ЗБУНЕТОВА ТЕМА

... ги истегна своите шепи пред пештерата, ја погледа волчицата, се допреа со муцките со некој поглед преку кој си говореа, сите значајности и чувства беа искажани во момент, кратко и јасно без место за сомнеж, се беше видливо.
Волчицата во тој миг ја виде полната месечина подарена како лежи пред нејзините шепи, ветер ја голицаше по ушите, таа завиваше од радост, со неа беше волкот прв и единствен, поставен на пиедесталничниот рид, тој беше се, месечината го загуби својот сјај пред него, ништо не беше посјајно, се друго беше сенка.
Волкот ја виде обрасната со ситни ѕвездички, таа трчаше не допирајќи ја земјата, не беше лебдење, тоа беше брзина која го пробива звучниот ѕид, волкот завиваше да го надгласа, волчицата беше посилна и од експлозивниот звук, успеа да го чуе она заради кое постоеа, чувствата и намерите се споија, немаше желби, се беше остварливо, беа силни и моќни, немаше сомнеж, никогаш не беа чуле за такво нешто. Ја виде на небото, големата мечка и го отстапи просторот во знак на почит, се радуваше за нив.
Погледот искажан за миг, го опфати целиот нивен живот, знаеа каков ќе биде, подобар немаше потреба да биде, беше најдобар, времето беше составен дел од нив, тие беа составен дел од него, трчаа заедно со него слушајки ги неговите поуки, секоја минута работеше за нив, за се имаше време, така ги награди ...

 ... бубачка сум и дишење твое ме тера да лазам, мрдаш со нозете ко да нешто сакаш, не знам што, низ трепавици гледаш, не кажуваш, само гледаш, па не сум видовит, не , не сум, лазам како бубачка по тебе, велиш те скокоткам, па нормално, бубачка сум, за друго и не знам, твоето смеење ми е нормално, за тоа и постојам, велиш да престанам толку брзо да претрчувам низ тебе, а секаде низ тебе нешто ме мами, а има и каде да се сокријам, на тоа пазам секогаш, се местам секогаш достапно да ми биде, не знам што ми носи следниот момент, со тебе никогаш не се знае, таква си, никако да те научам, но јас сум само бубачка што знае само да лази по тебе и кога е момент и кога не е, а зошто би се грижел дали е момент, јас сум само бубачка, не сум храбар, само не разбирам ништо друго сем тебе иако секогаш ми е ново и секогаш сум збунет. Кога ти лазам на едно место ме тераш на друго, ниеден пат не можам да изодам до крај, пред мои очи се менуваш, а убаво ми е, да лажам срамота е, убаво е да се лази по тебе, среќа моја што никој не знае како ми е, нема да кажам, може да те украдат, а знам, крадат се што убаво е, ти не знаеш, да знаеш и да можеш, и ти би лазела по себе, но, не можеш да бидеш бубачка, јас можам и знам дека немам појма колку сум среќен...и затоа по тебе ќе си лазам, да престанам сигурно нема, на тоа не се надевај ни на сон...

... велиш да играме туризам. Од една соба во друга ? Не ? Да замислуваме ? Затвори очи и кажи каде сме.
Ти ја соблекувам јакната полека, велиш дека сме во некоја од северните земји, чувствуваш рог од ирвас, те допира по ногата, сака да го погалиш и да му дадеш нешто, гладен е и влажен, снегот се топи од него.
Ти минувам со рацете низ телото, чувствуваш голфски стуи, затреперуваш, силно дува на некоја пољана, имаш проблеми со воздухот, наеднаш го снемува, ти давам вештачко дишење, ми се заблагодаруваш, нема шанси да заборавиш вакво нешто од мене, ми велиш тивко.
Ти ја соблекувам кошулата, велиш, дека сме некаде во безгранична зона заради заедничка соработка и размена на искуства, збратимени градови се појавуваат, овие два се исти иако на различни страни, ги посетувам и ги разгледувам, ми подаваш клучеви, секоја врата за мене се отвара.
Ти ја соблекувам сукњата, велиш дека сме во некоја развиена земја која е отворена за соработка и има вештини за обработка која умее суви предели да ги направи влажни, макар и пустина била со голи ридови, демонстрираш моќ на еден, се гледа како расцутува.
Стјуардеса си во вселенски брод, ми помагаш и  се грижиш за мене да ми биде удобно да се сместам, земјата станува претесна за нас, полетуваме кон вселената ...кон која ѕвезда да се упатиме ?...брујат моќни мотори...чекаат на наредба...нашот компјутер одлучи сам...знае која е нашата ѕвезда...пламен подига моќни тела, прво полека, а потоа се побрзо...