ЗБУНЕТОВА ТЕМА

... да поминам низ твојата коса со дланките и само твоето лице вперено кон мене да ме нападне со сочни усни прегладнети, со дланките на твоите кукови те привлекувам силно додека се лепам за тебе, со дланките минувам низ твоето тело да го ослободам од алишта кои ми се чинат како пранги нервозно копчиња се тркалаат. Од пликавци на мои груби дланки ти се кинат хулахопките, една штикла по чудо се закачи на лустерот нишајќи се силно, кошулата го прекри кафезот на пилето кое почна да прета исфрлајќи ги лушпите од просо, твоето здолниште ја нападна вазната кои некоја секунда се бореа паѓајќи за да предизвикаат тресок, некои делови од вазната се сокрија под креветот. Твоите гаќички се закачија на ќошот од забрадените доселеници кои ја разгледуваа новата земја додека зад нив стоеше бродот со искинати едра.
Мојата маица со едниот ракав се напика во чашата добивајќи црвенкаста боја од виното во неа, моите панталони го бутнаа звучникот кој пластично одскокна по подот криејќи се од нов напад и од видикот, мојата патика го напукна ќошот од огледалото закачувајќи се со врвката да виси како мајмунче, на моите гаќи не се сеќавам...а ни ти не се сеќаваше каде се кога те прашав на разденување...


Изменето од zbunet - 09.Мај.2009 во 00:38

zbunet напиша: ... да поминам низ твојата коса со дланките и само твоето лице вперено кон мене да ме нападне со сочни усни прегладнети, со дланките на твоите кукови те привлекувам силно додека се лепам за тебе, со дланките минувам низ твоето тело да го ослободам од алишта кои ми се чинат како пранги нервозно копчиња се тркалаат. Од пликавци на мои груби дланки ти се кинат хулахопките, една штикла по чудо се закачи на лустерот нишајќи се силно, кошулата го прекри кафезот на пилето кое почна да прета исфрлајќи ги лушпите од просо, твоето здолниште ја нападна вазната кои некоја секунда се бореа во паѓајќи за да предизвикаат тресок, некои делови од вазната се сокрија под креветот. Твоите гаќички се закачија ќошот од забрадените доселеници кои ја разгледуваа новата земја додека зад нив стоеше бродот со искинати едра. Мојата маица со едниот ракав се напика во чашата добивајќи црвенкаста боја од виното во неа, моите панталони го бутнаа звучникот кој пластично одскокна по подот криејќи се од нов напад и од видикот, мојата патика го напукна ќошот од огледалото закачувајќи се со врвката да виси како мајмунче, на моите гаќи не се сеќавам...а ни ти не се сеќаваше каде се кога те прашав на разденување...

екстра кејф ама многу зијан

Што чоек ќе беше ова

... невидлив сум, ти не знаеш, никој не знае...дури ни јас не знаев. Седиш и гледаш напнато во комјутерот, ти дишам во врат, ти се црвени, се чешкаш, не знаеш. Стојам зад тебе си играм со твојота коса, мислиш ветер е, гледаш кон прозорецот; затворен е, се чудиш зошто се наежуваш, ги грешиш буквите, се воздржувам да не прснам од смеење. Те грицкам за увцето, вртиш со главата, мислиш ти се причинува како и топлината што наеднаш ти избива ;чекори се приближуваат...те прашува дали ти е добро, се смешкаш; велиш ќе помине. Шетам со дланките низ плеќите и рамениците, на мониторот се појавува "лкдјцклјсацлкј кај ?"..."ма што ми е ?"... делете, гррр...ооохх...ти ја подигам кошулата, протнувам раце, твоите гради се милуваат со моите дланки, тие знаат што се случува, брадавиците ме поздравија. Не ти е јасно ни зошто дланката млитаво го испушти глушецот кој се отркала правејќи круг за да се врати пред твоите немирни нозе кои се почесто се раздалачени како да сакаат да се ладат од топлината што извира од стомакот низ кој шетам се понемирно. Без опомена дланките се устремија кон твоето меѓуножје, ме изненадија, викна гласно...повторно чекори се приближија : "Тебе не ти е добро !".  " Оди...имам...купи ми нешто за јадење, ми паднал шеќерот ". Чекори се одалечуваат забрзано, сега сме сами, јас сум сместен кај глушецот, го шутнав да не смета. Мојот здив ти лази по бутините откриени под задигнатото здолниште по кој се напнуваат мускулите и прстите од стапалата се подигаат, врискаш пригушено, долната усна ти помодре од гризење, мојот јазик го најде патот, масата почна да се тресе, твоето колено ја поместува со изненадувачка силина, се искриви. Неколку кругови со јазикот во центарот на зовриеното месо и уште неколку убоди како оса која се нашла во тесно за да си отвори пат...се отвори...уште некој круг за брзи премини...
Листови паѓаат како снег, принтерот тропа бесмислено, пенкала се тркалаат по подот, измешани крикови со грчења...ѕвонење...тресок...
Твојата глава е положена на тастатурата мрморејќи нешто неразбирливо, слушалката од телефонот надвор од своето лежиште гледа кон тебе, од неа се слуша крчење и "Ало ?...ало ?.. ало?"...тешко дишете, не ви е добро ?...ало ?...

woooowww.......Maestro

zbunet