Поучни случки

“О АЛЛАХУ МОЈ СТАВИ ГО ЕБУ БЕКРА НА
ИСТ СТЕПЕН СО МЕНЕ НА СУДНИОТ ДЕН”



Кога Мухаммед а.с. сакал да направи Хиџрет го зел со себе и Ебу Бекра како придружник и сопатник . Така патувајќи тие стигнале до пештерата Севр. Ебу Бекр го замолил Пејгамберот да влезе пред него во пештерата да ја провери да не има нешто во неа.
Кога влегол внатре видел дупки од змии, и тогаш ја искинал својата кошула и почнал да ги затвора дупките случајно да не излезе нешто од нив. Меѓутоа неговата кошула не му стигнала да ги затвори сите дупки, па му останале уште две. На едната дупка ги ставил неговите нозе да ја затвори а другата дупка останала отворена. Потоа го повикал Пејгамберот да влезе, откако се осигурил дека нема ништо што може да му наштети нему. Изморен од пат Пајгамберот веднаш легнал да спие и се потпрел на колената на Ебу Бекр.

Токму од таа дупка од која се плашел Ебу Бекр излегла змија и го каснала. Ебу Бекр не се помрднал ниту се одбранил со цел да не го пробуди Пејагамберот а.с.

Болките почнале да се зголемуваат по што на Ебу Бекр му потекле неколку солзи, и една од нив паднала врз лицето на Мухаммед а.с. и тој се разбуди. Тогаш Мухаммед а.с. го запрашал Ебу Бекр: - Што ти е тебе О Ебу Бекре!? Ебу Бекр му одговорил: - Ме касна змија.Пејгамберот му го допрел местото каде бил каснат од змијата и му проучил нешто и местото веднаш оздравело со помош на Аллах џ.ш.

Потоа Мухаммед а.с. забележал дека ја нема кошулата и го прашал за неа. Ебу Бекр му рекол дека ја искинал со намера да ги затвори дупките од пештерата. Тогаш Мухаммед а.с. ги дигне рацете кон небото молејќи го семоќниот Аллах џ.ш. со зборовите: “О Аллаху мој ! Стави го Ебу Бекра на ист степен со мене на Судниот ден.” ( Кабесат )

Се пренесува дека по пат за Медина еднаш Ебу Бекр одел пред Пејгамберот другпат одел зад него, на што Мухаммед а.с. го прашал за тоа. Ебу Бекр му одговорил: “Одам пред тебе кога ќе помислам дека може да излезе некој звер, па посакувам мене да ме изеде а ти да останеш жив., бидејќи од тебе зависи целото човештво. А понекогаш одам зад тебе бидејќи се плашам да не не стигнат неверниците и не повредат.”

(Затоа што меканците давале награда за оној кој ќе го убие Мухаммеда а.с. или ќе го доведе жив сто камили)


Изменето од deshad - 08.Јануари.2010 во 23:10

Амин

Свето Евангелие од светиот апостол Марко (зач. 46)

Рече Господ на учениците Свои: „Колку е тешко за богатите да влезат во царството Божјо!“ А учениците се уплашија од зборовите Негови. Но Исус пак им одговори и рече: „Чеда, колку им е тешко на оние, што се надеваат на богатството, да влезат во царството Божјо! Полесно ѝ е на камила да влезе низ иглени уши, отколку на богат - да влезе во царството Божјо.“ А тие се чудеа многу и си велеа помеѓу себе: „Тогаш кој може да се спаси?“ Кога ги погледа Исус, им рече: „3а луѓето тоа не е можно, но не и за Бога; зашто за Бога сè е можно!“
И Петар почна да Му говори: „Ете, ние оставивме сè и по Тебе одиме.“ А Исус одговори и рече: „Вистина ви велам: нема таков што оставил куќа, или браќа, или сестри, или татко, или мајка, или жена, или деца, или имот, заради Мене и Евангелието, а да не примил, и тоа сега, во ова време, стопати повеќе од куќи, и браќа, и сестри, и татко, и мајка, и деца, и нивје, а во идниот век - и живот вечен. И мнозина први ќе бидат последни, а последните - први.“ Кога беа на пат, искачувајќи се за Ерусалим, Исус одеше пред нив, а тие беа уплашени, па, врвејќи по Него, се боеја. И кога ги повика повторно дванаесетте, почна да им зборува за она што ќе се случи со Него.

Старец Паисиј Светогорец

За жал, во денешно време се множат зборовите и книгите, а се намалува опитот, зашто луѓето се под влијание на световниот дух, кој постојано се стреми кон леснотии и го одбегнува телесниот напор.

Многумина од нас се успокојуваат преку многу читање, а малку или воопшто не творат.

Имаме само восхит кон Светите атлети на нашата Црква, без да направиме обид да го сфатиме нивниот труд, зашто самите не се потрудивме да го сториме тоа, да ги возљубиме и од усрдност да се обидеме да ги подражаваме. Сите оние пак, кои усрдно прават пoдвиг, не се штедат себеси и не си припишуваат никакви заслуги, се од голема помош бидејќи само тогаш ќе се успокојат душите на кои помошта им е потребна, а кои прибегнуваат кон нив. И само тогаш, ќе се успокои нивната душа и во овој живот и во вечниот

 Свето Евангелие од светиот апостол Лука (зач. 81)

Рече Господ во приказна: верниот во малку и во многу е верен, а несправедливиот и во многу и во малку е несправедлив. Па така, ако во неправедното богатство не бевте верни, кој ќе ви го довери вистинското? И ако во туѓото не бевте верни, кој ќе ви го даде вашето? Ниеден слуга не може да им служи на двајца господари; зашто, или едниот ќе го замрази, а другиот ќе го засака, или на едниот ќе му угоди, а другиот ќе го презре. Не можете да служите на Бога и на Мамона.“ Сето тоа го слушаа фарисеите, што беа среброљупци, и Му се потсмеваа. И им рече: „Вие се прикажувате пред луѓето за праведни, но Бог ги знае вашите срца; зашто, она што е за луѓето високо, пред Бога е мерзост. 3аконот и Пророците беа до Јована; а оттогаш царството Божјо се благовествува и секој со сила влегува во него. Но полесно им е на небото и на земјата да преминат, отколку една црта од Законот да пропадне.
Секој, што ја остава жената своја и се жени со друга, прељубодејствува, и секој, што се жени со напуштена, прави прељуба.

Старец Паисиј Светогорец

Кога некој се обидува да ги постави црковните работи на православен начин, а целта му е себеси да си благоугоди, како може таквиот да биде благословен од Бога? Ниту пак, треба да се воодушевувате од оние што црковните проблеми ги поставуваат на многу добар начин, православно, а самите не си го знаат местото во Црквата и ја потресуваат со безрасудни крајности или лекомислености во однесувањето. Тие две крајности секогаш ја измачуваат Мајката Црква, а и оние што се држат за нив бидуваат измачувани, бидејќи крајностите вообичаено се судираат. Тоа е како едниот крај да го држи демонизиран, кога има духовна безочност, презир кон сè, а пак другиот како да го држи некој што е луд, со нездрава ревност и тврдоглавост. Тогаш - Бог да чува! Може двете крајности постојано да се судираат, а крајот никој да не им го најде. Оние што ќе можат да ги соединат двата краја ќе бидат овенчани од Христа со два невенливи венца. 

   HRISTOVIOT KRST


Propovedanjeto za smrta na Isus na krstot im zvuci besmisleno na lugeto sto se na patot kon propasta, no za nas sto sme na patot na na spasenieto toa prestavuva Bozja sila [1. Korintjanite 1;18].


   Raspnuvanjeto e krst e edna od naj surovite kanni sto gi smislil izopaceniot covecki um. Uste po ne svatlivo e lugeto taka go ubija Bozjiot Sin.

   Denes krstot se koristi kako ukras, pa duri i kako fetis i kako predmet na obozavanje. Malkumina mu go predavaat dlabokoto duhovno znacanje.

   Pokraj edna crkva, na vrvot na ridot ima postaven golem krst namerno izraboten od obicno zelezo kor pod dejstvo na vlagata i vodata rgosal. Koga vrne dozd, od rgata na krstot se slevaat kafeavo-crveni kapki koi prilegaat na krv. A koga ima sneg, na snegot pod krstot se obrazuvaat dupki so kafeavo-crvena boja.

   Se prasuvam, kakvi misli im se nametnuvaat na lugeto sto go gledaat ovoj rgosan krst? Auste povazno, sto im znaci Hristoviot krst, voopsto? Besmislena smrt? Predmet za obozavanje? Kolkumina go svakaat pravilno ona sto Hristos go dade za nas, umirajki raspnat na krstot?
Apostol Pavle izjavuva deka so svettovno mudruvanje ne moze da se dolovi tajnata na Bozjiot plan za otkupuvanje na gresniot covek. Samo preku prosvetluvanje od strana na Svetiot Duh covekot moze da ja svati i da ja prifati navidum besmislena koncepcija na spasenie preku Hristovata zrtva na Golgotskiot krst.
    Kakva vaznost ima zatebe Hristoviot krst?

NA KRSTOT SE POKAZA COVECKATA GRESNOST
          NO I BOZJATA LJUBOV!

Молитва и помени за умрените

Можат ли, старче, да се молат упокоените?

 
Тие се освестуваат и бараат помош, но сами на себеси не можат да си помогнат. Сите оние кои се наоѓаат во адот само заради еден престап, би сакале Христос да им подари барем пет минути за покајание. Ние кои сме живи, имаме уште време за да се покаеме, но тие, сиротите починати, не можат сами на себе да си ја поправат положбата, туку очекуваат помош од нас. Затоа наша обврска е да им помагаме со нашата молитва.

Оние кои за време на животот не се покајале и кои имаат барем малку усрдност, свесни се за својата вина, се каат и трпат заради своите гревови. Бараат да им се помогне и молитвите на верните им помагаат. Бог, значи им пружа прилика, дури и сега, кога се пред Него виновни, да им се помогне сѐ додека не се случи Второто доаѓање. И како што во овој живот, ако некој му е пријател на царот, може да посредува царот да му помогне на некој виновник, исто така ако некој е „пријател” со Бог може со молитвата да се застапува за умрените пред Бог и да ги префрли „обвинетите” од еден „затвор” во друг, подобар; од еден „притвор”, во друг, подобар. Може дури и да ги префрли во „соба”, или во „стан”.

Како што го ублажуваме страдањето на затворениците со освежувачки напитоци и други работи, кои им ги носиме, исто така и на мртвите им го ублажуваме страдањето со молитвите и со правењето милостиња за нивната душа. Молитвите на живите за оние што се упокоиле и помените се последна прилика која Бог им ја пружа за да добијат помош, додека не се случи последниот Суд. После Судот повеќе нема да има можност да им се помогне.


А дали, страче, оние што неодамна починале имаат поголема потреба за молитва?

 
Кога некој ќе го осудат на затвор, нели му е многу потешко во почетокот? Треба да се молиме за оние упокоени кои не Му угодиле на Бог, за Бог нешто да направи за нив. Особено кога знаеме дека некој бил тврдокорен човек и дека водел грешен живот, тогаш треба многу да се молиме, за него да се служат Божествени Литургии, четириесет последователни Литургии за неговата душа, да се дава милостиња на сиромашните за спасение на неговата душа, за Бог да го помилува. Така, сето она што тој не го направил, го правиме ние за него. А на човекот кој поседувал добрина, дури и ако животот не му бил добар, бидејќи имал добра волја, со малку молитва може многу да му се помогне.


Кога некој ќе умре и побараат од нас да се помолиме за него, дали е добро, старче, секој ден, сѐ до четириесетиот ден, да измолиме цела бројаница за него?


Ако измолиш цела бројаница за него, моли се воедно и за сите упокоени. Зошто цела возна композиција да оди на своето одредиште со еден патник, кога може да собере и многу други? На толкуте упокоени, сироти, тоа им е неопходно и бараат помош, но немаат никој да се моли за нив! Некои луѓе често прават помени само за некој свој. А на тој начин не му помагаат ни на својот упокоен, бидејќи нивната молитва не Му е толку угодна на Бог. Бидејќи направиле толку помени за него, нека направат истовремено помен и за непознати упокоени.

 

Најделотворен помен


Најдобар од сите помени за упокоени е нашиот правилен живот, нашето подвизување со кое ќе ги искорениме своите мани и ќе ја очистиме својата душа. Бидејќи нашето ослободување од материјалните добра и душевните страсти како резултат има не само олеснување на нашата душа, туку и на прадедовците од целата наша фамилија. Упокоените чувствуваат радост кога некој нивен потомок Му е близок на Бог. Ако ние не сме во добра духовна состојба тогаш страдаат нашите упокоени родители, нашиот дедо, нашиот прадедо, сите генерации. Но, ако сме во добра духовна состојба, се веселат, бидејќи и тие учествувале во тоа да се родиме и ние и Бог на некој начин е обврзан да им помогне. Она што ќе им пружи радост на умрените е нашиот напор да се бориме да Му угодиме на Бог со својот живот, за да се сретнеме со нив во рајот и за да живееме сите заедно во вечниот живот. Затоа, вреди трудот да удриме на стариот човек, за да настане нов човек и повеќе да не си нанесуваме штета на самите себе, ни на другите луѓе, туку да си помагаме и на себеси и на другите, било на живите или умрените.

Тато

Eden chovek se vraka doma od rabota, docna, umoren i nervozen, i go naoгa svojot petgodishen SIN kako go cheka na vrata.

SINOT: 'Tato, smeam li neshto da te prasham?' 

TATKOTO 'Da, sekako, kazi shto e? 

SINOT: 'Tato, kolku zarabotuvash za eden chas?' 

TATKOTO: 'Toa da ne te interesira. Zoshto me prashuvash?' reche so gnev.

SINOT: 'Samo sakav da znam. Te molam, kazi mi, kolku zarabotuvash za eden chas?' 

TATKOTO: 'Ako navistina sakash da znaesh, zarabotuvam $50 za eden chas.' 

SINOT: 'Oh,' (deteto odgovara so spushtena glava.) 

SINOT: 'Tato, te molam, ke mozesh li da mi pozajmish $25?'

Tatkoto zbesna 'Ako edinstvenata pricina poradi koja barash da ti pozajmam 25 dolari e da kupish nekakva igrachka ili slichna glupost, togash vednash da si odish vo sobata i da razmislish zoshto si tolku sebichen. Pa ne rabotam jas sekoj den za tvoite detinarii!'

Deteto tivko se povleche vo sobata i ja zatvori vratata. 
chovekot sednal, ovoj pat ushte poveke zbesnat zaradi prashanjeto na deteto...'Kako se osmeluva da postavuva takvi prashanja samo za da dobie pari?' 
Po okolu eden chas, malku se smiril pa si rekol:

Mozebi navistina mu se potrebni tie 25 dolari... moeto dete retko bara pari... 
Pa se upatil vo sobata na sinot i ja otvoril vratata. 
' Spiesh li sine?', go prasha.

'Ne, tato, buden sum " odgovori deteto.

'Znaesh, razmisluvav...mozebi pred malku bev prestrog. Imav tezok den i se isturiv na tebe. Eve ti 25 dolari kako shto mi pobara.' 
Deteto se ispravi vo postelata, nasmevnuvajki se. 'Oh, ti blagodaram, tato!', izvika. Potoa, posegna pod pernicata i izvadi edno kupche stutkani banknoti. 
Koga tatkoto vide deka deteto ima drugi pari, povtorno pochna da se luti i gnevi vo sebe.

Deteto poleka si gi izbroja svoite pari i go pogledna tatka si. 
'Zoshto barashe ushte pari, koga veke imash?', plamna tatkoto.

'Zatoa shto nemav dovolno, a sega imam.', odgovori deteto.

'Tato, sega imam 50 dolari. Ke mozam li da kupam eden chas od tvoeto vreme? Te molam, dojdi si utre porano. Sakam da vecheram so tebe."

Tatkoto beshe skrshen. Go gushna svoeto chedo i go moleshe za proshka.






П.С Може сум оф топик, ама мислам дека вредеше приказнава да се најде тука.



Изменето од Sunny - 27.Јануари.2010 во 01:16