ПРЕГОВОРИ ЗА ИМЕТО - 1

Ако им смета нашето име,на кое направиле премногу неправдини дека си го сменат они името во Hellass.

Изменето од mamamd - 02.Август.2009 во 07:55

Buggyman, postojano izlagash nadvor od temata, ama toa go pravish IMPRESIVNO!   

Ovoj pat ja imash dopirnato srcevinata na nashata realnost pred koja site ednostavno - zatvoraat ochi!

Retko dobra analiza koja e za nezaborav!

Изменето од Messenger - 03.Август.2009 во 03:26

Се зголемува медиумскиот фронт за промена на името!

Пишува: Александар Авукатов

Како што изминува времето, се повеќе и повеќе се зголемува медиумскиот фронт кои пропагира промена на уставното име на Република Македонија со цел што побрзо влегување во Европската Унија и НАТО алијансата.

Навистина е интересно човек да седи отстрана и да го набљудува начинот на кој едните исти медиуми, и што е уште поинтересно, едните исти новинари, како едни исти настани, појави и ставови, ги именуваат и третираат со различен аршин, со друга терминологија, со временска дистанца од само неколку месеци. Ако се земе во предвид колку е осетлива темата за името како трампа за влез во Европската Унија и НАТО, тогаш оваа појава добива на поголемо значење, но и истата е доста интересна за набљудување ако се гледа како една поголема целина, како едно поголемо сценарио.

За ова сценарио имам пишувано повеќе пати и истото, ако судиме според промените и случувањата, може да се подели на повеќе фази, а денешните случувања и пренесувањето на поголемиот дел од медиумите на некој настани се како еден вид на резултат од сето тоа.

Накратко, сето ова започна веднаш пред добиеното вето во Бук*решт и за време на изборната кампања за предвремените парламентарни избори во 2008 години.

Како никогаш досега, цела плејада на медиуми, новинари, политичари, универзитетски професори... се вклучија во ширењето на една колективна хистерија и страв кај граѓаните дека доколку не се влезе во НАТО до крај на 2008 година, тоа ќе значи распад на државата, дека ќе сме пропаднале, дека ќе не парчеле Албанците, Бугарите...

Притисокот продолжи во наредниот период, пред се преку реактивирањето на одредени лица кои беа подолг период неактивни во нашето општество и политичка сцена, а кои имаат, да речеме ’интересно’ минато со нашиот јужен сосед.

Тука, пред се мислам на враќањето од ’мртвите’ на поранешниот премиер на Македонија, Љубчо Ѓорегиевски и поранешниот министер и кандидат за претседател на РМ, Љубомир Фрчкоски. Едниот близок со Грција со продавањето на ОКТА, другиот со аферата ’анафора’, обелоденета од поранешниот претседател на Република Македонија, Киро Глигоров.

Сите овие настани не беа без соодветната поддршка на медиумите кои се прилепени кон одредени бизнис групи со силни лобија во политичките партии, но и чести сопственици на еден или повеќе медиуми.

Денес, август месец, 2009 година, овие влијанија, игри и интриги, си го направија своето. Поместувањето на речникот на медиумите е лесно заблежителен.

Денес, речениците од типот ’нашата европска иднина е една’, ’нашите ЕУ и НАТО интеграции немаат алтернатива’ се составен дел од вокабуларот на секој политичар и општествен деец кој не сака да биде жигосан како радикал и антимакедонец од медиумите и многуте НВО пророци.

Работите отидоа многу подалеку од ова. Денес, секој оној кој има било какви принципи и се има малку покозистентни ставови за името кои не се во оваа насока, тогаш истиот е заостанат, радикален, антиевропски настроен, и цела една редица на други квалификации од страна на оваа фабрика.

Според сите рејтинзи, на најгледаната телевизија во Република Македонија, во репортажа за семакедонскиот собир во Трново на 2-ри август, обраќањето на Претседателот на Светскиот македонски конгрес Тодор Петров, беше окарактеризирано како “цврсти и радикални ставови за непроменливост на името”.

Слушајќи ја оваа најава, јас веднаш си помислив дека Петров или повикал на објавување на војна на Грција, етничко чистење на албанците или нешто слично.

Наместо тоа, Петров изјавил дека името на нашата држава не треба да се менува и дека македонците сакаат во НАТО и ЕУ, ама не по цена на промената на името.

Ова, според мене, но и сигурен сум, според скоро сите граѓани на оваа држава, е нормална и искрена изјава, која воопшто не е ниту контроверзна, а камо ли РАДИКАЛНА. Во неа, Тодор Петров не прави ништо друго освен тоа што принципиелно ги изнесува ставовите кои ги кажува веќе години наназад.

Вториот настан кои се случи овие денови, а кои медиумите повторно го третираат “кој како стигне”, беше изјавата на Претседателот на мисијата на Европската Унија во нашата држава, Ерван Фуере, кој конечно, после години и години игра на зборови, дворска дипломатија и секојдневна демонстрација на лицемерието на Брисел, изјави дека без промена на името на Република Македонија, нема датум за преговори за влез во ЕУ.

Е драги мои почитувани колеги новинари, политичари, општествени дејци, колумнисти, самопрогласени експерти и останати гребатори од НВО секторот, ова е изјава која е радикална и скандалозна. Ова е изјава со која паѓаат сите маски и ефтини манири, изјава со која што се кажува отворено дека на ЕУ не сме и потребни какви то сме, туку онакви какви што они сакаат да бидеме.

И, резултатот на сево ова е ... МОЛК!!!

Немаше скандалозни ударни вести со кои се бара Фуере да биде избркан од државава, дека Оли Рен сака да се извини на целиот македонски народ, дека Хавиер Солана патува за Македонија за да ја спаси ситуацијата од ескалација, дека Република Македонија се повлекува од преговорите...

Благодарност до весникот Нова Македонија кои не почестија со репортажа за оваа изјава, како и со соодветната интервенција во колумната на Александар Дамовски, бидејќи како што работи ова наше новинарство, оваа изјава можеше да помине незабележано.

Како да се реагира во едно општество каде тие што треба да бидат гласот на гневниот народ, се истите тие кои го “заташкуваат” скандалот (сите ние знаевме што не чека, ама ваква директна изјава од професионален дипломат е во најмала рака скандал)??!

Како да се крене глава во општество каде однапред сте осуден на жигосување и навреда тукму од страна на оние кои во стилот на “Калимеро нема правдина” цело време се жалат за притисоци и некакви тоталиарни општества, а на нивните методи и еден Гебелс би им позавидел??!

Како човек слободно да го искаже единствениот логичен заклучок во една ваква ситуација??!

После сите овие настани, во ситуација каде Македонија е жртва на отворено непријателство и насилие на една поголема и посилна држава, во ситуација кога се прекршени сите конвенции и претходно склучени договори помеѓу двете држави, и кога евроатланските интеграции секогаш се условуваат со “уште една остапка”, време е да се донесе единствениот логичен потег. Време е Република Македонија да се повлече од преговорите со својот јужен сосед, од едно нелогично прашање кое доликува само на пародија во монти пајтоновски стил. Време е да се испрати порака дека ЕУ и НАТО не се единствените алтернативи (како што многу луѓе пропагираат) и дека ние неможеме со сила да влеземе онаму каде, очигледно, не не сакаат.

Интересно е што во Македонската политика не се прават таканаречените "симулации", односно - не се развиваат никогаш можните сценарија во рамки на 20-30 па и повеќе години.
Многу е погрешно Македонија да носи било каква одлука во врска со името, единствено и само врз основа на условот "НATO и ЕУ", без да прави долгорочни планови за своето постоење, политички, економски и социјален развој.
Да не бегам многу темата - медиумите се најмногу виновни за тоа, затоа што до сега не сум сретнал македонски медиум (не само откако сум во Канада, туку претходно, додека работев за истите тие медиуми), да бара од било која влада (или било која интелектуална структура) формирање на национална стратегија и долгорочен план.

Зошто е ова битно? Затоа што без такво долгорочно размислување, се се сведува на дневен пазар. Односно - на проста математика: смена на името=НАТО+ЕУ. Подетален поглед на работите, би барал анализа на тоа што точно би значело влегување во НАТО и ЕУ за Македонија во наредните 20 години? Дали НАТО и ЕУ можат да си дозволат да не ја примат Македонија? Што би значело невлегување во НАТО и ЕУ? Ова е опција која упорно се избегнува од сите, иако има доста солидна основа за размислување! Земји како Лихтенштајн (која не произведува НИШТО), Монако (истотака), Швајцарија итн - не се членови ниту на НАТО, ниту на ЕУ, и токму затоа се успешни, затоа што можат да им служат на соодветните ЕУ земји како банки (на хартија се разбира - Лихтенштајн има повеќе банки, отколку што има жители, но реално, нема ниеден трезор), како бесцарински зони, како зони за забава...
Интересно е што никој во Македонија не игра на таа карта и не размислува за таа опција, иако тоа е единственото што навистина може да помогне.
Сите муабети околу стабилноста на регионот и слично - ЕУ и НАТО немаат никаква врска со тоа. Ако има внатрешна нестабилност, ќе ја има и потоа - погледнете ги случувањата со ЕТА во Шпанија, или со демонстрациите на малцинствата во Франција. Нема никаква гаранција дека ЕУ и НАТО значат стабилност, ниту финансиска (погледнете ја изминатава година во Бугарија и при-Балтикот), ниту социјална (Франција), ниту безбедносна (Шпанија, Британија)...

Toa e pesimizam koj minal vo apatija i na krajot vo fatalizam.

Koga lugjeto kje se dovedat do vakov stepen togash so niv mozhe da se pravi s'e sto kje se posaka zatoa sto tie toa go ochekuvaat i se spremni bez nekoj pogolem prigovor da prifatat onoa sto im se "skroilo ushte pred da se rodat" - toa tie pochnuvaat da go sfakjaat kako neshto sudbinsko.

A sudbinata ne mozhe da se smeni, neli?

Celta na neprijatelskata propaganda e narodot da se ubedi deka seto onoa sto mu se sluchuva e sudbinsko i deka okolu toa ne mozhe nishto drugo da se stori.

Ne mozhe nishto da se realizira kako "svrhena rabota" dokolku narodot ne go prifati toa.

I tuka lezhi zajakot megju onoa "sto e vo stvarnost" i "sto bi trebalo da bide spored nechii planovi".

Ultimativno, ostanuva do narodot.

Крајот го краси делото - повеке кажано од тоа е излишно