ЗБУНЕТОВА ТЕМА

zbunet напиша: ... невидлив сум, ти не знаеш, никој не знае...дури ни јас не знаев. Седиш и гледаш напнато во комјутерот, ти дишам во врат, ти се црвени, се чешкаш, не знаеш. Стојам зад тебе си играм со твојота коса, мислиш ветер е, гледаш кон прозорецот; затворен е, се чудиш зошто се наежуваш, ги грешиш буквите, се воздржувам да не прснам од смеење. Те грицкам за увцето, вртиш со главата, мислиш ти се причинува како и топлината што наеднаш ти избива ;чекори се приближуваат...те прашува дали ти е добро, се смешкаш; велиш ќе помине. Шетам со дланките низ плеќите и рамениците, на мониторот се појавува "лкдјцклјсацлкј кај ?"..."ма што ми е ?"... делете, гррр...ооохх...ти ја подигам кошулата, протнувам раце, твоите гради се милуваат со моите дланки, тие знаат што се случува, брадавиците ме поздравија. Не ти е јасно ни зошто дланката млитаво го испушти глушецот кој се отркала правејќи круг за да се врати пред твоите немирни нозе кои се почесто се раздалачени како да сакаат да се ладат од топлината што извира од стомакот низ кој шетам се понемирно. Без опомена дланките се устремија кон твоето меѓуножје, ме изненадија, викна гласно...повторно чекори се приближија : "Тебе не ти е добро !".  " Оди...имам...купи ми нешто за јадење, ми паднал шеќерот ". Чекори се одалечуваат забрзано, сега сме сами, јас сум сместен кај глушецот, го шутнав да не смета. Мојот здив ти лази по бутините откриени под задигнатото здолниште по кој се напнуваат мускулите и прстите од стапалата се подигаат, врискаш пригушено, долната усна ти помодре од гризење, мојот јазик го најде патот, масата почна да се тресе, твоето колено ја поместува со изненадувачка силина, се искриви. Неколку кругови со јазикот во центарот на зовриеното месо и уште неколку убоди како оса која се нашла во тесно за да си отвори пат...се отвори...уште некој круг за брзи премини... Листови паѓаат како снег, принтерот тропа бесмислено, пенкала се тркалаат по подот, измешани крикови со грчења...ѕвонење...тресок... Твојата глава е положена на тастатурата мрморејќи нешто неразбирливо, слушалката од телефонот надвор од своето лежиште гледа кон тебе, од неа се слуша крчење и "Ало ?...ало ?.. ало?"...тешко дишете, не ви е добро ?...ало ?...

Добро сценарио за Идивиди филм

..............

... во кула затворена илјада години ме чекаш, да се родам, да постојам, да те ослободам, само така можам да преживеам. Исто мислиме дур низ шума се движам, магична, сопки која ми прави, ѕверки кон мене наведува, како партали ги расфрлам додека летаат и цвилат. Твојот повик ме излудува, ми го повторува името, мојот крик одекнува, во шуплините од дрвата се задржува, гнезда зајакнува, за нов пород повикуваат, животинки и птици се враќаат.
Се губам дур кругови вртам, исти патеки ми се смеат, ме враќаат од каде почнав...и поназад. Земам залет поток да прерипам, тој се шири заедно со мојот краток лет, во него пропаѓам, во река се претвора, силна струја ме враќа, се гледам како прерипувам. Партали од кал исфрлени од петица по лице ме поплукуваат, се подвоивме јас и јас, сомнежот и љубовта. Гледам дека ќе пропадне дур зината и побеснета река со злобна насмевка го чека. Пружам раце да му помогнам, уште залет да му дадам, тој полетува, реката обесхрабрено крикнува, очи затворам, струјата осветнички ме повлекува.
Пред обрасната кула стои, кон прозорец гледа кој облак го прекрива но не може да го сокрие. Низ обраснато се искачува, те повикува зошто се сомнева, му одговараш, секогаш тоа го правиш. Крши нокти, клетви реди дур древен ѕид полн со дупки не му помага, сака да се врати, да се откаже. Се појавувам, си помагам, го издигам, се подигаме како пареа, пред прозорецот се составуваме, едно сме, сомнежот се претопи, станавме само љубов, те погледав влегувајќи низ прозорецот, стоеше крај златното руно, те зграбив колку за сите овие изминати илјада години...ми возврати. Ме погледа со насмевка зошто дека сепак сватив...ма тоа се само илјада години...и тие поминаа...ние не...и нема...

Kako sto mi izgleda,izvorot na ovaa inspiracija ne samo sto e nepresusen tuku se ke potopi uste malce

А таман турив наочарите, си ставив сок, запалив цигарче и се наместив да примам малку позитивна енергија, кога тоа ниш нема

Он на мене ке ми расипува планови
    и на крај
http://jazbunet.blog.com.mk/

... ќе те откријам каде и да си, одзади ми приоѓаш, очи ми затвораш, те душкам, очи не отворам, голо меше откривам, го бацувам, те скокотка, очи не отворам иако твои дланки не се веќе таму ; шараат по мене, ме скокоткаат, ме допираат, стомак ме заболува од смеење, возвраќам и копче со заби откинувам дур заржувам. Сега и ти заржуваш, легнувам заплашен, твоите заби шетаат низ моето тело, стрепам од гризнување, цвилам и ти се молам за трошка милост додека се устремуваш како тигрица на својот плен. Очи отворив, насекаде низ тело мое кругови црвени...и таму каде не очекував.
Рикнав силно, не се предаваш, нападнав уште посилно, кругови црвени оивичени со траги од заби се нижат се повеќе, а измеѓу нив патишта од нокти, повремено се вкрстуваат, од тебе до мене. Ја тргна раката, сам се гризнав, погрешив, се насмеа победнички, не ќе е за долго, знам каде да нападнам.
Пупки вцрвенети, како ракети се спремаат да полетаат, ги спремам за долго патување, се извиваш, во змија се претвораш, шиштиш, се закануваш, стравот мој исчезнат е, во змија се претворам, се поголема и потврда. Твоите очи се широко отворени, претпоставувам од страв, мора да е тоа иако се смешкаш ко’ да не ти е. “ Е ќе ти биде ! “ извикувам...напаѓам, не бегаш, спремна си да ме совладаш ; ќе ме омекнеш, така велиш, се закануваш...