Православни Христијански беседи (проповеди)

Бидејќи некои од форумџиите се прашуваа како МПЦ и Православната Црква воопшто ги пренесува верата и Словото Божјо до народот, ја отворив оваа тема на која ќе може да се разгледува и прочита мисијата на Црквата меѓу народот и проповедите искажани на Богослужбите или часовите по веронаука (синаксис).





Беседа на Митрополитот Дебарско-кичевски г. Тимотеј на празникот на свети Георгиј – Ѓурговден во манастирот во Рајчица (06.05.2010)



Во името на Отецот и Синот и Светиот Дух!



            Христос воскресе!



            Драги браќа и сестри,



„Сè она што сакате да ви прават луѓето, правете им го вие;

зашто тоа е Законот и Пророците” (Мат. 7, 12)



            Ова се кратки и јасни евангелски зборови преку кои Христос ни ја објаснува суштината на сите останати евангелски поуки. Во нив е законот и пророците - вели Христос и заповедува во своите зборови љубов кон луѓето, љубов еден кон друг во сите нивни пројавувања. И секој што ќе го исполни ова евенгелско правило, тој постигнува висина во духовното совршенство, затоа што го исполнува најголемото барање на заповедта на христијанскиот живот - заповедта за љубовта.

            Колку е едноставен и мудар зборот Христов! Во него Господ не бара никакви особени подвизи од наша страна. Тоа јасно ни го вели: „Тоа што сакате да постапуваат луѓето со вас, така и вие постапувајте со нив”. А за тоа како сме ние должни да постапуваме со луѓето и како сакаме со нас да постапуваат луѓето, секогаш ни зборува нашата совест, нашето срце и нашиот разум.

            Силата на оваа христијанска заповед не се содржи во тоа што ние не сакаме и не го правиме тоа што го бараат луѓето, туку ние баарме и правиме тоа што го бараат, и правиме тоа што го посакуваат, тоа што и самите на себе си го посакуваме.

            Ти сакаш никој да не се потсмева и подигрува со твоите слабости и недостатоци. Тоа ти е непријатно на тебе и тоа ти преставува тежина. Така и самиот ти, како што вели апостол Павле: „Воздржувај го својот јазик од злото” (1 Петр, 3, 10). Така ни вели Словото Божјо, искажано преку Господа Исуса Христа: „А оној што ќе го нарече брата си празноглав, виновен е пред Синедрионот; оној, пак, што ќе рече будала, виновен е за во пеколот” (Мат. 5, 22). Господ Исус Христос од нас бара да се воздржуваме од груби и лоши зборови.

            Ти сакаш никој да не ги осудува твоите намери и твоите постапки. На тебе ти станува тешко да ги преживуваш осудувањата од страна на другите. Тогаш и самиот не осудувај никого. Ете колку тоа е практично, јасно и поучно.

            О колкава голема сила се содржи во добродетелноста на неосудувањето, ако ние почесто се потсетуваме на големите зборови на Христа за тоа! А тие се: „Не судете и нема да бидете судени, и не осудувајте, за да не бидете осудени; проштевајте и ќе ви биде простено” (Лк. 6, 37). Господ ни возвраќа за сè, што ние самите го даваме на нашите ближни и наложува на нашето срце да им помагаме, и ќе ни помогне кога ние имаме потреба од било каква помош. Господ ни возвраќа со вечни дарови ако ние бидеме милостиви. Тој ни ветува дека ќе бидеме помилувани ако пројавуваме добродетел на милосрдието во нашиот земен живот. А вечното помилување - тоа е што го носи секој честит човек и тежнее секој вистински христијанин, и за тоа со огнена љубов моли и мисли за смртта и отчет по смртта за сите свои дела направени за време на земниот живот.

            Ти сакаш луѓето да бидат учтиви и да ти помогнат со нивните совети и со нивните услуги. И самиот биди услужлив и оди во пресрет кон секој еден што има потреба од твојата подршка, со кого ти можеш и си должен да ги поделиш твоите духовни искуства.

            Секој еден од нас очекува и посакува неговите деца да бидат послушни како во семејството би владеела љубов. Пред сè исполни ја и самиот заповедта што Господ ја заповедал и на тебе да ја исполнуваш: „Почитувај ги таткото свој и мајката своја...” (Исход 20, 12). Секој еден од нас има мајка и татко. Ако се тие живи, самиот биди кон нив со почит, укажувај им ја својата синовска благодарна љубов. Во колку тие не се меѓу живите, не оставај ја својата љубов кон нив во своите молитви. Тие имаат потреба од нив, тие очекуваат од тебе додека си жив на земјата да се молиш за себе и за нив. Тие очекуваат да се молиш за нив на нивните вечни почивалишта, да не се испуштаат задушниците кога треба да ги посетуваме нашите родители, во колку се преселени во вечниот живот, како и да ги спомнуваме во нашата домашна молитва.

            Така ни вели Господ да постапуваме. Тој ни вели посакувај и прави му на другиот, тоа што самиот сакаш и на тебе другите да ти прават и да се однесуваат кон тебе.

            Нека срцето од секој од нас биде извор само на доброто, светлото и чистото; така луѓето што нè опкружуваат или со кои се сретнуваме, на кои непосредно можеме да им покажеме и тоа добро да го видат и да препознаат во нас вистински следбеници на Христа. А тие кои што се упокоиле пред Господа да се утешат со нашите молитви упатени за нив. Молитвата никогаш не умира на оној што љуби кон тие што живееле на земјата, кои ние ги знаеме - сме ги љубеле и може да ни бидат од поголема услуга и од поголемо дело.

            И денеска кога го прославуваме светиот великомаченик Георги Победоносец, кој својата вера, својата надеж и својата припадност кон Христа ја запечатил и со сопствената крв, пострадувајќи за светата црква, нè учи како да се угледаме на него и како тој сите овие прописи и закони што ги бара од нас светата православна црква ги исполнувал, живеел и посведочил со својот сопствен живот. Да се обратиме со искрена молитва кон него тој да биде наш молитвеник, за да ни ја закрепи и умножи љубовта кон Господа, но и кон нашите блиски и познати, за да можеме да го сведочиме Христа на секое место каде што се движиме и работиме. По молитвите на свети Георги, Господ нека ни ги услиши молитвите и ни подари сè што е спасоносно за нашите души и вечен живот.



06.05.2010 година, свети Горги - Ѓурговден, манастир Рајчица

            Митрополит Тимотеј







      

Изменето од Maran Ata - 10.Мај.2010 во 06:33

Оваа проповед од Св.Јован Златоуст секогаш ја читаат во манастирот великомаченик Свети Ѓорги(криви дол) пред да се даде евхаристијата на верниот народ на Пасха и секогаш без исклучок ме трогнува!

БЕСЕДА ЗА МОЛИТВАТА - МИТРОПОЛИТ ПЕТАР

Молитвата е беседа на човечкото срце со Бога низ која, представувајќи Го невидливо Бога пред себе, човекот ги излива чувствата на својата душа пред Него. Таа е издигнување на умот и срцето кон Бога, најсигурен мост за премин преку искушенијата на животот, нескршлива карпа на сите кои што веруваат, мирно пристаниште, божествени алишта што ја облекуваат душата со добрина и убавина. Молитвата е мајка на сите добри дела, чуварка на чистотата на телото, невиноста, сигурен бранител од сите итрини на нашиот вечен непријател – ѓаволот, најсилно оружје за одбрана на Христовото име од Неговите непријатели. Таа е просветување на умот, прочистување на душата и срцето, разбивање на очајот и тагата, раѓање на надежта, ублажување на гневот. Застапник на оние на кои им се суди, радост на оние кои се во темнина, спасение на оние кои гинат.

Нема ништо повредно во човечкот живот од молитвата. Таа и неможното го прави можно, тешкото-лесно, непријатното-пријатно. Таа и е толку потребна на човечката душа колку што му е потребен воздухот на дишењето. Оној кој не се моли, се оддалечува од Бога и станува сличен на суво и неплодно дрво кое се сече и во оган се фрла.

„Молете се постојано“, вели Свети Апостол Павле, а Господ Исус Христос ни заповеда: „Бидете будни и молете се, за да не паднете во искушение“ (Мт.26,41). Постојаната молитва не се состои само во непрекинато изговарање на молитвени зборови, туку и во нашата постојана свесност и чувство дека секогаш стоиме пред Бога, дека Господ Бог ги гледа и ги знае нашите дела, намери, помисли и желби.

„Кога ги насочуваш умот и мислите кон Небото, - вели Свети Макарије Велики, - и сакаш да се соединиш со Господа, тогаш монаштво од зли духови како црн облак се надвиснува над тебе за да ти го попречи патот кон Небесата. Но, како што старите ѕидови на Ерихон паднаа под силата Божја, така и сега карпите на злото, кои што го спречуваат твојот ум, ќе бидат соборени од силата Божја. Кога се молиш, сети се пред Кого стоиш. Биди глув и нем за се што те опкружува, повикувај Го Господа на помош и Тој ќе ти помогне. Искорени го секое чувство на гнев и целосно исчисти го убиственото чувство за телесна желба, кон што и да е таа насочена“.

Да се молиме не само кога чувствуваме расположение за молитва, туку и кога мрзеливоста, сонот, заборавеноста и се друго не оддалечуваат од неа. Да се молиме и кога сме радосни и кога сме во жал, кога сме здрави и кога сме болни, во немаштија и во изобилсвто, кога сме силни и кога сме немоќни, кога примаме и кога даваме. Во таква молитва ѓаволот со голема сила и искушенија ги напаѓа оние кои се молат создавајќи им страв и несигурност. Но тогаш и Божјата благодат се умножува поради духовна помош. Затоа Свети Апостол Павле ќе рече: „Силата Твоја (Боже) во немоќта моја (се покажува)“, како и тоа дека „Господ нема да допушти поголеми искушенија од оние што можеме да ги поднесеме“.

За да се запазиме од расеаност на умот, светите отци препорачуваат разумот да се врзува за зборовите на молитвата. Затоа, подобро е молитвите да се читат и од молитвеникот, а не да се кажуваат напамет. Вака вдлабочениот ум во милитвени зборови не бега така лесно на разни страни.

Во молитвата не треба премногу да се напрегнуваат нервите, ни премногу да се воздивнува и вовлекува воздух, ниту пак главата да се држи премногу исправена. Напротив, треба да се молиме со длабоки, но незабележливи воздишки, со вземи наведната глава, со смирено и повремено фрлање поглед врз светите икони – како оние кои навистина се чувствуваат грешни и недостојни пред Бога.

За човекот нема поголема утеха во тагата, од молитвата. „Се мачи ли некој меѓу вас, нека му се моли на Бога“ (Јк.5,13).

Болестите и несреќите наши се последица на гревот. Гладот, војните, сушите, поројните и прекоумерени дождови, земјотресите и останатите непогоди доаѓаат поради гревот на народот. Коренот на сите несреќи лежи во нас самите. Оттаму се јавува и потребата да Му се молиме на Бога и за простување на гревовите и ослободување и избавување од сите зла. Ако пак некогаш упатените кон Бога молби Бог не ги исполни, тоа е за да го пакажеме нашето трпение, или поради тоа што во молитвата сме барале зло, а не добро за нашите души.

Молитвата кога сме сами, по Божја наредба (Мт.6,16), не смееме да ја сметаме за доволна. Највозвишена и најсилна молитва е заедничкатаsh молитва на Божествената Литургија, кога постигнуваме единство со Бога, според Неговото ветување: „Таму каде што се двајца или тројца собрани во Мое име, таму, помеѓу нив, Сум и Јас“.

Во молитвата не смее да се бара земна слава, материјални богатства, суетни и преодни нешта, туку, како што вели Господ Исус Христос, „Најнапред барајте Го Царството Небесно и Славата Негова, а останатото ќе ви се додаде“.

Внатрешното молитвено чувство го изразуваме осенувајќи се себеси со Крстниот Знак.

Според Светото Предание наследно од Апостолите и Светите Отци, православниот христијан треба да се осенува со знакот на Светиот Крст. Тоа треба да го прави со посебно внимание и правилно на следниот начин: Најпрво, ги составува палецот, показалецот и средниот прст од денста рака, како симбол на Светата Троица. Така составени, ги става на челото, велејќи: „Во името на Отца“, па под градите, изговарајќи ги зборовите „и Сина“, и на крајот на десното и левото рамено, велејќи „и Светиот Дух. Амин“. Потоа, спуштајќи ја раката, благо се поклонува.

Соединетите три прста ја означуваат нашата вера во Пресветата Троица: Бог Отец, Бог Син и Бог Свети Дух, а двата свиткани прста ја означуваат нашата вера во Синот Божји Исус Христос, односно верата во Неговата двојна природа – дека е Он и Бог и Човек, и дека заради нашето спасение слезе од Небесата на земјата.

Крстниот знак го ставаме на челото за да го просвети нашиот ум и да ги освети нашите мисли; на градите – за да ни го освети срцето и ни ги облагороди чувствата; на рамената – за да ни ги зацврсти и освети телесните сили и да го повикаме благословението врз делата на нашите раце.

Крстниот знак го символизира повикувањето на Божјото име и славословувањето на Бога. Затоа тој се извршува секогаш при влегување и излегување од светиот храм; кога свештеникот возгласува: „Благословен е нашоит Бог…“, при секој возглас со кој се оддава слава на Пресвета Троица; при зборовите: „Во името на Отецот и Синот и Светиот Дух“ и при секој друг почеток на молитва; при зборовите: „Слава на Отецот и Синот и Светиот Дух“ и при било кое славословие кон крајот на молитвата.

Како што не треба да го повикуваме Божјото име напразно, без неопходност и ненабожност, така и крстниот знак не треба да го правиме често и брзо, и притоа небржно претворајќи го во бессмислено движење на раката.

Невнимателното осенување со крстот Го жалости Господа и грев прави оној кој неправилно се крсти. Таквото крстење не само што нема никаква сила, туку напротив, претставува радост за нечестивиот (ѓаволот), зашто тоа не е веќе оружје против бесовите. Со силата на крстот светителите лекувале болни, воскреснувале мртви, и им помагале на луѓето правејќи секакви чуда.

Црковната песна го восфалува Чесниот Крст со зборовите: „Крстот е чувар на вселената, Крстот е украс на Црквата, Крстот е сила на владетелеите, Крстот е слава на ангелите и пропаст на демоните“.

Со поклоните пак, ја изразуваме нашата набожност и особено стравопочитување кон Бога, како и нашето покајно чувство. Земните поклони, кои често се препорачуваат во деновите на покајание и пост, особено во текот на Велигденскот пост, не е дозволено да се извршуваат во деновите на општа духовна радост, и во неделните денови и Саботите, во големите празници, од Велигден до Духовден и од Божик до Богојавление вклучително. Исто така, и по причестувањето со Светите Христови тајни, тој ден, не треба да се прават земни поклони.

Коленопреклонувањето, т.е. стоењето на колена во храмот се прави при читање на особени коленопреклони молитви.

На почетокот на секо молитвено правило, поклонувајќи се, треба да се изговараат следниве молитви:

Боже, биди милостив кон мене грешниот!

Боже, очисти ги моите гревови и помилуј ме!

Господи, Кој си ме создал, помилуј ме!

Безмерно згрешив, Господи прости ми!

Владичице моја, Пресвета Богородице Дево, спаси ме грешниот!



Изменето од Maran Ata - 08.Јуни.2010 во 03:40

Temata e "Православни Христијански беседи (проповеди)".

Mozhebi nekoi nema da se slozhat so ovie besedi, no tie se Pravoslavni Hristijanski besedi koi se vo duhot so doktrinata na Pravoslavnoto Hristijanstvo.













Изменето од Messenger - 09.Јуни.2010 во 15:21

А зошто оваа „падобранска“ беседа е анонимна? Кој е проповедникот?