ЗБУНЕТОВА ТЕМА

..............

...ме дигаш високо, ме плашат височините, губам воздух на замрзнатите врвови, се тресам од студ велејќи си што барам овде. Ме учиш да бидам орел, гракам како гавран, велиш дека со време ќе научам и дека не се одбравме случајно. Ме тераш да мислам дека сум небесно битие, тебе ти е лесно, отсекогаш си таква, меѓу облаците ти е домот, ветерот те слуша покорно, ти се радува, а на мене нешто намрштено ми мрмори во стилот - Кај го најде па овој ! Би го грабнал за гуша да ја имаше, запнал да ми земе душа, љубоморен и пакосен е велам јас, тебе ти е смешно. Никогаш не ти се открива ни мало делче од ногата, бар колено да ти видам, расипан е велам јас, намерно те прекрива со облаци. Ми врие, чурам како оџак обидувајќи се да ти се приближам, врескам додека паѓам за нежно повторно да ме издигнеш, тебе ти е смешно, ме бакнуваш и ме фрлаш во висините, се чувствувам понижено, пафтам очајно со крилата трапаво борејќи се со ветерот. Се одалечуваш, ветерот ми лупа шамари, смеејќи се, се смеете, изгледа само јас не го разбрав вицот.
Затворив очи го повикав волкот, од мене ечи ржење и завивање, се чувствува чудно затоа што има и крила. Ме врти ветерот во круг, но како да губи здив. Го претекнав, почнав да си играм со него, ветерот почна да цвили, ми стана и мене смешно. Сега е време за нов виц, те грабнав силовито побрзо од трепкање на око, немаш време ни да се изненадиш, моето смеење ечи сега, те водам кон најгустите облаци, издишување во знак на олеснување излезе од твоите полуотворени гладни усни...

... на пуста планета само карпи и испарувања, срушени вселенски борбени сонди и расипан непријателски робот. Го гледам со алат во рака, нема да има милост за мене ако го поправам, силен е, но е трапав, ќе се бркаме колку да ми помине време.
Му светна киклопското око, ме фати за врат, губев воздух кркорејќи зборови дека нема никој друг сем нас, не му беше гајле, го исклучив. Безживотен го клоцнав пцуејќи обидувајќи се да си го повратам здивот, испарувањата ми го појачаа кашлањето, се потправ на карпите.
На едната карпа имаше врежано со нож иницијали и женски лик. Ме потсети на неа, сеќавања на интимни моменти ми навалија, се издишав. Имаше добри моменти, но повеќето беа напорни и исцрпувачки, но сепак беше подобро од оваа пустелија, се издишав.
Повторно го уклучив роботот со далечинско, повторно сакаше да ме дофати, поминаа денови додека ја свати ситуацијата. Поминаа недели додека успееме да бидеме блиску еден до друг. Го закопавме заедно костурот на несреќникот кој резбал со ножот на карпата. Умрел од повредите, неговите резерви ќе ни послужат да ја продолжиме нашата агонија.
Често застанував покрај карпата со изрезбаниот лик, ништо друго не ми преостана од неа, не знаев никогаш да цртам, сега е моја, со моите сеќавања ја гледав со мои очи. Понекогаш ми се насмевнуваше, понекогаш се губев од тага, не сум можел ни да замислам дека непријателски роботски киклоп некогаш ќе ме теши во прегратка предејќи како да се обидува да ми пее приспивна песничка...


Изменето од zbunet - 11.Март.2009 во 23:40