KADE POCNUVA NEBOTO?

Ednas ziveele dvajca ljubopitni monasi vo eden osamen manastir. Tie mnogu sakale da doznaat kade pocnuva neboto,
sakale da znaat kade neboto i zemjata se dopiraat.Mislele
deka mora da postoi vlezna porta .

Eden den citale vo nekoja mudra kniga deka bi ja nasle ovaa porta koga bi trgnale na pat da ja baraat. No, samo onoj sto imal cisto srce, bi mozel da vleze vo Carstvoto Bozjo.

Dvajcata monasi mislele deka tie uslovi gi ispoluvaat bez da se smetaat za gordi. Go molele igumenot za odmor i go napustile manastirot. Patuvale niz mnogu neramni patista, preku dolini i planini, podnesuvale sekakvi nepriliki i cesto bile gladni. Se cuvstvuvale mnogu umorni, zatoa sto nivnoto baranje traelo mnogu dolgo.

Ostarele. No, nivniot kopnez za naoganjeto na nebesnata vrata stanuval se posilen.

Eden den,konecno stignale na celta i cuknale na vratata.
Vratata se otvorila. Potoa se pocuvstvuvale isplaseni i gi zatvorile ocite zatoa sto ocekuvale mnogu golem sjaj.
Se fatile za raka i nesigurni vlegle preku pragot.

Otkako gi otvorile ocite, na nivno golemo iznenaduvanje, povtorno se nasle vo domot, vo nivnata kalugerska kelija.

Na masata bila ovorenata Biblija, kako sto ja ostavile togas pred da trgnat na golemoto patuvanje. Ja slusale
kambanata kako zvoni za molitva. Se bilo kako porano.

Togas ja otkrile Bozjata lekcija:

" Tie bi mozele da bidat do Boga nasekade: tamu, kade sto rabotele i ziveele, bez razlika kade e toa. BOG e blizu nasekade , samo ako se ima zelba za Negovoto pristustvo ."

Прекрасни се сите, Давиде!

Живиот БОГ да те награди!   

prekrasno

 

СЛУЧКАТА ВО ВОЗОТ

   Беше прекрасен октомвриски ден на 1890 г. Во едно купе на брзиот воз Лион - Париз седеа двајца души: еден белобрад старец на околу 65 години и еден 25 годишен млад човек. Меѓу двајцата започна разговор. Младиот човек Гастон Леру раскажа дека pasterзавршил природни науки и сега патува за Париз на специјализација во инстиутот на познатиот професор Луи Пастер. Кога го слушна тоа, очите на старецот светнаа и тој рече на младиот човек: „Се радувам за вас учељубив господине. Науката која сте ја избрале за ваша струка, е повеќе од интересна. Таа ќе ви достави многу случаи да се уверите во чудната премудрост на Создателот. Вие сигурно сте религиозен човек, нели?” Непријатно изненаден, младиот човек си помислил дека соговорникот му е некој неписмен човек од старата генерација и со присмив одговорил: „Религиозен? Не! Мислам дека науката си ја врши работата и без Бога. Јас кој завршив високо образование, никогаш досега сум немал потреба од религија”.

   Старецот не очекуваше таков одговор, но додаде спокојно: „О, за себе си вие сте прав. И не се малку интелектуалците како вас, кои го мислат истото. Но науката, драги господине, науката, чистата, вистинската наука ...” „Жалам - го прекина нељубезно младиот човек - но не се согласувам со вас. Како што изгледа , зборите за наука која веќе не постои, којашто веќе одамна си ја испеала песната. Денешната наука е друга. Денеска ние буквално летаме напред, без да имаме никаква потреба од Бог или слични предрасуди”.

   И како што запали цигара, самозадоволен се потпре на седиштето. Старецот разбра дека е безполезно да разговара со овој млад учен, воздивна, си изади од чантата мала библија, ја отвори, се помоли и се задлабочи во читање... Времето леташе. Младиот човек испуши доста цигари, а старецот прочита доста страници од Светата Книга. Скоро возот запре на станицата во Париз. Додека младиот човек се занимаваше околу своите куферите, старецот му ја подаде визитната картичка и љубезно му рече: „ Кога ќе се сте веќе во Институтот, драги господине, јавете ми се. И покрај разликата во нашите гледишта, можеби ќе ви бидам со нешто полезен”. И исчезна среде гужвата. Младиот човек еден фрли несериозен поглед на визитната картичка и со многу големо изненадување прочита: Професор Луи Пастер. Дури тогаш тој се потсети, дека тоа лице навистина му беше познато. Изнервиран од непочитувачкото држење кон својот иден професор, тој беше и силно потресен од фактот дека овој светски познат учен, вистински лидер во науката, беше длабок верник во Бога...”

       PRIKAZNA ZA EDEN BOZIK NA ULICATA SINSINATI

          (napisana od Norman Vinsent Pil)

Moite najburni detski denovi gi pominuvav vo Sinsinati, Ohajo. Se uste se sekjavam na golemata Bozikna elka na plostadot pokraj fontanata, celata osvetlena od malite svetilki i na zamrznatite ulici na koi odeknuvaa Bozikni pesni. Nekade pogore, kade ziveese naseto semejstvo na istocnata ulica Sloboda , majka mi i tatko mi sekogas postavuvaa prirodna elka so vistinski svekicki koi deluvaa kako volsebni i zaedno so elkata sirea eden nezaboraven miris sto potsetuvase na priroden sumski ambient.

Edna Bozikna vecer, koga imav 12 godini zaedno so tatko mi, koj bese svestenik, trgnavme vo malku zadocneto Bozikno pazaruvanje. Racete ni bea polni so paketi,a jas vekje bev izmoren i po malku nervozen.

So mislite vekje bev doma, koga mi prijde eden pitac, neizbricen i necist starec so temni oci.Me dopre po ramoto so raka sto nalikuvase na kandza i pobara pari.
Mi bese tolku odbiven sto instinktivno se trgnav od nego. No, tatko mi, so svojot topol glas, mi rece:

Norman, ova e Bozikna nokj. Nemoj da bides tolku grub so lugjeto. Ne go razbrav i odgovoriv: Tato, pa toj e samo eden obicen skitnik.Togas tatko mi odgovori so cvrst glas:

Mozebi ne uspeal da postigne nesto povekje vo zivotot, no sepak i toj e Bozje cedo.

Potoa mi dade eden dolar(golema suma vo toa vreme, a osobeno za prihodite na eden svestenik)i mi rece:

Sakam da gi zemes parite i da mu gi dades na covekot. Odnesuvaj se so pocit kon nego. Kazi mu deka mu gi davas vo ime na Boga.

Jas se sprotivstaviv i rekov deka ne mozam da go napravam toa, no glasot na tatko mi bese cvrst: Odi i postapi kako sto ti rekov.

Go zemav dolarot i sprotivno na mojata volja, potrcav kon starecot i mu rekov: Izvinete gospodine, vi gi davam ovie pari vo imeto na Boga.

Toj se zacudi i pogledna vo dolarot a potoa i vo mene.
Niz liceto mu se rasiri mila nasmevka, polna so zivost i vedrina, sto zaboraviv kolku e necist i neizbricen.Zaboraviv deka e star i deka do pred malku mi bese odbiven. So eden kralski poteg ja simna sapkata i ljubezno mi se obrati: Jas vi blagodaram mlad gospodine, vo imeto na Boga.

Seta moja nervoza i mrzelivost gi snema vo toj moment.
Ulicite, kukjite, svetlata, seto toa kako da iscezna okolu mene. Stanav del od cudoto koe prodolziv da go sretnuvam niz zivotot, a toa se promenite sto se slucuvaat koga ke gi poglednete lugjeto kako Bozji deca, koga ke im podarite ljubov vo imeto na Bebeto, koe bese rodeno pred dve iljadi godini vo stalata vo Vitleem, vo imeto na Licnosta koja zivee i den denes vo nas i okolu nas, postojano obelodenuvajki go Svoeto prisustvo.

               ( VISTINSKA PRIKAZNA)

 

Некој човек случајно нашол на улица банкнота со мала вредност. Охрабрен од придобивката решил секогаш кога оди, да гледа само надолу. Што добил? Низ годините, помеѓу останатите работи собрал 29 516 копчиња, 54 172 игли, многу ситни монети, подискривен грб и мизерен карактер. А што пропуштил? Сјајот на сончевата светлина, раскошната перспектива на небесното синило, величествениот поглед кон ѕвезденото небо, насмевките на луѓето.

А што ли добиваме и што губиме, фокусирајќи се само кон земните приоритети? Можат ли земната амбиција, кариера, власт, слава или просперитет да бидат бенефит за пропуштената можност да се има општење со Царот на царевите? Што може да ја замени насладата доживеана од средбата со Божјото величие? Која земна слава е доволна да ја компензира Небесната?

„Зашто, каква полза има човекот, ако го добие целиот свет, а  и напакости на својата душа! И што може човекот да даде во замена за својата душа?“

Посветени на земните амбиции може и да собереме некој светликав метал повеќе. Но која е цената што треба да ја платиме? Што ќе дадеме во замена? Вреди ли?