Изградба на црква на плоштад Македонија?

Пет дена по задушувањето на првото архитектонско востание, тоа што остана од рудиментираната форма на македонскиот уриет, е ставено во слободен пад и на слободно толкување од овластени телевизиски и „невладини“ изданоци на една демохристијанска диктатура, која претендира да се претставува како десна идеологија. Од штабовите на фундаменталистичкиот конзервативизам фрчат катиљ-фермани, ги пребројуваат „немакедонците“ на раководни позиции во медиумите, ги стигматизитраат како етнички филтер за неоспорените локации за џамии и како етноцентристи во „хајката против МПЦ и македонскиот народ“. Круна на ваквата мисија вчера ставија неколку извршители на владината Македонска студентска унија (МСУ) со барање „Ѓунер Исмаил, Ерол Ризаов, Срѓан Керим и Велија Рамковски преку своите медиуми да престанат да прават хајка поради изградба на една црква и со репортажи за неколку турканици, три шлаканици и две тупаници“.

Нема поголем таксират од моментот кога демагогијата станува државна идеологија. Нема поголемо зло, поголем расизам, фашизам и лудило ако луѓето ги жигосате како неподобни поради нивното етничко потекло. Така почнуваат поделбите. Така почнуваат војните. Демократската супстанција на Македонија денес е избрстена до последна фиданка, небаре ја брстеле кози со работен налог 24/7, во согласност со прокламираниот „ефект 48“.

Јавниот обвинител и претседателот на Советот за радиодифузија досега стопати требаше да се појават во јавноста и да преземат мерки против забревтаното ширење верска и национална омраза. Можеби двајцата вчера се опуштиле првоаприлски маскирајќи се како „заспаната убавица“, но ова станува премногу сериозно за да го сведеме на априлијада. Исто како што соодветни објекти добиваат градежни маркички на несоодветно место, ќе сметаме дека и овие функционери добиле „маркичка“ за функција што не ја извршуваат навремено и одговорно. Тие по закон се задолжени, меѓу другото, да го санкционираат говорот на омраза и хушкањето што излегува од катодните цевки на некои т.н. телевизии, а потоа неповратно да го депонираат тој „информативен“ смет во Дрисла или на отпадот на историјата, сеедно.

Сепак, студентите од Архитектонскиот факултет даваат надеж дека доаѓа една нова генерација, која инсистира на критериуми, стандарди и концепции, а не на партиско-крстоносни походи за инаугурирање демагогија, насилство и кич. Нивното востание го принуди Велимир Стојковски да потврди дека е невалидна и неговата ректорска „маркичка“ бидејќи ја трампал за автономијата на Универзитетот. На оние, пак, кутри студенти од МСУ кои не знаат ни да го прочитаат она што (им) го напишале, немам што да им порачам, освен да ја сменат адресата на нивната организација. Нема смисла толку „големи“ Македонци да ординираат на улица што се вика „Емин Дураку“.

Катерина Блажевска