НА МАКЕДОНИЈА ВО 2001, СЕПАК И СЕ СЛУЧИ ВОЈНА

Упатено до нашите во дијаспората;

Драги пријатели,

 Оваа страница ја уредуваат и пишуваат учесниците во војната 2001 година, борци со одземени воени права, кои во фармерки, тренерки, и во шорцеви отидоа во одбрана на татковината. Отидоа не размислувајки за себе, своите семејства, за политичарите, туку само со една единствена мисла- да се одбрани Македонија!

Не, ние не бараме помош. Ако нашата преубава Македонија не е во состојба да се грижи за нас. Но тоа не значи дака не треба да испраќате помош за борците. Испраќајте, но пазете да таа помош не ја помине границата од сто евра поединечно (тоа е вредност еднаква на триесет проценти од инвалиднината во македонија). Исто така ве молиме не испраќајте моливи и пекала, поради можноста да бидат употребени за гаѓање, па така како последица од тоа и нашите пра внуци ќе осетат последици од тоа!

ВО СПОМЕН НА ЗАБОРАВЕНИТЕ

Смртоносниот татнеж на митралезите, свирежот на гранатите, татнежите од воздушните напади, поларен студ или тропска вруќина. Врисоци и лелекања. Расплаканите деца, тажалките на мајките. Повик по божја заштита од смртта и болот. Уморни залези на сонцето од трагично поминатите денови. Беше тоа војна.......

Војниците носат оружје за да би го одбранеле својот народ. Војниците го замолкнаа непријателскиот оган, донесоа мир. Обични, скромни луѓе, кои со последните атоми на својата снага ја избегнаа смртта во ужасот кој неможе да се опише. Излегоа од војната, но таа не излезе од нив. Таа војна и понатаму си го зема својот данок во крв. Исушените гробни парцели  се почесто во своите тажни прегратки ги примаат македонските херои кои сами си го одземале животот. Исто како црна чума. Но, таа скоро и да не се приметува. Дали медиумите во сиот свој страв молчат? Самоубиствата на хероите по правило ги прати само мрачна тишина. Некои ќе прокоментираат ова е тоа ПТСР за кој постојано зборува, пишува, укажува воинот кој ги обедини хероите од 2001 година. Тие четри букви минатата но и сегашната власт ги третира како догма за која не се поставуваат прашања но и не се бараат причинителите за неа. Како да војникот во војната е зрно песок на брегот од езерото, реката или морето, кое брановите го исфрлуваат, повлекуваат, го фрлаат назад за потоа да го снема, а тоа никој не го приметува од едноставна причина што денес е модерно да не се приметува. Денес послушниците, властодршсците мижат со едното око, градат вили и ги полнат сопствените сефови. А ПТСР- овците кој ги шиша, нив и нивните ноќни мори, тие своето си го одработија и повеќе не се интересни, никој за нив не се занимава..........

А ние? Ние сето тоа како и се друго немо го гледаме.....

...... како некави неми рибетини........