Македонски литературен јазик

**Го учам турскиот јазик**“, „**Пишувам на руски јазик**“...)

 Zlatnik напиша:

 mamamd напиша:

... Makedonski narodni prikazni...

Овој
пост на мамамд ме поттикна да го објаснам следново правило. 
Во многу постови
читам како придавката ја пишувате со голема буква, посебно кога се сака
да се опише некоја именка која означува национална припадност, пр.
„Македонски јазик“, „Албанските партии“, „Грчките политичари“ , еве,
како овој пример „Македонски народни приказни“ и сл.
Основната функција на придавката е да ја определи именката. Таа секогаш се пишува со мала буква (пр. „Го учам турскиот јазик“, „Пишувам на руски јазик“...), освен во случаи каде се објаснуваат географски поими, пр. „Црна Гора“, „Бело Море“.

Кога
сме кај придавките, сакам да воочам дека многу често се греши со
нивната употреба после именките. Во исклучителни случаи (пишување
поезија или друг вид литературно изразување) тоа е дозволено, но сепак
употребата во литературниот јазик е поограничена поради употребата на
две или повеќе придавки за објаснување на именката, кои секако треба да
стојат пред неа.
Пр. 
Има млеко кисело / Има кисело млеко
Продавам автомобил половен / Продавам половен автомбил
Во цвеќарницата имаше цвеќе убаво, шарено, миризливо / Во цвеќарницата имаше убаво, шарено миризливо цвеќе.

Дали и вие имате сретнато овакви примери каде придавката доаѓа после именката?

точно така, национална припадност и имиња со голема буква, а придавки со мала 
а инаку едната од речениците може да биде вака:
Во цвеќарницата имаше цвеќе, убаво, шарено, миризливо
(се избегнува „кое беше“)

Изменето од zabegan - 02.Март.2009 во 23:07

Внеси реплика	страница <1 21 222324 25 46 >
Tweet