ЗБУНЕТОВА ТЕМА

...непрегледна пустина, вечна и стабилна, фатаморгани гледавме еден во друг, додека да се вкусиме, веќе бевме исчезнати, минати во сечии сеќавања кои ги прекрива песокот : „ Нема вистина на овој свет на која би можел да се потпреш, само подсмевот на ѕвездите во студените ноќи е вистинит како што ветерот ја разнесува пораката дека залудноста е награда за нашите настојувања “. Позната химна за нас кои ни се причинуваше дека живееме помирени со нашите фатаморгани наречени надежи кои не тераа повремено да погледнуваме кон небото молејќи бар еднаш подсмевот да се претвори во искрена насмевка и раширени раце за добродојденци. Никогаш не бевме добродојдени иако никој од нас не знаеше зошто е овде. По некоја залудна мисла ќе минеше како бран меѓу нас : „ Ова е пеколот, никој не е добродојден тука “. Сепак тоа ништо не менуваше, немаше никакво упатство за промена...можеби и немаше...
Искривени гримаси наречени насмевки и добро расположение, користевме како лесно пијанство, се дружевме како што можат тоа да го сторат составени празнини за се појави уште поголема, но единствена со некоја уште поголема фатаморгана наречена “визија “ за некое утре кога само ќе ја зголемиме празнината.
Заминав далеку колку што можев да одам, кога се изморив легнав под твојата сенка и те испив како капка вода затоа што сум жеден талкач низ мојот дел од пустината наречена живот и бар на кратко да заборавам на подсмевот на ѕвездите во студените ноќи. Мислев дека си само плод на моите причинувања. Утрото станав да си заминам иако немав каде, сеуште беше тука, се зачудив зинат, ништо не беше стабилно како што беше пустината која ме очекуваше пред мене. Ти беше тука без никакво наговестување дека ќе исчезнеш. Ветрот беше поинаков додека ми шепотеше дека си тука заради мене, мислев ми се причинува како и се’ досега. Заминав колку што можев да одам, но немаше наслаги од песок врз сеќавањето на тебе. Помислив на враќање кон тебе, никогаш не сум помислил такво нешто за ништо на овој свет. Се уплашив дека те загубив иако ништо не сум имал досега. Се завртев назад за да те барам, те немаше како и се’ досега, клекнав изморен со лицето во дланките помислив бар еднаш да има вистина, дека не барам повеќе иако и тоа е многу за овој свет.
Погледав околу себе, ја немаше пустината, помислив дека повторно ми се причинува, насекаде беше ти, растеше и во мене се додека не заборавив на себе...сеуште е така...ми се чини дека пустината само ми се причинуваше... ѕвездите ми намигаат...

       

bas pametno fragola 

ja pa kucki procitav 

 

toa i ja cesto si go vikam...posto redovno izbrzuvam  

poznato mi e...od iskustvo ..koe sekoj den go dozivuvam