Напиши љубовен текст (дневник на вашата душа)...

Го видов почетокот и крајот на виножитото. Почнуваше на небото, завршуваше во длабочината на твоите очи.

Те видов од далеку. Ти се приближив. Ти пак беше далеку.

Се качив на виножитото и се спуштив лизгајќи се по него за да стигнам до тебе. Треснав во еден буанр и одвај останав жив.

Се завртев наоколу, тебе пак те немаше.  Каде си? Ме зезаш или стварно те нема?

Тогаш клекнав да се молам, во мислите да те повикувам.  Го слушнав твојот глас како ми довикува:  "Ехеејјј смотко, еве сум, позади шталата" . Рипнав веднаш и колку што ме држеа нозете трчав кон шталата. Ја обиколив целата, проверив и кај коњите, кај зајаците, кај свињите...  но тебе те немаше..

Се помирив со судбината. Знаев дека секое привидение, секој глас е само илузија во моите очи и уши.  Тоа го знаев уште од почетокот, но тешко му беше да ја прифатам реалноста, да се привикнам на твоето отсуство. Се завртев и го испружив првиот чекор да си одам дома.  Тогаш нешто силно ме стресе во џебот.  Тоа беше мобилниот мој кој беше подесен да вибрира при добивање смс порака. Целиот се вџашив кога видов дека пораката е од тебе.  Целиот возбуден и во трепет стискав со палецот што побрзо да ја видам содржината на твојата порака. Но наместо еднаш, стиснав три пати и на екранот пишуваше: "Message deleted!" . AAAAAaaaaaaa#$%#%@# го треснав мобилниот од газот на магарето и почнав да си ја лупам главата од земја .  Тогаш осетив една силна клоца по гзот. За момент помислив дека тоа си ти, но потоа видов дека тоа е копитото на магарето кое најде за згодно баш сега да ми се одмазди.

наспроти целата моја машкост почнав да липам  целиот рашлакан во не толку влажен кал и посеан со суво сено околу мене. Тогаш најпосле осетив топол и влажен бакнеж по вратот . Се свртив и те гушнав...  но тоа не беше ти, туку милка... нашата мила крава.

Се избезумив тотално... почнав да бладам , да се смеам налудничаво , да се превртувам по сеното ...

Погледнав низ прозорецот на шталата: го видов почетокот и крајот на виножитото. Почнуваше на небото, а завршуваше... тука.

 

Прекрасно Rita.MD, навистина зборови откинати од душа.

Ахх, го читам и си фантазирам како мојата гица ми пратила вакво писменце во сандачето

 

 

  Животот е како сложувалка...