Напиши љубовен текст (дневник на вашата душа)...

Koga ke ja procitas ovaa poraka, ti pomisli na mene, kako srceto me stega. Otkoga tebe te znam, se me potseka na tebe, tvoeto ime vo srceto ke go nosam, I dodeka ziveam, tebe ke te sakam.                                      

http://www.youtube.com/watch?v=Ja6NFIbwWU0&feature=related                    Ako postoi sjaj, toa e vo tvoite oci. Ako postoi sreka, toa e zivotot so tebe. Ako postoi taga, Toa e zivotot bez tebe. Ako nekoj e sakan, toa si ti.

Додека ја слушам тишината во ноќта опиена од љубовта на ангелите се прашувам што ли прави мојот ангел без крилја. Можеби ја чита пораката во која му испракам илјада бакнежи!?


Изменето од Goldi - 08.Март.2009 во 12:23

Zavedi mi go umot I ke go imas moeto telo, pronajdi mi ja dusata I ke me imas zasekogas.

Кога грчовито итам да се извадам од креветот и со сета силина на чувтвата да го засакам *денот*,срцето ми се крши од тага по недосонуваното.Го напуштам со ветување дека ќе го досонувам до крај,луцидно и смело,но онака како би ме направило посилна.Брзо ќе биде се.
Се трудам да ја проголтам првата плунка која убаво се сместила во мојата уста,но практично невозможно е,лигава и упорна,баш како и повеќето личности кои ми следат за да се биде убаво зачинето!Почнувам да дишам со полни гради,го земам воздухот небаре новороденче,со прва страст и желба да се живее и да се направат работите уметнички добро,перфекционистички.Стојам и ги грчам ножните прсти,ја имам земјата под мои нозе или попрецизно подот на станот,а под мене неподносливата старица.Убаво е да имаш некого под себе...барем некого.
Го грабам кафето и пасионирано грабам со лажичката што повеќе до самото дно на кутијата,а во исто време и растурам по работната масичка,по вжештената рингла,цела просторија почнува да мириса на препечено кафе,а јас со сласт го чекам вкусот на денот за да можам да го допрам колку и да бил жежок,да ја исполнам усната шуплина со горки задоволства...а во позадина ориентални звуци...го отварам прозорецот да го вдишам и ги гледам светилките кои итаат кон дома...почнува и мојот *ден*,темен,како и секогаш,огреан од месечината...пролет е!Воздухот некаде во ноќта секогаш делува истрошено,го дишиш и дишиш,но како да не ти е доволен,има некоја блага арома на озон.Прекрасно...Газам по прсти по станот да не ја разбудам само што заспаната старка под мене,да под мене...танцувам сама...
Во недостиг на инспирација ги гушкам моите малечки,ги будам од длабок сон,се тегнат,а јас се топам.Совршено им се составени боите,а толку се мали,мали...јас умирам,а поентата е сеуште недокажана,всушност поентата не е ни приближно до нејзината фактичка поента,навистина жално.
Ја држам шољата кафе со двете раце,убаво загреан порцелан полн до врв беспрекорни задоволства.Првата голтка ми го побеле јазикот од жештина,но ја заджав подолго за да ми го разбуди брзо мозокот,да потврдам дека сеуште можам да почувствувам вкус,велат некаде пред крајот воопшто не можеш ни да го сетиш,не можеш дури ни основните вкусови да ги препознаеш.Некаде пред крајот на денот,некаде пред да заспијам малку подолго од ова на земјава,убаво е и да си под нешто,барем така се убедувам.
     Го правам ова за да можам да сонувам...ноќе се сонува,ноќе можеш се што не можеш низ денот,имагинацијата е на најниската поличка и сосема дофатлива...
Некогаш работите ги поставував поинаку...се будев со утринска свежина,со сончеви зраци и денови обоени во жолто.Скокотливо и разиграно ја пуштав најгласната музика,не го пиев кафето,набрзина правев чајни тостови ги бутав во себе додека до листав денешниот весник.Ги скокав вестите на денот,политиката,вестите во светот,хрониката...аааа...хороскоп...риби...ви претстои убав ден,оптимизмот ќе дојде до израз и без никаков проблем ќе ги совладате пречките благодарение на вашата безкомпромисна природа,љубовта...само затворете ги очите и посакајте.Прекрасно,прекрасен ден!Веќе работите се наштимани,штом така вели локалниот астролог!Воајерот во мене гледа женски голи женски гради,машки задник во затегнати боксерки,утринска расправија!Гласно се смеам грицкајќи тост!Веќе доцнам!Набрзина хаосот го доведувам до уште поголем хаос,разбушавени локни,несмасно нашминкани усни,набрзина прибран ранец со сите нотни тетратки на светов или во станов,мојот стан е свет!Бутам уште некоја тостерка во уста,се враќам по уште една и веќе почнувам да се смеам на својата лакомост.Го навлекувам џемперот со мирис на лаванда,оној кој најповеќе го сакаше тој.Ја заборавам марамата,се мислам дали да се вратам,но кому му е грижа!Во ритам скокам по скалите,велам добро утро на секој случаен минувач,ме гледаат чудно старчињата кои носат со себе мирис на свежо испечен леб.Мммм...подзастанувам да вдишам,мирис сличен како на бабиниот леб!
Влегувам во светлиот свет,со вжарени усни,румени образи,со широко отворени очи,но и затворени само за него...а јас со предвремено трасирано патче веднаш на аголот каде што ме чека убаво приготвено кафе и мирис на грст топли лешници,циметот го изоставував,иако го обожував,тој не го сакаше.Токму пред да влезам ги затворам очите,ги грицкам усните и посакувам да се дојден пред мене...мммх...го нема!Барам место до прозорот,ако треба и ќе чекам и безобразно ќе гледам во некого кој веќе го испил кафето и само седи за да си го дочита весникот,тоа место заслужува да биде наше!Дојдов по моето *те сакам*,дојдов по дечкото на денот!Заслужуваме да бидеме на излогот сите да го видат тоа!
Ми успеа начинот со убава намера,се сместив онаму каде што јас сакав,се наместив на начин на кој што јас сакам,го ставив ранецот сосема некултурно веднаш до удобното столче,но не ми беше гајле и го отворив денешниот весник,но прво го порачав вкусот на денот.Овој пат го листам од самиот почеток не минувајќи ги вестите на денот,веќе денот убаво е предвиден нема простор за грижи и нетрпеливост.Го чекаме мирисот на денот,оној неговиот,посебен,мешавина од саналовина,остаток од колонската вода секако,не како есенција,омекнувач за алишта и едноставно,неговото височество неговиот природен мирис.Ова е едно од тие утра кога јас се лутам на неговите шеги на моја сметка кои ги прави секогаш кога доаѓа и ме гледа занесена во новостите со полни очи солзи,загрижен поглед,на исток пак немири...Знаеше уште толку да ме донесе во хаос,со меко склопена тупаница ми ја триеше косата,а потоа ме бакнуваше во неа,потоа во челото па во устата!Ммм...верувам во хороскоп,затвори ги очите и посакај!Наивна убавина,полна сонца,полна љубов,чиста.Ако убаво се присетам на неговата смисла за хумор,сеуште го мразам и се нервирам,но сепак беше шармантен!Секогаш замеруваше интересно на моите грижи зошто не сум го погодила правиот тон или зошто наместо чај од лимон,случајно сум ставила чај од портокал вчера или правеше шега на моја сметка кога случајно ќе го удрев,ќе му брцнев во окото,штипнев или искубев,а тој глумеше повреден,глумеше страшни болки,а јас грижливо се извинував многу пати,за да на крај ме гушне и почне на глас да се смее.Убав ритуал пред да започнат да се раздиплуваат мислите преточени во зборови полни белешки,планови за денот...Го галам по косата додека занесено ми раскажува,а потоа си ја мирисам раката,мириса на него,кафе и него...и веќе не го ни слушам,само се впивам во неговите гради направени по калап на мојата глава и удобно се потпирам.Сакам кога навистина се лути затоа што го сакам,а не слушам...Нека сум проклета ако некогаш се разидеме.Го слушам додека внимателно ја разгледувам шољата за кафе која е напукната на врвот,ги разгледувам нејзините уникатни процепи како резултат на топло-ладните моменти и тортури на садомијачот (веројатно тоа е неговата вокација),јадната.Иако внимателно гледам,сконцентрирано слушам и се радувам за неговите светли планови со клуч на успех!Го чекам и моментот *потоа ние двајца...*...ааах ние двајца...За крај го добивам моето те сакам,тој го добива неговото те љубам...и се разделуваме,едвај,враќајки се мал милион пати да се прегрнеме и бакнеме уште еднаш за да ни трае до подоцна...
Одам кон стаклената зграда да ги отсвирам моите тонови...и да го чекам моментот *ние двајца*...
Звук на телефон кој ѕвони,пишти погласно од било кога,човечки глас кој ги распука сите прозорци на училницата со едно пиано и мојот ученик во неа...се почувствував само,оставено,бесно и разочарано...почнав да пиштам.Се разбудив во бела соба...
     
     Тука некаде ја голтам последната голтка кафе полна со талог,ми го гребе грлото и поткашлувам,тивко заоѓам,прстите треперливо се на мојот стомак,требаше да биде нешто,требаше да бидеме ние тројца...но останавме само *ние *еден.Легнувам во својата постела.

     Пред да заспијам,денот го вари неговото кафе,ги протега неговите рачиња во вид на зраци,се слуша звукот на првата петка веднаш под мојот прозорец,слушам стари гради кои свират под мене и несопирливо се празнат искашлувајќи...пред да заспијам,светот го пие неговото прво кафе и го чита својот хороскоп.Идеална констелација на ѕвездите,прозак во вените,ние...се во име на нештата кои се под титулата *нешто на денот*,јас повеќе и да ги немав такви без него.Пред да заспијам светот почнува да дише,пар полн со планови пие утрински задоволства на нашата масичка во кафулето на аголот и ги имаат нашите планови.Секој пар наликува на друг,иста сила ги влече,кон идентична цел и клуч со изгравирано засекогаш.Најмалку сметав на мелодрамата,се случуваат срања!

                           Ме полудува знај твојата насмевка
                                      штом ја видам цел ден пак ме гали
                                               кога минувам крај тебе јас чувствувам
                                                       како ѕвезда на небо да се пали .....
  

Љубовта не е да најдеш со кого да живееш, туку некого без кого не можеш да живееш.