МАКЕДОНИЗАМ - за минатото

Па эар не читаш дека пишува Македонско,да ти повторам уште еднаш сакаш ли

Затоа ,македонзмот,сватен како национална идеологија,мора да содржи не само одбрана и развој на сите национални ресурси во сегашноста и иднината,туку целосна афирмација на чистата македонска национална свест во минатото.

Династија Аргеади

Каран 808-778 п.н.е
Коин
Тирима
Пердика I 700-678 п.н.е
Аргеј I 678-640 п.н.е
Филип I 640-602 п.н.е
Аероп I 602-576 п.н.е
Алкет I 576-547 п.н.е
Аминта I 547-498 п.н.е
Александар I 498-454 п.н.е
Алкет ΙI 454-448 п.н.е
Пердика II 448-413 п.н.е
Архелај 413-399 п.н.е
Кратер 399 п.н.е
Орест 399-396 п.н.е
Архелај II 396-393 п.н.е
Аминта II 393 п.н.е
Павзаниј 393 п.н.е
Аминта III 393 п.н.е
Аргеј II 393-392 п.н.е
Аминта III (повторно назначен) 392-370 п.н.е
Александар II 370-368 п.н.е
Птоломеј I 368-365 п.н.е
Пердика III 365-359 п.н.е
Аминта IV 359-356 п.н.е
Филип II Македонски 359-336 п.н.е
Александар III Македонски 336-323 п.н.е
Антипатар, Регент на Македонија 334-319 п.н.е
Филип III Аридеј 323-317 п.н.е
Александар IV 323-310 п.н.е
Пердика, Регент на Македонија 323-321 п.н.е
Антипатар, Регент на Македонија 321-319 п.н.е
Полиперхон, Регент на Македонија 319-317 п.н.е
Касандар, Регент на Македонија 317-306 п.н.е

Династија Антипатриди

Касандар 306-297 п.н.е
Филип IV 297-296 п.н.е
Александар V 296-294 п.н.е
Антипатар II 296-294 п.н.е

Династија Антигониди

Деметриј I Полиоркет 294-288 п.н.е
Лизимах (делел со Пир Епирски) 288-281 п.н.е
Пир Епирски (делел со Лизимах) 288-285 п.н.е
Птоломеј II Керавн 281-279 п.н.е
Мелегар 279 п.н.е
Антипатар II 279 п.н.е
Состен (Командант на војската) 279-277 п.н.е
Антигон II Гонат 277-274 п.н.е
Пир Епирски (повторно назначен) 274-272 п.н.е
Антигон II Гонат (повторно назначен) 272-239 п.н.е
Деметриј II 239-229 п.н.е
Антигон III Досон 229-221 п.н.е
Филип V 221-179 п.н.е
Персеј 179-168 п.н.е


По поразот на војската на Персеј во Битката кај Пидна во 168 п.н.е, Македонија била поделена на четири републики од страна на римјаните. Во 150 п.н.е човек по име Андриск тврдел дека е син на Персеј и го барал тронот на Македонија како крал Филип VI. Ова била причината за Четвртата македонско-римска војна во која Андриск бил поразен од страна на римјаните и Македонија била припоена кон Рим (148 п.н.е).


Изменето од Македон - 14.Ноември.2009 во 22:51

Бoрис ВИШИНСКИ: За книгата "Кралството на Словените" од Мауро Орбини

БЛАГОДАРНОСТ НА АЛЕКСАНДАР МАКЕДОНСКИ КОН СЛОВЕНИТЕ



Повелбата повторно е објавена во 1601 година Македонците не се Грци, велел Александар Македонски

Од поодамна ме интересираше целата книга "Кралството на Словените" од Мауро Орбини. Тоа е веќе подзаборавена книга, објавувана во делови, а сепак во неа има некои вистини што би требало одново да се објават, без оглед на тоа каква носивост содржат во себе.

Мауро Орбини е една интересна средновековна личност, живее на меѓата меѓу XVI и XVII век. Тој е познат патописец, историчар, а некои го сметаат и за татко на панславизмот.Роден е во Дубровник, живее и работи во Италија. Во своите историски истражувања бил смел, се потпирал врз факти и заклучоците што ги донесувал биле во служба на словенството. Тој длабоко навлегол во историјата на Словените, се разбира, колку што му овозможувало неговото време. Некаде тој има нејасни обележја, а многу работи и не можел да ги согледа. Меѓутоа, сето ова не го кажувам за да пресудувам како некој историчар, туку да изнесам само неколку страници од тоа прекрасно дело наречено "Кралството на Словените". Таа книга е многу ретка и ми дојде до рака да ја видам и да ја фотокопирам во Ватиканската библиотека, есента 1990 година. Книгата на Орбини има преку петстотини страници во голем формат. Објавена е 1601 година во Пезаро. Во неа тој дава широк поглед врз развитокот на словенските народи, со посебен дел за Јужните Словени.

Во книгата "Кралството на Словените" посебно ме привлече еден дел кој сакам да го цитирам, а на читателот му го оставам впечатокот. Тој дел буди размисла на нешто, што духовите ги вознемирувало пред четиристотини години, а тој немир постои и денес, кога некои кругови во странство се обидуваат да пласираат невистини дека, на пример, старите Македонци биле Грци и слично.



АЛЕКСАНДАР МАКЕДОНСКИ И СЛОВЕНИТЕ

Делот од книгата се однесува на Александар Македонски и Словените. Да, и Словените. Навистина, Орбини како автор, не е осамен во таа смисла, но ќе се види дека е оригинален. Кога сме кај оваа тема, нашите историчари стриктно се оградуваат од една таква споредба, повеќе отколку нивните колеги во светот и затоа, секој оној што ќе ги начне овие прашања или е наивен, или е романтичар или е мистификатор. Но, да го оставиме тоа. Тука не сакам ништо да докажувам, за што немам таква амбиција, туку интегрално да ја приопштам за нашата јавност Привилегијата, што Александар Македонски им ја дава на Словените, како благодарност што учествувале во неговите борби и освојувања.

За таа Повелба, Мауро Орбини вели дека била пронајдена во Цариград. За да го потврди тоа што пишува во Повелбата, тој зема и други извори и, меѓу другото, вели дека Македонците не биле Грци, дека тоа биле два соседни народа, дека Македонците ги покориле Грците и дека, иако учествувале заедно во сите освојувања, зборувале различни јазици. Повелбата, колку и да се чини неверојатна, таа е срочена на еден висок стил и убаво е да биде објавена на македонски јазик.

Книгата "Кралството на Словените" е пишувана на постар италијански јазик. За да може подобро да се долови автентичноста на текстот, го замолив Аугусто Фонсека, италијански поет и лектор по италијански јазик на Универзитетот "Свети Кирил и Методиј", инаку одличен познавач и на македонскиот јазик, да го преведе тој дел, од 168 до 171 страница од книгата.

Орбини, во книгата вели:

"Оваа Привилегија, како што рековме, беше пронајдена по толку векови во Цариград од некојси Џулио Балдасар, царски секретар. Значи, името што овде се спомнува - Словени, Апијан Александриски во "Илирикум", овие Агријани ги нарекува прочуени и прославени, а токму тоа го означува зборот "Слави", односно "Словени".

Градот Агрија, кој се наоѓа во Дакија, бил основан ( според Бонфинијо во 1 кн. на 1 Дек.) од овие Агријани, кои живеле ( според Стефан Византиски ) во пределите меѓу планините Емос и Родопите, во близина на Македонија. А таа, пак, непрекинато била населена од словенскиот род и од дојденци од Тир , иако некои сметале дека Македонците и припаѓаат на средината на Грците. Против нив го донесувам мислењето на Стефан Византиски за Александар Македонски , којшто мошне јасно го разликува јазикот на Македонците од говорот на Грците. Од тоа, пак, јасно може да се види дека македонскиот говор не можеше да биде сфатен од сите учесници во александровата војска, зашто голем дел од неа биле Грци. И навистина, кога на Филота, син на Парменион, кој пред толпа луѓе имал некоја своја работа да образложи, Александар му рекол: "Македонците, о Филота, ќе те осудат; затоа те прашувам дали ним ќе им се обратиш на својот мајчин јазик", а Филота одбил тоа да го направи, бидејќи не би го разбрале сите. Тогаш Александар изјавил дека Филота го мрази својот мајчин јазик.



МАКЕДОНЦИТЕ НЕ СЕ ГРЦИ

Да биле, значи, Македонците Грци, зошто Филота би се откажал да зборува на грчки пред Грците? А уште повеќе со оглед на тоа дека тој немал посоодветен јазик од грчкиот, ако се претпоставува дека Македонците биле Грци. Затоа што ( како тоа го вели Плиниј, кн. VII, глава 57 ) пасивната согласност на луѓето била првата причина за употреба на јонската писменост. Значи, мајчиниот јазик на Македонците, кој се разликува од оној што ние мислиме дека бил општ во целата александрова војска, јасно покажува дека Македонците не им припаѓаат на Грците; како што е познато, од старото единство на јазикот, лесно се потврдува и единството на народноста. Според тоа, при разграничувањето на јазиците на Немброт, ни еден автор не утврди ништо спротивно; Грците не се доближуваат со својот јазик до Македонците; а ние достаточно покажавме, врз основа на самата разлика на јазиците, дека Македонците не се Грци; тогаш, врз основа на зборовите на Филип од Бергамо, мораме да признаеме дека Македонците од секогаш, па се до денес, имаат словенски јазик. Па што ќе помислите за Тукидид, кој сврзувајќи ги Византија и Пула, голем дел од Тракија и од Мезија, а и целиот Илирикум, сите овие земји ги нарекува Македонија? Тоа е исто како да рекол: јас сметам дека Тракија, Мезија и Илирикум не смеат да се разделат од Македонците. Затоа, не се сомневам дека Траките, Мезите и Илирите ги врзува една иста врска за Македонците. За тоа сведочи и титулата на Александар Македонски, со која се покажува како Крал на Македонците и на Грците, а уште повеќе сведочат основните разлики на обичаите и на живеењето присутни кај Македонците и Грците, кои не ми овозможуваат лесно да се убедам дека кај луѓе од еден ист род се наоѓаат толку различни обичаи. Затоа, кога Диосип од Атина морал да се бори гради в гради против Македонецот Хората, сред војниците на Александар, според кажувањето на К. к*ртиус, имало некои Грци кои навивале за Диосип; меѓутоа, зошто на ист начин не настапиле во однос на Македонецот Хората, ако Македонците биле Грци, како што Грците навивале за Диосип, само затоа што бил Грк? Поради тоа, ако понекогаш, пред се кај Варварите, се вели дека Александар Македонски бил Грк, тоа треба да се сфати како последица на тоа дека Грците, поради нивните дамнешни војни против народите од Исток, им биле најпознатиот народ од Европа; заради тоа, тие сметале дека сите народи на Запад се Грци; нешто слично на тоа, што се случува во наше време, е кога Грците заедно со Турците и сите други народи од Исток, сметаат дека сите народи со католичка вероисповед се Франки. Јеремија Русо во "Летописите на Московија" јасно кажува дека Русите, односно Московјаните, имале еден ист јазик како старите Македонци; а меѓу нив се родил Кралот Филип, таткото на Александар Македонски, кој ( како што ни пренесуваат Плутарх во "Животот на Александар", Јустин во VIII книга и Сабелик во III книга на "Енеида", па и уште многу други ) најсилните градови на Грција ги потчинил на неговите закони и на ропство ја дотерал Грција ( која до тогаш имала слобода ), па со своите славни дела достигнал до висината на најславните кралеви. Неговиот син Александар Македонски се протегал се до границите на земјината топка ( како што тоа стои во Првата книга на Макавеите, глава прва ), им ги зел богатствата на многубројни луѓе, па и самата земја пред него онемела. И по смртта на Александар, Македонците ја имале владата, како и над сите народи на светот, исто така 276 години и над Египтјаните" -вели Мауро Орбини.

Од книгата "Кралството на Словените" од Мауро Орбини, објавена 1601 година, во Пезаро, стр. 168-171.







МАКЕДОНЦИТЕ ОТСЕКОГАШ БИЛЕ ТУКА

Во разговорот со господинот Борис Вишински, ни беше објаснето како тој успеал да ја пронајде и да ја фотокопира книгата "Кралството на Словените" од италијанскиот историчар Мауро Орбини.

Во 80-тите години, кога трагав по податоци за Богомилите низ некои библиотеки, ни рече господинот Вишински, еден италијански пријател -историчар ми посочи неколку книги за тие еретички движења во средниот век.

И бидејќи знаеше дека сум Македонец ме праша дали сум ја прочитал книгата на Мауро Орбини - "Кралството на Словените". Му реков дека сум чул дека во Белград е издаден само еден дел од таа книга, што се однесува само на Србија. А, бидејќи во книгата е зборува за речиси сите словенски народи, ми сугерираше да ја побарам книгата во оригинална верзија.

Преку некои пријатели, католички великодостојници, успеав да дојдам до оваа книга во Ватиканската библиотека и да ја фотокопирам. И првото што го видов во оваа книга беше азбучниот регистер. Таму, под буквата "М", првата одредница гласи: "Македонците се Словени". Затоа што кај Мауро Орбини и кај сите што ги цитира, на територијата на Македонија Македонците се Словени и Словените се Македонци, што значи дека Орбини става знак на еднаквост меѓу Македонците и Словените.

Во таа книга, вели г- н Вишински, за Македонија се зборува само на неколку страници каде, меѓу другото, се наведува и Повелбата на Александар Македонски. А, бидејќи Орбини става знак на еднаквост меѓу Словените и Македонците, тоа значи дека оваа Повелба е аманет на Александар Македонски кон својот народ кој учествувал во борбите. Но, Орбини цитира и некои други автори кои ја покажуваат посебноста на македонскиот јазик во однос на грчкиот. И токму тука, тој го искажува своето мислење дека Македонците и Грците никогаш не биле блиски, ниту биле еден народ, туку биле два различни народа обединети за освојување на светот со големиот војсководител.

Карактеристичен е и податокот, додава г-н Вишински, дека авторот Јеремија Русо во Летописите на Московјаните, јасно кажува дека Русите, односно Московјаните, имале ист јазик како старите Македонци. Тоа значи дека и други автори зборувале за сличности меѓу старомакедонскиот и словенскиот јазик. Ова ја потврдува и теоријата дека на овие македонски простори и пошироко, Словените не дошле од никаде, туку биле отсекогаш тука, само со едни или други имиња и дека во тоа "словенско море" од VI и VII век, според некои извори, од кај Карпатите дошле и последните бранови на Словените во Македонија кои се соединувале со староседелците.

Во Ватиканската библиотека, ни објасни Вишински, има книги кои воопшто не се регистрирани, односно не се достапни за проучување. Меѓу нив е и книгата "Словенски називи на географски имиња во Италија" од чешки историчар од XIX век.



ПОВЕЛБАТА НА АЛЕКСАНДАР МАКЕДОНСКИ

НИЕ, АЛЕКСАНДАР, син на Филип, Крал на Македонија, Кнез на Монархијата, предназначен како создавач на Грчката империја, од Натабан најавен како дете на големиот Зевс, владетел на Августите, и на Браманите и на Арбоните, од изгрев до зајдисонце, од југ се до север, на благородниот род на Словените му посакуваме благост, мир и здравје. Ние, и нашите следбеници кои ќе дојдат по нас во владеењето со светот, бидејќи ни бевте доследни во вербата, храбри во борбата и наши водачи и јуначки борци, ви доделуваме и слободно ви го даруваме навеки веков целиот овој дел од земјата, на Север се до јужните граници со Италија; и со такво право, што никој, освен вие, не смее таму да се задржува; или да се пресели или да живее. Ако пак, некој се задржи, тогаш нека биде ваш роб, а неговите деца, робови на вашите деца.

Привилегијава е дадена во новиот град Александрија, кој ние го создадовме на големата река Нил, во дванаесеттата година на нашето владеење, под заштита на големиот бог Зевс и Марс, Плутон и божицата Атина. Сведоци за ова дело се благородниот Атлета, нашиот благајник, заедно со другите единаесет кнезови, кои ги назначивме, по нашата смрт, како наши сеопшти наследници, со оглед на тоа што ние немаме деца"

Tetratka напиша: ...Дека во Грција во 19 век се користат македонски топоними и имиња, за тоа сведочи и една грчка црковна книга.Насловот на книгата е "Κοκκινογοργούσα" Ανθολογία 1846 / "Kokkinogorgousa" Anthologia 1846.Се работи за книга “зборник - Антологија“ кој содржи црковни химни, песнопенија до последованието на “Празничната Утрена“, и Великата  Вечерна богослужба и Божествената Литургија...Според тогашната книгоиздавачка традиција, на крајот од книгата секогаш се запишуваат имињата на оние што купиле таква книга...Самоков е напишан со грчки букви и под него на кирилица се на пишани имињата на луѓето од тоа место кој си купиле книга, интересно е што имињата се напишани со кирилична азбука, за разлика од местото. Значи, од Самоков петмина ја порачале таа книга...Од Рилскиот манастир дваесеттина, меѓу кои на кирилица стојат и имињата на: - - Георгиј Часовникар од Ново село Штипско,- Димитар Стојанивич од Ќустендил, и - Георгиј Јовевич од Малешево<span style="text-decoration: underline;"><span style="font-weight: bold;">На крај од книгата на последната страна има и една композиција Достојно ест глас 7 на кирилица </span></span>

Секоја чест за книгата

Барон КОНСТАНТИН БЕЛИ “МАКЕДОНЕЦОТ”

Баронот Константин Бели – “Македонецот“ како што со гордост се потпишувал низ европските метрополи, е роден кон средината на XVIII век (околу 1760 – 1770 год.) во Постол (Пела) - Егејска Македонија, од каде рано емигрира неговото семејство во Австро-Унгарија. Заврши високи наобразби и со својата способност и интелектуална моќ, си изборува место меѓу највисоките државници на дворот во Виена, иако Македонец по род, но особено е важна личност за Баварија во чие државно организирање и управување учествува подоцна (германските обединувања и разединувања приматот помеѓу Австрија и Прусија)


Виена европската престолнина во која доаѓа Константин Бели
Натрупува богатства и имоти кои му ја унапредуваат целата кариера. Правилата по европски империи, не дозволувале на странец кој не може да докаже неколку колена благородничка крв да стане член на некој од Редовите и тајни друштва а уште потешко пак да се здобие со баронски титули. Но Константин Бели достигнал се.

Далечината пак од родната Македонија, му ги јакне македонските чувства, копнее Македонија да е слободна. Сфаќајќи дека без организирана интелигенција, македонизмот не ќе можи да се оддржува а камо ли шири, тој се насочува во образувањето македонски кадри и во помош на напатениот македонски народ.

Тајните друштва се влијателни но не и пресудно влијателни. Основната дејност им е на хуманитарни активности од тајна или полутајна природа. Баронот Бели во овие граниици ја става неговата оставнина на Македонија и Македонците во 1835 год во “Тестамент“ со кој подарува 2000 книги од богатата библиотека која ја поседува за училиштето и црквите на родниот Постол (Пела).


Пела (Постол) македонската античка престолнина од која тргна барон Константин Бели - Македонецот
Во личната порака за ова баронот Бели пишува:

“Кога Македонија ќе достигне таков степен на развиток за да создаде свои училишта, тогаш општинскиот совет на Пела е должен книгите да и ги отстапи на јавноста во Македонија“;

• остава дел од имот во пари со Завештание од нив: “Да се издржуваат извесен број клиники во кои се лекуваат Македонци болни од секаква болест“ a овој Фонд да се вика:

“ЛЕГЛА НА БОЛНИТЕ – ЗАШТИТНИЦИ НА БАРОНОТ КОНСТАНТИН БЕЛИ - МАКЕДОНЕЦОТ“.

• основа и Фонд за образување Македонци – студенти и го именува со:

“КОМИСИЈА ЗА СМЕСТУВАЊЕ МАКЕДОНЦИ ОД ОСТАВНИНАТА НА КОНСТАНТИН БЕЛИ“.

Баронот Константин Бели изнесува и подробности дека потпишал и “Завештание” при Баварската влада од чија камата:

“Да се дава стипендија на двајца Македонци за време од 6 години што би студирале на Академијата во Минхен” кои баронот однапред ги признава – како “усвоени синови на г-дин Бели”. Единствен услов кој се барал од нив во тестаментот е:

“ДА ЈА САКААТ И ДА ЈА ПОЧИТУВААТ НАШАТА ДРАГА НЕКОГАШ СЛАВНА ТАТКОВИНА - МАКЕДОНИЈА”

За олеснат пристап на Македонците, баронот овој Фонд од Минхен подоцна го преселува во Атина како најблиска слободна христијанска столнина во тоа време. ПОРАКАТА сега е и со грчко писмо кое и во Македонија е единственото присутно и легално покрај турското, заради црковно-училишната грчка управа.

Григор Прличев како Македонец е корисник на фондот од баронот Бели за стипендирање на студенти Македонци
Бидејќи упатствата биле јасни во однос македонската народност на студентите, Грците подоцна сакајќи да го ескивираат овој Фонд одат на студенти Македонци но кои би ги превзеле под својата пропаганда. Така еден од нив е и студентот по медицина Григор Прличев од Охрид кој се издржува од оваа стипендија на баронот, кога го создава “Сердарот”.

Грците го наградуваат Прличев со македонски пари т.е. пари дадени за македонска кауза, што ги користат всушност за грчка, а во времињата кога баронот и не може да влијае зашто е веќе починат а извршителите на оставнината природно се поврзуваат со властите и тајните грчки ложи во Атина (зашто и самите се изгледа дел од тајни ложи).

Интересно е што подоцна и синот на Прличев ќе е член на тајни масонски ложи иако веќе преселен во Бугарија. Со ова е изгледа направен спојот помеѓу баронот Константин Бели и неговите извршители кои ги образуваат но и внесуваат и штитениците од Македонија во ложите. Очигледна е и стратегијата на тајните ложи да се игра двојно - покрај мисијата и со секоја власт каде ќе се најде членот на ложата (Бели со австриската, извршителите со грчката, синот на Прличев со бугарската подоцна и.т.н).

Григор Прличев иако навидум игра за Грците користејќи ги поволностите од тоа, тој игра и со руските, бугарските, српските но на терен ги создава пред се – македонските национални чувства и кадри. Токму Охрид е најсилното и не случајно жариште на македонизмот во овој период. Миладиновци, Шапкарев, Узунови, училиштата и писмата на Македонците против грчката и бугарската црква и учители се не случајни.

Токму заради ова игра овие дејци кога одат во Бугарија им пишуваат делумно и таму она што на Бугарите им одговара но не и во Цариград ( Цариградскиот весник), Охрид или било каде друго место. Очајни се Бугарите денес кога вадат нешто од Бугарија а молчат за се друго. Всушност Македонциве ги играле Бугарите (како што подоцна Мисирков најдобро ќе го изрази тоа).

Но вистинската љубов на баронот Константин Бели кон својот македонски народ и воопшто македонизмот уште во почеток на XIX век најдобро ги изразил во својот “АПЕЛ“ упатен “ КОН СВОИТЕ ЕДНОРОДНИ МАКЕДОНЦИ “, објавен од Виена во 1838 год:

“АПЕЛ КОН СВОИТЕ ЕДНОРОДНИ МАКЕДОНЦИ “

Виена 1838 год.

“СВЕТОТ Е навистина чувството да се сака татковината, неизбежно е за секој благороден човек и е неопходно за оние кај кои останала трага од честољубивост и сакаат да живеат вечно од устата на поколението, а не да умрат наеднаш, откако го подишат за неколку минути како и животните оној атмосферски воздух и избришани од списокот на живите, да останат засекогаш непотребно бреме на земјата. Но колку е оваа вистина светла и од сите воопшто се исповедува, толку помалку влијае врз ЧУВСТВАТА на сите нас.

НИЕ, БОГАТИТЕ, благодарение на она што тркаламе во изобилството на печалбите, мислејќи повеќе на своето лично и материјално богатство, само се стремиме да ги умножиме своите желби, тркалајќи се во вечна заблуда и суета, каде што бескрајната фантазија, откако еднаш не одвлекла од умереноста, сака да не заблуди во бескорисни и фантастични среќи, кои всушност никогаш во животот не ги најдовме, и си остануваме без да ги вкусиме од она морално и постојано задоволство – ДЕКА СМЕ ГО ПОМОГНАЛЕ БЛИЖНИОТ И СВОЈАТА ТАТКОВИНА.

А во своите последни минути, уплашени од совеста, умираме мошне нажалени, и нашата татковина, СЛАТКАТА МАЈКА ТАТКОВИНА, не облекува траур за нашата смрт, ниту пак не придружуваат молитви на останатите наши браќа; нашата татковина не отстранува како НЕДОСТОЈНИ ЧЕДА ЗА НЕЈЗИНАТА ЉУБОВ, како туѓинци и изроди со зборовите : “ ВИТОСАЈ СЕ ОД МЕНЕ, ИЗРОДЕ !!! “.

И нашето потомство го осудува нашето бесчувство и рамнодушност со обичните зборови :

“И жив беше бескорисен, а умрен е достоен за осуда “. Тажен глас ! Жален глас ! Татковината да се откажува од своите чеда, од браќата, од молитвите, а роднините и целиот говорен свет од пофалбата ...“

Виена 1838 год.
барон Константин Вељо Бели - Македонецот

(Оригиналот на писмото објавен и во весникот “Лоза “ I /I (1892), II )