ЗБУНЕТОВА ТЕМА

zbunet напиша: momentalno se fativ za dab, mi treba inspiracija

 tuuu sto ne kaza, samo sto otvoriv Skopsko, znaes Skopsko i se e mozno

A mene na glaa mi se kacija da stanam od tuka

Ja obicno gi ukutuvam so dalecinsko, ama obicno reakcijata e :
 - Abe ne se glupiraj da ne ti go aknam od glava !

... излезе од грмушките со гаќичките во раце и тргна накај мене. Се уплашив и фатив да бегам. Кога мислев дека земав добар залет се свртев назад, но некој корен од дрвото покрај кое минував ми се испречи на патот и се испружив колку сум долг на необлежената патека. За брзо време тој беше обележан со крвта од мојот нос, зад мене се слушаше тешкото дишење на непознатата која врисна задоволно затоа што бев веќе на дофат. Сигурен глас излезе од нејзиното грло:
 - Те пратам одамна, те читам на тој форумот на кој висиш деноноќно. Научив каде живееш, но ти не излегуваше од дома. Бев упорна зошто сепак некогаш мора да излезеш од виртуелното к*рчење бар да купиш леб и млеко. Мојата среќа е што додека стигнеш до продавницата мораш да поминеш низ оваа шумичка и конечно да бидеш мој ! Ахаха !
Почнав да ползам и лелекам низ прашината, а таа продолжи :
 - Мафташ со тоа таквото низ форум и стрвиш млади моми, ај да те видам што маж си сега !
 - Ама ја само се зезам и лечам комплекси ! - се обидував како црв да и’ избегам, но веќе ја дофати едната моја нога и додека се тргав ми ја соблече кондурата, мојата испотена чорапа бргу ја впи прашината низ која лазев. Се појави одвратна смрдеа која ја натера да се повлече за момент кој ми даде предност да се исправам и клатејќи се како кукла на конци да потрчам. Се посигурно беше дека ќе и’ избегам, а зад мене се слушаше нејзиниот очаен урлик :
 - Ќе те чекам и ќе те начекам! Бар да беше недододелкан виртуелен манијак, а вака не знам на што сум ! Ќе те начекам, џабе бегаш ! Лебот и млекото што ти испаднаа се за мене ! Ахаха !

 - Пак не си купил леб и млеко, а ?!
Ја исправив главата со која сум заспал пред мониторот :
 - А ? Што, кој ? Е па ете се случува - промумлав сонливо
 - Леле, заспал пред монитор, е сега ќе ти го исклучам - брза и строга рака направи со маусот “ Turn off ".
Се исправив и тргнав низ ходникот кон купатилото, зад мене истиот висок глас :
 - Абе зошто ти се искинати алиштата ?!
Погледнав во делот ходникот каде стоеа чевлите, едниот чевел го немаше !!!
Низ прозорецот се чу :
 - Ахахаха ! Ќе те чекам и ќе те начекааам !...

ахахаха

... имаше една жена. Никогаш немаше маж иако имаше мажи, но тие беа пијаници кои се потпираа на неа, опиени од себе дека некогаш светот ќе чуе за нив, а таа е тука само да им го држи чадорот во невремињата кои ќе ги зафатеа. Најчесто говореа за тоа што го поседуваа и како изгледаат пред светот, знаеше дека е само дел од тие поседувања, таа мислеше дека секаде е така. Беше само дел од фалбите и со текот на времето се убеди дека треба да се гордее додека виори како знаме на кров на некој празник.
Само оние ретки денови кога подолго ќе се загледаше во огледалото без намера да се дотерува, ќе си речеше дека е доста и заминуваше без траг да остави зад себе.
Во новите моменти се менуваше во поинаква од претходната, но само наизглед, правилата ги почитуваше, мажите се менуваа, а остануваа исти.
При рака и’ дојде некој филм во кој се говореше дека е базиран на вистинска случка. Во него за неа беа само глупости каде се сакаа и зборуваа само за нивната љубов, добро се изнасмеа. Секаде на островот имаше само куќи од трски и живееа главно од риболов. „Какви прости дивјаци“, си рече во себе „Кога во слободното време се држат за раце, се бакнуваат на секои десет метри и не се срамат од никого“. Многу иницијали со срца беа изрезбарени на стеблата од дрвјата, а како беа вешти со нож ги резбаа и ликовите на своите сакани, немаше стебло кое не беше украсено со резби - симболи на љубовта. Се беше така просто и едноставно. На крајот од филмот имаше мапа каде се наоѓа тој остров.
„Добра шега“, си рече и замина да се виори пред тие што ја познаваа иако се запраша дали навистина се познаваат, но бргу ја затрупа таа мисла со светкави впечатоци...

...иако си морска сирена, не ми е тешко да се носам со тебе. Иако знаеш да ме повлечеш во длабочините за кои не може ни да се раскажува, те изненадувам зошто знам дека воздухот не е неопходен, зошто знам дека ти си, ни ти не знаеше. Ти докажав дека се’ друго постои заради тебе, не беше тешко, видливо беше зошто сакав да видам. Еден поглед ми беше доволен и ниедна далечина не можеше да ја сокрие твојата длабочина. Ние сме едно и единствено, задоволни меѓу потонатите работи кои некогаш постоеле заради другите, а сега постоиме заради нас и не се сомневаме дека сме излезени од сенката на светот.
Покрај потоната Атлантида минуваме, како обично нешто ја гледаме, но изразите наши се менуваат кога ќе се погледнеме, четри пламена видливи во морските длабочини надалеку, на зборови човечки заборавивме, само сме тела и дела, повеќе и полесно се изразуваме.
Секоја наша клетка од љубов е допрена, овековечена на дното да гори, а кога на површина ќе излеземе ѕвездена патека нови длабочини ни‘ нуди. Те прегрнувам и имам повеќе од било кој свет што може да понуди.
Цел свет ми е понуден, твојот свет, во него живеам, го додавам и мојот, тој сега е огромен со неограничени простори, но ние сме јавачи на мисли, секогаш сме близу,секогаш на иста мисла се ноѓаме...