Македонците од Егејска Македонија

Грчките комунисти и борците на ДАГ со децении не можеа да му простат на Тито што “им заби нож в грб” среде војната и долги години тој беше прогласуван за главен виновник што ДАГ беше поразен во тригодишната војна со монархофашистичките сили на Грција. Генералниот секретар на КПГ Никос Захаријадис уште во 1949 г., а и потоа, велеше дека доколку знаеле за предавничката улога на Тито што ќе ја одигра, немало воопшто ниту да почнуваат оружена борба. Врз тие премиси и македонските раководители на НОФ (Паскал Митревски, Минчо Фотев, Евдокија Белева - Вера, Павле Раковски, Уранија Јурукова и други, сè на сè 11-мина) беа осудени од страна на КПГ во логорот Бурели во Албанија и пратени во интернација најпрвин по затворите во Москва, а потоа и во логорот Вуркута во Сибир. Борците на ДАГ по војната, особено Грците, во 1949 г. дури и штрајкуваа со глад во прифатилиштата во Југославија барајќи да им биде овозможено да заминат во земји на вистинскиот социјализам, сметајќи ги Југославија и Тито како отпадници на комунизмот, а позната е и острата пресметка во Булкес меѓу приврзаниците на Захаријадис и Сталин од една страна, и титоистите од друга страна. Захаријадис и раководството на КПГ беа огорчени што Тито во 1948 г. ја затвори границата на Југославија со Грција, го прекина дотурот на помош со оружје, муниција, формации, со еден збор ја секна целата логистика. Од 1948 г., по судирот на Тито со Сталин и резолуцијата на Информбирото, дури и ранетите борци на ДАГ кои дотогаш беа пренесувани на територијата на Југославија (Вардарска Македонија - главно болницата во Катланово) беа враќани од југословенските граничари.
Но, посматрано од историска дистанца, Тито немал друг избор. Откако бил изолиран од комунистичката интернационала, а врз Југославија имало перманентна закана од воена интервенција, тој морал да бара сојузници во западните земји. Притисокот на американскиот и британскиот амбасадор во Белград да прекине помошта за грчките партизани била огромна. Таа состојба е многу пластично објаснета со реченицата: “Исток нè отпишуе, запад не нè запишуе”, што ја искористи и режисерот Столе Попов во антологискиот филм Среќна нова 1949-та. Цената што морал да ја плати Тито за да добие помош од западните земји била прекин на помошта за ДАГ и стивнување на тонот за македонското национално малцинство во Грција. Оттогаш југословенското раководство ќе почне да го одмолчува македонското прашање во Грција кое ќе биде жртвувано во име на добрите релации на Белград со западните земји и со Атина. Македонците, по кој знае кој пат, беа жртви на поделбите и одлуките на големите лидери на големите нации, на големата светска мапа. Претходно, Сталин ги жртвуваше и Македонците од Грција и сета грчка левица уште во 1944 г. Сталинистите и оние што го поддржуваа Захаријадис беа во право дека Тито ги предаде, но и тие гледаа само дел од сликата. Нив најпрвин ги предаде Сталин кој да помогнеше уште во 1944 г., немаше да се случи ниту Варкиза ниту Граѓанската војна, или сето тоа ќе имаше сосема поинаков тек. Всушност, од избувнувањето на војната до 1948-ма Тито беше единствениот нивен искрен пријател и сојузник. Неговата кавга со Сталин доведе до тоа и тој да им го заврти грбот.

КРАЈОТ НА ДАГ

Откако Југославија во 1948 г. ја затвори границата, ДАГ беше осуден на пропаст. Истовремено беше засилена американската воена помош за владините трупи во Грција. Претседателот на САД, Хари Труман, издејствува во американскиот Конгрес за тоа време фантастични 300 милиони долари воена помош за владините сили во Грција. Борците на ДАГ, оставени сами на себе, без никаква помош, немаа веќе шанса да се справат со модерно опремените грчки трупи, чија воена логистика беа англиските и американските офицери.
Американскиот генерал Ван Флинт се обиде да го уништи ДАГ во познатата операција Терминус за целосно уништување на партизанските трупи. Весникот Акрополис најавува дека до почетокот на летото “словенско-комунистичкото движење”, како што провладиниот печат ја нарекува ДАГ, ќе биде целосно уништено. Разработена до ситни детали од американските и англиските штапски офицери, операцијата Терминус се состои од 3 дела: Орел, Сокол и Чавка. Иако владините трупи во однос на борците на ДАГ биле во надмоќ 10 спрема 1, помогнати со најсофистицираното оружје од Британија и САД, операцијата Терминус со која требаше да се изврши опколување на единиците на ДАГ завршува со тотален неуспех, зашто партизаните на генерал Маркос со вешта тактика на герилска борба ги избегнуваат сите обиди за опкружување, нанесувајќи им тешки загуби на непријателите.
Кон крајот на 1947 г. во Атина доаѓа американскиот генерал Чемберлен, начелник на разузнавачката служба за Блискиот Исток кој со шефот на американската воена мисија во Грција генерал Ливси носи план за натамошни операции против ДАГ, со таканаречени “модерни”, а всушност со терористички методи. Со операциите на теренот потоа раководи американскиот генерал Ван Флинт. Како последица на тактиката целосно да се исчистат селата кои се поддршка на ДАГ, и од каде што борците се снабдуваат со храна, во Грција се создаваат околу 600 илјади бездомници, принудни емигранти во сопствената татковина. Но и тој нема успех. Со серија храбри маршеви ДАГ го избегнува опкружувањето и им нанесува порази на владините трупи. Но, потоа доаѓа до судирот меѓу Тито и Сталин, до раскол во самата левица. Легендарниот генерал Маркос е сменет од врховен командант на ДАГ и испратен најпрвин во затвор во Тирана, а потоа во прогонство во еден град во Сибир. Захаријадис се обидува логистиката што ја добива од Југославија да ја замени со Албанија. Но, за тоа нема реални услови. Во 1949 г. ДАГ беше осудена на пропаст и по серијата порази на Вичо и Грамос на 30 август ДАГ дефинитивно ги прекинува воените дејства.

ТРАГЕДИЈА ШТО ТРАЕ

Последиците од војната 1946-1949 г. беа стравични. Голем дел од македонското население во Грција погина во воените дејства. Десетици илјади Македонци беа принудени да ја напуштат Грција и да емигрираат во Југославија или други земји од социјалистичкиот лагер. Некои беа однесени во логорите на смртта, по каменитите грчки острови каде што беа измачувани, и убивани. Истата судбина со нив ја делеа и сите грчки левичари, демократи кои се бореа против грчкиот монархофашизам. Тие луѓе со години живееја како емигранти, надевајќи се дека Грција еден ден ќе им признае дека тие се вистинските херои што ја ослободија Грција од германско-италијанско-бугарската окупација, и дека до крај, доследно се бореа за демократска и слободна Грција, која нема да биде вазал на големите сили. Повеќето од нив не само што воопшто не ја дочекаа таа сатисфакција, туку воопшто и никогаш не се вратија да ги видат своите родни огништа.
Делумно неправдата кон борците на ДАГ ја исправи владата на Андреас Папандреу во 1984 г. кога им беше дозволено на сите бегалци што се декларираат како Грци по род да се вратат во Грција. Но, со овој закон продолжи дискриминацијата врз сите оние грчки граѓани што се чувствуваат и изјаснуваат како Македонци. Траумите од грозната војна се чувствуваат и ден-денес, и во Грција и во Македонија. Напластената омраза, мистификации и идеолошка нетрпеливост, засега не дозволува еден објективен поглед на историските случувања и евентуално национално и идеолошко помирување што би требало да го направат веќе третата генерација млади луѓе по оваа трагедија.

najdov

debela rabotata

http://modern-macedonian-history.blogspot.com/2007/12/gotse-elias-demakis.html

да бе напиша: najdov debela rabotata http://modern-macedonian-history.blogspot.com/2007/12/gotse-elias-demakis.html

Грците велат бил бугарски, на бугарската www.promacedonia.com велат батаљонот бил грчки, а сите се плашат да видат што кажуваат борците. Да не е смешно, ќе е жално.

Карневал во Воден

Македонци од Егејот-гостување во Македонија

Благодарение на mungos80 , дојдов до една прекрасна книга за Егејските Македонци и Бугарија. Овде многу јасно пишува што им правела Бугарија на Македонците, бегалци во Бугарија, кои се декларирале Македонци, за тоа како се деклрарирале истите и во Бугарија, за односот на младите бегалци, па и кои мерки биле преземени против таквите, секако со согласност од страна на Бугарската Комунистичка Партија, која се грижела да ги воспита во "вистински дух". Според пишаното, девет од десет луѓе имале македонско национално сознание. Дури и кога ќе се видат бројките, во Бугарија, за разлика од Нaродна, односно Социјалистичка Република Македонија.

Егејските Македонци и бугарската идентитетска политика

Чоли, ова би сакал особено ти да го прочиташ, па и да си спомнеш за дискусијата околу можноста Васил Ивановски да ја напушти Бугарија и да се врати во НР Македонија. Со вакви мерки "за воспитание во правилен дух", дури и да сакал да прелета, немало да успее!

Во однос на тие кои од НР Бугарија биле префрлени во ФНР Југославија во 1945 година, како што пишува и во книгата, подоцна можеле да си поднесат барање и да си одат во НР Бугарија, во Југославија, не се грижеле толку многу сите да бидат воспитани во правилен дух, па кој каде сакал може да си оди. Прашањето зошто само неколкумина поднеле е јасно очигледно.

И последно, но не и најмалку важно, интересно е зошто во земји кои по резолуцијата на Информбирото имале лоши односи со Југославија има и друштва на Македонците, бегалци од Егејска Македонија, кои постојат и денес, а знаеме дека НР Македонија застанува на страната на КПЈ во конфликтот со Информбирото, додека за бугарски друштва на истите бегалци нема ни збор.




Изменето од Македон - 18.Април.2010 во 03:06

На 03.05.2010 во Егејска Македонија, Грција, излезе македонскиот весник Нова Зора. Овој весник претставува продолжение на борбата на македонскиот народ во Грција, за зачувување на својот јазик, култура и идентитет. Истиот излегува на грчки и македонски, секако, поради тоа што не сите Македонци таму го знаат нашиот јазик. Во него има доста статии кои се однесуваат и на македонската историја, како што е статијата за Катерина Андреева (Цвета), како и за смртта на војводата Гоце Делчев и македонските села во Егејска Македонија.

НОВА ЗОРА

Секоја чест на Македонците во Егејска Македонија.

Вчера го најдов Абецедарот на интернет, на некој ако му треба Абецедаро