Напиши љубовен текст (дневник на вашата душа)...

Еднаш, многу одамна, сите човечки суштества и сите човечки квалитети се нашле на едно скришно место на Земјата... Кога дошла Здодевноста се проѕевнала по третпат, а Лудоста, како и секогаш луда, предложила:

- Ајде да си играме криенка! Кој најдобро ќе се скрие, ќе биде победник меѓу сите чувства.
Интригата ја поткренала десната веѓа, а Љубопитноста, не можејќи да се воздржи, прашала:
- Криенка? Каква е таа игра?
- Тоа е една игра, почнала да објаснува Лудоста, во која јас ќе ги покријам очите и ќе бројам до милион, додека сите не се скриете. Штом ќе завршам со броење, тргнувам во потрага и кого нема да го пронајдам, тој е победникот.

Ентузијазмот заиграл од радост, а истото го направило и Одушевувањето. Среќата толку скокала што успеала да ги наговори Сомнежот и Апатијата, кои никогаш и ништо не ги интересирало. Ама, не сакаа сите да си играат. Вистината беше против криењето, а и зошто би се криела? И така неа на крајот сите ќе ја пронајдат. Гордоста мислеше дека тоа е глупава идеја, иако всушност ја измачуваше мислата зошто нејзе не и текна прва да ја предложи играта. Вниманието не сакаше да ризикува.

- Еден, два, три... почна да брои Лудоста.
Прва се сoкри Мрзливоста, која како и секогаш, само се фрли зад првиот камен на патот. Вербата се качи на небото, Завидливоста се скри во сенката на Успехот, кој со мачење се искачи на врвот од највисокото дрво.

Великодушноста никако не можеше да се одлучи каде да се скрие, затоа што секое место и се чинеше совршено за некој од нејзините пријатели. Убавината скокна право во кристално чистото езеро, а Срамежливоста ѕиркаше низ пукнатината на едно дрво. Прекрасноста го најде своето место во летот на една пеперуга, а Слободата - во здивот на ветрот. Себичноста најде скривница, ама само за себе! Лагата се сoкри на дното на океанот (лаже, на крајот од виножитото!), а Стрвноста и Страста - во кратерот на вулканот. Заборавот заборави да се скрие, ама тоа не е важно.

Кога Лудоста изброи 999.999, Љубовта се уште не најде скривалиште затоа што сите места беа зафатени. Здогледувајќи една градина со рози, скокна и се пикна меѓу прекрасните пупки од рози.
- Милион!, извика Лудоста и почна да бара.

Прво ја пронајде Мрзливоста, зад најблискиот камен. Наскоро ја слушна Вербата како расправа за теологијата со Господ, а Страста и Стрвноста скокнаа од вулканскиот кратер од страв. Случајно тука се најде и Завидливоста и, секако и Успехот. Себичноста не ни требаше да ја бараат. Сама излета од своето совршено скривалиште кое се покажа дека е кошница за пчели. Од толку барања Лудоста ожедне, и така во кристалното езеро ја пронајде Убавината. Со Сомневањето беше уште полесно, затоа што тоа не можеше да се определи за својата скривница, па остана да седи на блиските камења. Така Лудоста, малку по малку, ги пронајде речиси сите. Талентот во златните класја на житото, Тежината на душата во изгорената трева, Лагата на крајот (лажеше, сепак беше на дното на океанот!), а Заборавот заборави и дека воопшто нешто се играло.

Само Љубовта не можеше никаде да ја најде. Ја пребара секоја грмушка, сите планински врвови и кога веќе беше бесна, ја здогледа градината од рози. Влезе меѓу розите, фати една сува гранка и од бес и изнемоштеност почна да ја удира по прекрасните пупки од рози. Одеднаш се слушна болен крик. Трњата од розите и ги изгребаа очите на Љубовта.

Лудоста не знаеше што да прави... го пронајде победникот, чувството над чувствата, ама Љубовта стана слепа. Плачеше и ја молеше Љубовта да и прости, и најпосле реши да остане засекогаш покрај неа, покрај Љубовта, и да и помага.

Така Љубовта излезе победник над сите чувства, ама стана слепа, а Лудоста ја следи на секој чекор.

Компјутеру машино добра
опасна си ко кобра.
Кога пецнеш заведуваш
и во соба со тебе затвораш.

Компјутеру машино моја
да ти ја ебам мамата твоја.
Од мене направи изрод гаден
за твоите програми вечно гладен.

Сегде јас монитор гледам
сегде верно јас те следам.
Јас сум сега твој роб
везден пишувам изворен код.

За другари време немам
нова програма јас спремам.
Како може да сум таков труп?
Како може да сум толку глуп?

За нормален муабет зборови немам
како некој да ми ги земал,
но за тебе штом се збори
мене душата ми гори.

Машино одвратна ти ме плени
ме одалечи од сите жени.
На рам и хард јас се палам
наместо девојчинја да галам

Пред тебе многу време чмаам
и сега за тоа се каам.
Со тебе многу време губам
да те откачам се трудам

Доста со тебе јас се бафтам
најарно е секира да ти акнам.
Најдобро е да те скршам
со другарството наше јас да свршам.

Морам да ти ставам крај
да видам малку што е рај.
Да престанам да компајлирам
малку душа да си смирам.

Да видам малку подруг свет
да видам птица во слободен лет.



малку поинаква љубов

Изменето од vili2121 - 13.Октомври.2009 во 01:11

Што стори љубов бре, бре

Некогаш постоел остров на кое живееја чувствата и човечките вредности: Богатството, Добрата Воља, Тагата, Гордоста, Знаењето и меѓу останатите и Љубовта.

Еден ден сфатиле дека нивниот остров ќе потоне и ги подготвиле своите бродови за да го напуштат.Единствено Љубовта сакала да остане до последен момент.

Кога островот се нашол пред целосно потопување Љубовта одлучила да побара помош.
Богатството поминувало о близина и Љубовта го запрашала: „Богатство, можеш ли да ме поведеш со себе?“„Не можам, многу злато и сребро има на мојот брод и нема место“ – рече Богатството.
Љубовта тогаш одлучила да ја праша Гордоста која поминувала со величенствен брод: „Гордост, те проколнувам, можеш ли да не поведеш со себе?“„Не можам да ти помогнам Љубов“, одговорила Гордоста. „Овде се’ е така совршено што би можела да ми го уништиш бродот“.
Тогаш Љубовта ја замолила Тагата која поминувала покрај островот: „Таго те молам поведи ме со себе!“„Ох Љубов“, одговорила Тагата. „толку сум тажна што не можам“Кога

Добрата Воља поминувала покрај островот толку била задоволна што не сакала ниту да слушне како ја повикува.

Тогаш Љубовта слушнала некаков глас: „Дојди Љубов, јас ќе те понесам со мене!“Тоа беше старец во мал чамец. Кога стигнале до копното, Љубовта се симнала, а старецот заминал.
Љубовта била толку многу среќна што заборавила да го праша старецот за името.
Љубовта сфатила колку му должи и го прашала Знаењето: „Знаење, ти сигурно знаеш кој ме спаси?“
„Тоа беше Времето“, одговори Знаењето.

„Времето?“; запраша Љубовта.
„Па зошто времето би ме спасило?“
Знаењето одговори: „Затоа што само Времето е способно да процени колку Љубовта е важна во животот...“

 

Си била еднаш една девојка која самата себеси се мразела затоа што била слепа. Таа го мразела секој освен својот сакан дечко. Тој секогаш бил покрај неа за да и помогне. Таа во една пригода му рекла: "Кога само би можела да го видам светот би се омажила за тебе".

Еден ден на девојката некој и донира пар очи. Кога таа ги остранила завоите и можела да ги гледа сите, вклучувајки го и својот децко, Тој ја прашал "Сега кога го гледаш светот дали ке се омажиш за мене".
Таа го погледнала и воочила дека е слеп. Призорот на неговите затворени очни капаци ја шокирал. Не го очекувала тоа. Самата помисла дека мора да ги гледа целиот свој живот ја натерала да одбие да се омажи за него.
Нејзинот дечко си заминал со солзи во очите и неколку дена потоа го напишал ова писмо: ДОБРО ЧУВАЈ СИ ГИ СВОИТЕ ОЧИ ДРАГА МОЈА, ЗАТОА ШТО ПРЕД ДА СТАНАТ ТВОИ, ТИЕ БЕА МОИ. СО ТИЕ ОЧИ ЈА ГЛЕДАВ ТВОЈАТА УБАВИНА

LJUBOV
...te izgubiv no se nadevam ne zasekogas ,go cekav toj moment

razmisluvajki za sreka ,ispolnuvanje ,vedra nasmevka na liceto i

srce polno so ljubov no sto dobiv jas?
svetot se urna vrz mene oci polni so taga, srce skrseno na

milion parcinja vljubena i sosema izgubena .
kopneam po nevozmoznoto kopneam po toa stoo svesno go

izgubiv po moja vina.
znam deka zgresiv no eve se kaam stradam poradi toa plakam

za se sto napraviv sekoja solza sto se trkala e za tebe a sekoja

zamisla e pomisla na tebe.
ne sakav da te izgubam ne sakav da te povredam samo

sakav...ne znam sto sakav no sega znam ,znam deka sakam da

si pokraj mene da me miluvas tvoite usni da izgovaraat nezno

tesakam kako nekogas no sepak toa bese nekogas te molam

prosti mi i zaboravi se dojdi i pregrnime bidi so mene mi trebas

ne mozam bez tebe potrudise barem malku da me razberes

gledaj sto se slucuva so mene jas stradam po tebe ne mozam

bez tebe .
sama so spomenite sama so pesnite i sekavanjata za tebe

pisuvam so nadez da te nateram da sfatis deka mi e tesko i

deka navistina se kaam za se sto napraviv .
razmisluvajki za toa uste poveke se izmacuvam sebesi i se

nadevam a nadezta mi se gubi, poleka izbleduva
ako nekogas ti znacev potrudise da razberes deka vo slucajov

ne gubam samo jas .