското население кое масовно го поддржуваше демократското движење и борба. Со пресуда на Високиот воен суд во Ениџе Вардар таа беше осудена на смрт со стрелање. Тоа беше прва пресуда од таков вид во Грција, која што предизвика реакции и протести во грчката и меѓународната демократска јавност.

Под таков притисок, монархистичката власт на осудената Гинова и понуди амнестија, под единствен услов: да се откаже од својата национална припадност и јавно да се декларира како Гркинка. Мирка ја одби милоста со зборовите: „Јас сум Македонка и како таква ќе умрам!“

Во зората на 26 јули 1946 година, таа беше егзекутирана. Имаше само 28 години.

Многубројни се примерите со имиња на македонски херои што ги жртвувале своите животи за слободата на својот народ и во одбрана на македонското име. Сите тие можеле едноставно да се откажат од својот род, јазик, обичаи и да прифатат други национални припадности, како главен услов што им бил поставуван за да станат рамноправни граѓани во државите што владееле со нивната земја. Било потребно само да изјават и да се декларираат како Грци, Бугари или Срби па, да бидат поштедени од било какви прогони и дискриминации, уживајќи ги благодатите на мирен и спокоен живот што им го ветувале новите властодршци.

Зошто се прифаќало саможртвувањето наместо самооткажувањето од себе си, како цена за удобниот живот и иднина што можеле да ги имат?

Што била причината стотина илјади Македонци од Егејска Македонија да ги напуштат своите родни места, своите куќи и имоти, да ги запустат своите семејства, да фатат џенем по европските и светските беспаќа, без можност за поврат во прадедовските краишта?