Поучни случки

pcelka, повеќето форумџии знаат дека и јас поминав низ сличен, а можеби и малку потемен тунел од оној низ кој што сега поминуваш и се надевам и молам дека ги доодуваш ти.
И јас пред година дена слично на тебе пишав на една тема (Благодарност до Бог?) за моето патешествие низ тој тунел, со посебен акцент на Божјата рака која верно ме водеше низ тој тунел преку чија светлина темниот тунел беше навистина силно осветлен.
Јас бев болен од рак, имав 2 операции и 8 хемотерапии. А ме снајдоа и други несреќи кои не ги пишувам тука јавно, но ти ги пишав тебе лично.

Многумина ме гледаа со сожалување дека минувам низ тој темен тунел, чудејќи се како е можно да гледам светлина во таа темнина и како е можно да стојам цврсто оптоварен со целиот тој товар врз моите плеќи, а да не се скршам. Тие се чудеа на тоа, затоа што ме гледаа само мене и не можеа да го видат Бог кој цврсто ме држеше исправен, Бог Кој ми даваше сила, светлина, надеж, вера, мир кој го надвисува човечкиот мир и песни во срцето со кои што непрестанав да го славам дури и во тие моменти.

pcelka напиша: И безброј прашања од типот, Зошто Мене ??? Од каде сега ова ??? Зарем малку ми беа другите несреќи ???

Многумина ми ги поставија тие прашања кои што си ги поставила и ти: Зошто баш тебе да те снајде оваа несреќа? Некои од неверниците ми велеа: Па нели ти си со Бог, тогаш зошто баш тебе те снајде ова?
На ова им одговарав: Па зарем не е подобро што ме снајде мене, отколку тебе? Зарем не е подобро што ме снајде мене кој верувам во Бог, помирен сум со Него и имам надеж за вечниот живот, отколку да те снајдеше тебе кој немаш надеж за животот после смртта и која претставува фатален крај за тебе?
Еден неверник еднаш ми рече (парафразирам): "Џабе веруваш во Бог, види што те снајде." Овој човек, кој патем многу ми беше драг, за жал почина лани.

Интересно е тоа што откако јас бев излечен од оваа опака болест, никој од неверниците не ми го постави прашањето: Зошто баш ти? Зошто баш ти преживеа, а многумина починаа?
Имено, додека идев на хемотерапииите и болниците запознав неколку пријатели (ги нарекувам хемо-пријатели). Четворица од нив веќе починаа. Четвртиот почина пред 4 дена. Еден беше и со поран стадиум од мојот. Зошто тие починаа, а мене ме снајде да преживеам? Никој не ми го постави ова прашање. Интересно нели?

pcelka напиша: Не сакав никој да се моли за мене не се молев ни јас.сакав да биде онака како што ќе одлучи Бог. Секое мое будење, наутро, првата помисла ми беше , јас се разбудив, Ти благодарам Господе..! Ти си знаеш, како треба ...! Тоа не беа молитви, туку еден вид Благодарност до Бог, што ми подарува ново утро , ден, вечер....

Темава е "Поучни случки". Се надевам дека твојата поука што ја оставаш тука не е да не се молиме кога сме во тешки ситуации, затоа што таа поука би била спротивна на Христос кој неколку пати ги поучуваше учениците: "Молете се, молете се, молете се, барајте, чукајте..."

pcelka напиша: Многу сум им благодарна на Православие и Евангелос.. ...а највеќе на Тетратка, кој постојано беше со мене   ...

Те советувам да напишеш: повеќе на Тетратка (еве една гушка и од мене до него ), а највеќе на Бог кој беше постојано со тебе и сеуште е со тебе

Понекогаш се непотребни, но понекогаш се и неопходни. Бог ќе ни суди за она што сме го кажале, а не сме требале, но ќе ни суди и за она што сме го премолчиле, а сме требале да го кажеме.
Повикани сме да охрабруваме, да говориме за силата на Бог и да ги охрабруваме луѓето да се молат. Оној што ја знае и ја искусил моќта на молитвата не може да молчи за неа.

"Молете и ќе ви се даде; барајте и ќе најдете; чукајте и ќе ви се отвори." (Исус во Матеј 7:7, Библијата)

"Досега ништо не баравте во Мое име; барајте и ќе добиете, за да биде вашата радост полна." (Исус во Јован 16:24, Библијата)

"Ако останете во Мене и ако Моите зборови останат во вас, барајте што и да посакате, и ќе ви биде." (Исус во Јован 15:7, Библијата)

"И така, исповедајте си ги гревовите еден на друг и молете се еден за друг, за да оздравите!" (Јаков 5:16, Библијата)

pcelka напиша: Мојата омилена тема , одамна не сум ја посетила... Незнам колку е ова поучна случка, повеќе е моја приказна, но сакам да ја напишам тука.... Од почетоков на годинава работев напорно и долго на еден проект.Почнаа да ми се јавуваат главоболки, но си мислев дека сето тоа е од напор.Ама не било така. Болките стануваа секојдневни и неподносливи... отидов на лекар, резултатите........ шок........ Во прв момент мислев дека целиот мој свет ..ми се урна....колку беше болката голема, толку растеше бесот и лутината во мене. И безброј прашања од типот, Зошто Мене ??? Од каде сега ова ??? Зарем малку ми беа другите несреќи ??? Една реченица од Евангелос како да ме врати во колосек..... Не го вперувај прстот во Бог...! И тогаш си реков, што е тука е ... Заминав од овде, и после неколку испитувања надвор... состојбата не беше таква односно резултатите не покажаа како овдешните....... Не сакав никој да се моли за мене не се молев ни јас.сакав да биде онака како што ќе одлучи Бог. Секое мое будење, наутро, првата помисла ми беше , јас се разбудив, Ти благодарам Господе..! Ти си знаеш, како треба ...! Тоа не беа молитви, туку еден вид Благодарност до Бог, што ми подарува ново утро , ден, вечер.... Сега неколку дена сум дома, многу подобра од како заминав следнава недела пак се враќам, да ги дозавршам терапиите И се надевам дека се ќе биде во ред, и дека мојот 24 ти роденден ќе си го славам тука, а не горе на небото со Тоше...како што си помислив. Многу сум им благодарна на Православие и Евангелос.. ...а највеќе на Тетратка, кој постојано беше со мене   ...

Taka e Pcelke, BOG najdobro znae kako treba... ostavi se vo Negovi race .

Golem pozdrav do tebe i ti se vosh*tuvam na tvojata hrabrost i duhovna sila.

 Golem pozdrav i do site sto gi navede koi  ti davale poddrska , jas ke se molam za tebe . BOG neka te blagoslovi

    



Додека се обидувал да замисли како Бог теши, писателот М.Е. Парс својата мисла ја изразил со следните прекрасни зборови:

„Дете на мојата љубов ,потпри се цврсто! И дозволи ми да ја почуствувам тежината на твојата грижа. Го знам твојот товар, зошто јас сум го вообличил. Јас го ставив во своја рака и сторив од него тежината да биде најлесна за тебе. Кога го ставив врз твојата повиена силуета, реков: Ќе бидам близу и додека се потпираш врз мене, тој товар ќе биде мој, а не твој.“

Додека ги пишувал овие зборови писателот можеби ги имал на ум зборовите што ги изговорил апостол Петар : „Сите ваши грижи оставете ги на Него зошто Он се грижи за вас.“(1 Петрово 5,7)

Христијанинот верник не е оставен во мрак на безнадежност кога животните искушенија му се закануваат да го уништат. Тој има извор на утеха и на совет – некого во кого може да се надева. Тој има прибежиште.

Сепак тоа не значи во условите на човечките можности сите страдања можат да се објаснат и наполно да се сфатат. Веројатно никој наполно не го разбира проблемот на болката и болестите или зошто Бог дозволува свирепост во односите со луѓето. Овој дел на човечкото искуство покренува многу прашања на кои напразно бараме одговори.

Секој од нас ќе искуси болка. Кога во безизлезот и во збунетоста вие и јас ќе поставиме прашање: „Зошто требаше да ми се случи тоа мене?“ или “Зошто оној што ми е толку мил мораше да помине низ сето тоа?“, на тоа не постојат лесни одговори. Постојат тајни во кои човечката моќ на сфаќање не може да проникне.

Не е тешко да се пронајде причината за многу несреќи. На пример, ако некое лице пие, а вози, лесно можеме да разбереме зошто настанала несреќа. Ако некој пуши и добие рак на белите дробови, научниците не се многу изненадени со појавата на трагичните последици. Дејството на законот за “сеидбата и жетвата“ често се покажува мошне остро.

Но што да се каже за невиното дете што го убил пијан возач? Или за младичот што живеел живеел здрав и чист живот, а сепак доживеал смртен удар на страшна и неизлечлива болест? Апостол Петар ја допира оваа тајна со следниве зборови: “Возљубени, не чудете се на огненото искушение, што ви се праќа поради испитувањето, како нешто ново да ви станува “(1 Петрово 4,12)

Кога ќе се соочиме со неочекувани проблеми, со непријатни искушенија, со тешки недоразбирања и со лични трагедии, забораваме дека тоа што не снашло не е ниту нова ниту непозната појава. Според текстот на апостол Петар, верниците на црквата пред две илјади години воделе борба со истите искушенија. Таа борба е постара и од искуството на апостолската црква. Во книгата за Јов, што се смета за најстара книга на Библијата, суштината на живеењето на Земјата е изразена вака: “Роден од жена, човекот е кратковечен и презаситен од неволји“ (За Јов 14,1) Се чини дека оваа слика во својата долга историја ниту малку не се изменила. Овој свет е преполн со неволји, со болки, со страдања и со смрт. Мнозина беспомошно застануваат пред фактот што катастрофите и несреќите подеднакво ги погаѓаат и побожните и грешниците. Понекогаш се чини дека побожните поднесуваат поголем дел од општите човечки страдања. Тоа го забележал пистаелот на химни, Асаф, и тоа свое сознание го преточил во стиховите на 73 Псалм. Сјајното напредување на грешните и искушенијата на светите и за него биле загатка се додека Бог не му помогнал да го сфати конечниот исход. Библијата нагласува дека страдањето дошло на овој свет како последица на гревот. Кога на гревот не би му било дозволено да влезе на оваа планета, не би имало ниту страдања. Кога Бог ќе го отстрани гревот и ќе ја обнови земјата, нема повеќе да има солзи ниту жалост, ниту болка, ниту тага. “Бог ќе избрише секоја солза од нивните очи, и смрт нема да има повеќе, ниту плачење, ниту викање, ниту болест нема да има повеќе, зошто првото помина.“ ( Откровение 21,4)

Меѓутоа, фактот што гревот предизвикува страдања не значи дека секој поединец ќе страда само поради гревот што го сторил во својот живот. Вистина е дека многу неволји поднесуваме затоа што други ги предизвикале во нашиот живот.

Понекогаш, како во случајот на Јов, ѓаволот предизвикува неволји. Постојат и болни искуства што Бог дозволува да дојдат на нас затоа што сака да оствари посебна цел што не можеме да ја согледаме. Сега “знаеме нешто“ и “сега гледаме нејасно како во огледало, а тогаш – лице во лице, сега знам нешто, а тогаш ќе знам како што сум познат“ (1 Коринќаните 13,9 -12)

Maran Ata напиша: Приказна за неродените близнаци Во мајчината утроба, сеуште неродени, разговараат близнаци. Едниот од нив е верник, а другиот не. Наверниот : Веруваш ли во живот после раѓањето? Верниот: Па секако! На сите им е јасно дека постои живот после раѓањето. Ние сме овде само за да станеме доволно силни и добро да се подготвиме за она што подоцна не’ чека. Неверниот: Па тоа е глупост! Никаков живот после раѓањето не постои, ниту пак може да постои! Можеш ли воопшто да замислиш како тој живот би можел да изгледа? Верниот: Не ги знам точно сите детали, но верувам дека таму ќе има повеќе светлина и дека, можеби, сами ќе одиме и со свои усти ќе јадеме. Неверниот: Каква бесмисленост! Нема шанси сами да одиме и со свои усти да јадеме. Тоа би било навистина смешно! Та ние имаме папочна врвка која не’ храни. Знаеш, би сакал да ти кажам нешто навистина сериозно: живот после раѓањето не може да постои и заради тоа што нашиот живот – папочната врвка – и без тоа е премногу краток. Верниот: А јас сум сигурен дека може и да постои. Само што се’ ќе биде малку подруго од сега. Јас тоа навистина можам да го замислам. Неверниот: Но, никој не се вратил од таму! Животот, едноставно, се завршува со раѓањето. И воопшто, живот – тоа е само огромно страдање во темница. Верниот: Не и не! Навистина не се сложувам со тебе. Не знам точно како ќе изгледа нашиот живот после раѓањето, но во секој случај, знам дека ќе ја видиме мама и таа ќе се погрижи за нас. Неверниот: Мама? Зарем навистина веруваш во мама? Па каде, воопшто, се наоѓа таа? Верниот: Таа е насекаде и во се’ околу нас. Ние пребиваме во неа и благодарејќи на неа се движиме и живееме. Без неа, ние, едноставно, не можеме да постоиме. Неверниот: Е, тоа е навистина апсолутна бесмисленост! Јас не сум видел никаква мама и затоа очигледно е дека таа едноставно и не постои. Верниот: Никако не можам да се сложам со тоа. Јас, понекогаш, кога се’ наоколу ќе се стиши, ја слушам како пее и чувствувам како го набљудува овој наш свет. Силно верувам дека нашиот вистински живот ќе започне после раѓањето. А ти? Преземено од блогот Маран Ата

НЕВЕРОЈАТНО НО ВИСТИНИТО-НАЈГОЛЕМО ЧУДО НА ВЕКОТ ВО РОМАНИЈА

Во едно мало село во Романија, веќе подолго време немало постојан свештеник. Жителите на селото често оделе кај Патриjархот, со барање да им испрати свештеник. Но, Патријархот не ги задоволил нивните барањата. Селаните не се откажувале и постојано оделе кај Патријархот, кој не се однесувал ништо поразлично кон нивните барања отколку на почетокот, велејќи дека нема вишок свештеници, па затоа не може да им испрати во селото. Меѓувремено, луѓето умирале без погреби и помени, други луѓе се земале еден со друг без  чинот на венчавање, имало деца и постари кои не биле крстени. Еден ден, ненајавено, дошла кола пред црквата и се појавил свештеник. Селаните се изненадиле. Кога отишле во црквата да го пречекаат, го запрашале: “Како дојде во селото, кога Патријархот ни рече дека нема свештеник за да ни прати?“ Свештеникот им одговорил: “Нели се залагавте да ви се испрати свештеник? Сега веќе го имате“. Сите селани биле задоволни од присуството на новиот свештеник.  Тој веднаш се зафатил со работа. Ги поминал сите гробови и прочитал молитви за починатите. Крштевал и венчавал, и ги причестувал со Телото и Крвта Христови.  Еден ден ги викнал селаните во црквата и им рекол: “Јас си заминувам сега, мисијата е завршена“. Но, селаните натажени и збунети од одлуката, го запрашале: “Само што дојде, а си  заминуваш?! Но, свештеникот не се премислил и стоел на својата одлука. Кога селаните виделе дека ништо не можат да сторат, му се заблагодариле.   По некое време, селаните повторно отишле кај Патријархот, да му заблагодарат што им испратил свештеник и да го замолат ако е можно наскоро да им испрати друг, но Патријархот не знаел кој свештеник бил таму. Им рекол дека не им испратил свештеник, бидејќи немал, и го побарал Протосингелот, да провери со него. Му се јавил и го прашал, но и тој рекол дека не пратил никого. “Што правеше свештеникот кај вас?“, прашал Патријархот. Селаните му одговориле: “Венчаваше, крштеваше, извршуваше опело за нашите родители, она што на секој свештеник му е должност“.  Потоа Патријархот ги прашал дали им дал некој документ и дали ги завел извршените свети тајни? “Секако“, рекле селаните, “ни даде документи и ги заведе во црковните книги“. “Дали некој виде што запиша во нив? И со кое име се потпиша?“ - прашал Патријархот, а селаните му одговориле: “Сите документи се на романски јазик, но имаше потпис на јазик што не сме го виделе претходно, а ние не сме толку едуцирани да разбереме.“ Патријархот дал указ да бидат донесени книгите, за да се види кој е тој свештеник. Кога селаните се вратиле со книгите, Патријархот останал без зборови. Не можел да поверува на своите очи. Навистина, сите документи биле напишани на романски, но потпишаното име било на грчки, Нектариј, епископ на Пентаполис(Егински). Извор: http://full-of-grace-and-truth.blogspot.com/2009/11/great-miracle-of-st-nektarios-in.html   Преземено од : Православен пат Напис од Премин Портал

Изменето од Pravoslavie - 06.Јуни.2010 во 18:07

                             KAKO SE UNISTUVAAT NEPRIJATELITE !


 Edna stara kineska legenda raskazuva za eden car,  koj trgnal na pat so vojskata da ja osvoi zemjata na svoite neprijateli i da gi unisti neprijatelski nastroenite sosedi.

Po nekoe vreme, go videle lugjeto kako sedi so svoite neprijateli na zaednicki rucek, igri i veselbi.

Zacudeni go prasale : " Zarem ne sakase da gi unistis tvoite neprijateli?"

Toj im odgovoril so nasmevka: " Ete, gledate deka gi unistiv vekje, pravejki gi moi prijateli ! "