Порака во шишето

Draga Ketrin

Pomina eden mesec otkako ti piSav, no mi se cini kako da pomina mnogu poveke vreme. zivotot sega minuva kraj mene kako predelite sto se gledaat od prozorec na avtomobil. Jas disam, jadam I spijam kako sekogas, no vo nisto sto prezemam vo zivotot ne naogam nikakva smisla. Ednostavno plovam kako porakite sto ti gi pisuvam. Ne znam ni kade odam ni koga ke stignam tamu.

Duri ni rabotata nemoze da ja smali mojata bolka. Bi mozel da nurkam za zadovolstvo ili da im pokazam na drugite kako da go pravat toa, no koga se vrasam vo prodavnicata, taa izgleda tolku prazna bez tebe. Ja skladiram ija poracuvam stokata po navika, no duri sega ponekogas nesvesno frlam pogled preku ramoto I te dovikuvam. Sega, dodeka ti go pisuvam pismovo, se prasuvam koga I dali voopsto nekogas ke prestane toa.

Bez tebe vo mojta pregratka, cuvstvuvam praznina vo dusata. Se fakam kako vo tolpata luge go baram tvoeto lice – znam deka toa e nevizmozno, no nemozam da se vozdrzam. Mojata neprekinata potraga po tebe odednas e osudena na propast. Razgovaravme za toa sto ke se sluci ako okolnostite ne prinudat da se razdelime, no nemozam da go odrzam vetuvaweto sto ti go dadov taa vecer. zalam, najmila, no nikoj nikogas nemoze da go zavzeme tvoeto mesto. Zborovite sto ti gi sepotev bea bessmisleni, I toa trebase da go svatam uste togas. Ti I samo ti, sekogas si bila edinstvenata sto sum ja posakuval a sega, koga te nema, ne sakam nikogas da najdam nekoa druga. Dodeka smrtta ne ne razdeli, sepotevme vo crkvata, a jas pocnav da veruvam deka tie zborovi ke ozvonuvaat se do denot I jas konecno, ne zaminam od ovoj svet 

EVE VISTINSKA PORAKA VO SISE