Слушањето или гледањето: што е поважно?

Еден човек се шетал по прометна улица заедно со својот пријател кој бил шумар.
Одеднаш шумарот извикал: „Слушам однекаде штурец“.
„Невозможно“, потсмешливо вратил градскиот човек. „Во овој метеж од автомобили и безброј човечки гласови ти слушаш штурец! Не е возможно?“
„Ќе ти докажам“, рекол шумарот и следејќи го звукот на штурецот успеал да го најде.
Неговиот пријател восхитено го прашал: „Како успеа?“
Шумарот му рекол: „Почекај да ти покажам нешто“. Зел монета и ја истркалал по улицата. Наеднаш сите луѓе што биле на неколку наоколу почнале, привлечени од звукот на парата, да се вртат околу себе и да проверуваат да не им испаднала случајно некоја пара.
„Гледаш“, рекол шумарот. „Луѓето го слушаат она кон што се настроени нивните уши. Моите се настроени да го слушаат звукот на штурецот. Нивните уши најдобро го слушаат звукот на парата“.

Човечкиот живот, општеството и целата вселена во кој тој функционира е една голема сложувалка. Физичарите составуваат неколку делчиња од неа. Хемичарите пополнуваат други. Сложувалката се оформува уште повеќе со помошта на биологијата, антропологијата, астрономијата… Меѓутоа колку и да се трудиме да ја составиме сложувалката, сепак останува едно големо непополнето парче кое човекот не е во состојба да го одгатне. Тоа се тајни кои само Бог ги открива. И Тој ги открил, во Библијата. Тие се достапни за сите кои навистина сакаат да ги чујат. За едни луѓе зборовите запишани во Библијата се вистини што даваат вечен живот додека за други си остануваат празни приказни без никакво значење. Сè зависи од тоа како слушаме. Кон што ни се настроени ушите? За што копнее нашето срце? Во што го заробуваме животот....