Дали религијата ограничува

Messenger напиша: ... Spored vaka postavenite uslovi, vo religiite imash slobodna volja samo na onoa sto ti e dozvoleno da mislish i da pravish...

Јас како директор сум голем демократ. На моите вработени слободно им дозволувам да кажат дека се согласуваат со мене!

Полжавче, ај за мене како атеист - и така и така - немора да ме „послушаш“ за тоа што ти го велев. Но, еве прочитај го уште еднаш постот на еден слободоумен верник како Меси, посебно каде вели:

Messenger напиша: ... Znachi ako i mislite ti se ocarineti, togash kako mozhesh da imash slobodna volja? Za da imash slobodna volja na izbor da pravish onoa sto sakash treba prvo da pomislish na razlichni opcii na deluvanje, da gi analizirash, pa potoa po slobodna volja da napravish svoj izbor...

Тој кој со слободна воља прави свој избор. Тој кој постојано бара, неограничен од било какви рамки на одредена теолошка „наука“ односно догма...

Zlatnik напиша: Тој кој со слободна воља прави свој избор. Тој кој постојано бара, неограничен од било какви рамки на одредена теолошка „наука“ односно догма...

Пред малце објаснив што значи да се има слободна волја. Теолошката наука ослободува, а не заробува.

Потпирајќи се на себеси, и отфрлајќи го Бог, личноста воопшто не е слободна, ами заробена од сопствените страсти.

Слободен ум е просветлен и очистен. Слободен ум е оној кој ја созерцува молитвата постојано. Без разлика дали пишува на форумот, дали е повлечен во келија, дали јаде, дали спие.

Показател дали нашиот ум е слободен се самите помисли. Ако во нашиот ум се најдат лоши помисли, тогаш нашиот ум сеуште не е слободен, туку е заробен од страстите.

Ај сега да видиме кој е патот од помисла до реализирана помисла.

Бог нас не` створил за да постанеме богови по благодат. Ние (луѓето), сме ја имале таа состојба во рајот, но после гревот, сме ја изгубиле, и сме станале подложни на распадливост. Но, Бог е Љубов, и тој ни дал можност повторно да се вратиме на нашата првобитна природа, а напуштајќи ја нашата падната природа. И да растеме во Бога, односно да се уподобуваме на Него - како и што сме создадени - по лик и подобие Божјо.

Ѓаволот не сака да се покае за она што го направил, а од љубомора и завист кон човекот, сака и него да го оттурне од благодатта. Е сега, како таков, ѓаволот постојано му предложува помисли на човекот. Тоа е првиот чекор: предлогот.

Човекот добива предлог. Предлогот најпрвин изгледа како нешто убаво, како американските чоколади, обвиткани во убава амбалажа. Ако ни понуди предлог кој изгледа лошо, ние веднаш би го отфрлиле.
Ние во овој момент можеме веднаш да ја отрфлиме предложената помисла, внесувајќи го Христос во умот, односно кажувајќи молитва (Исусовата молитва на пример). Името Исусово е толку моќно, што демоните ги пече од што само ќе го слушнат. Тоа отфрлање всушност претставува и покајание, а ние, со помош на Христос сме успеале да ја сочуваме слободата на нашиот ум, односно не сме дозволиле да потпаднеме под власта на лукавиот.

Сега до израз доаѓа нашата слободна волја, т.е. имаме можност да го отфлиме ропството или да го прифатиме. Да речеме дека сме ја усвоиле помислата. Наредното што доаѓа е разговорот со неа.  Ако од опит сме осознале дека тоа е лош предлог, сепак си велиме, абе не е многу страшно, ај само малце ќе поразговарам со помислата, па после ќе ја отфрлам.

Не сфаќаме дека предлогот е оставен да тлее, и ние мислиме дека не е страшно, а може да пламне како што пламнува сува трева. Можеме да го отвориме чоколадото и да грицкаме од него, ама тоа е полно шеќери и му штети на нашето здравје. Или, на рекламите дека сме „лаки винерс“, демек ние сме милионтиот корисник, можеме да кликнеме за да земеме некаква награда, а всушност, тој клик не носи до страница полна со вируси.

Ако ги знаеме овие работи, и сеуште останеме во разговор со помислата, ние на некој начин испаѓаме идиоти. Имаме можност да ја отфрлиме помислата, и да ја зачуваме нашата слобода, а од друга страна, ни се нуди ропство (примамливо да, ама сепак е ропство).

И во овој стадиум ние можеме да престанеме со разговорот и да ја отфрлиме помислата, повторно со помош на Христос. Но, може да продолжиме и понатаму. Следниот чекор е усвојување на помислата како своја и нејзино спуштање во срцето. Тогаш помислата преминува во чувство. Ова чувство обично го сметаме за свое, и неговото исполнување го сметаме како дел од нашата природа, а денеска во паднатиот рационален и безбожен свет, извршувањето на тоа чувство се смета за слободоумност.

Овде исто така имаме простор за покајание. Со молитвата можеме лесно да го преобразиме тоа чувство (не да го потиснеме, затоа што тоа ќе остане латентно, туку да го очистиме и преобразиме). Кои чувства се добри, а кои лоши учиме со помош на нашиот духовен отец. Ги проверуваме нашите помисли, желби и намери со него.

Ако дозволиме тоа чувство премногу време да остане во нас, тоа чувство се разгорува во желба. Во зависност од времето кое сме дозволиле да се распламти, желбата може да биде голема или мала. Тогаш ние немаме контрола и власт над сопственото тело и ум, туку сме целосно потпаднати под ропството на гревот (шеќерот е веќе во крвта, односно вирусот веќе се наоѓа на нашиот компјутер). Овдека е веќе малце потешко да се бориме, односно да се покаеме и да почнеме да се молиме. Не велам дека е невозможно, но потешко. Затоа Светите Отци велат дека помислите треба уште на старт да се отфрлаат.

Делото претставува реализација на нашата желба, а тоа е многу лесно, затоа што робот го слуша својот господар.

После извршеното дело, ние веднаш можеме да станеме и да се покаеме. Едноставно е, Господи помилуј! Слава Ти Боже! Се раѓа духовниот плач, и престануваме веќе да грешиме.

Но, најтрагично е што ние веднаш не одиме на таа варијанта, а одиме на една од двете:
1. Не се покајуваме, затоа што тоа што сме го направиле го сметаме за слободоумност, односно, не сме ни свесни дека сме згрешиле.
2. Свесни сме дека сме погрешиле, но наместо да се покаеме, ние паѓаме во очајание (ах, што ми требаше, зошто сторив вака). Наместо веднаш после тоа да примиме лекарство - молитвата и призивање на Името Господово, ние остануваме во калта, и целото свое битие го свртуваме кон себе си, а не кон Господ, Кој е Лекар на нашите души.

Овие чекори се појавуваат кај сите луѓе, а како да ги препознаваме и како да се бориме се стекнува со опит.


Изменето од makarios - 05.Февруари.2009 во 15:48

Makarios, mnogu ubavo objasni kako na toa gleda pravoslavnata religija. Mnogu poopshirno i podetalno otkolku sto sakav jas da mu posvetam vnimanie. Potpolno se slozhuvam so tvojata replika i te potvrduvam deka toa e Pravoslavieto.

Iako kazhano elokventno i ubavo elaborirano, sepak najkusiot odgovorot na prashanjeto Дали религијата ограничува? ostanuva ist - DA!

Mislam deka site toa go razbirame. Sekoja religija koja e restriktivna kon vernicite i e gradena vrz tochno odredeni zakoni, po defolt e ogranichuvachka. Sekoj obid da se prikrie toj fakt ne e nishto drugo tuku opravduvanje ili demagogija od aspekt na istata religija, znachi gledano od istiot nejzin aspekt, a ne nadvor od nea, od nekoj nezavisen nadvoreshen pogled. Spored toa, takvoto opravduvanje ne e nishto drugo tuku samo zacvrstuvanje na prethodno kazhanoto.

Ne bi sakal da bidam pogreshno razbran deka govoram tendenciozno protiv Pravoslavieto, zatoa ushte na pochetokot rekov deka SEKOJA religija koja se bazira na strogo odredeni zakoni i propisi i koja bara od vernicite nepogovorno sledenje na istite kako edinstven uslov za nivno spasenie (prosvestluvanje) e ogranichuvachka - ne dozvoluva nikakvo otstapuvanje od svojot dogmatski pat, a najmalu individualna sloboda na osoznavanje od strana na svoite vernici.

Od druga strana, vekje nekolku pati imam spomnato vo minatoto deka ovoj pristap kon duhovnata preobrazba na lugjeto e neminoven vo pochetnata faza na nivnoto patuvanje. Najgolemiot broj vernici stanuvaat chlenovi na nekoja institucijalizirana religija poradi toa sto imaat na uvid eden razraboten sistem na zakoni i propisi koi na pregleden nachin im ovozmozhuva da se upatat vo prvite chekori na svojata duhovna gradba i na razbuduvanjeto na svojata svest.

Problemot lezhi vo toa shto tie se ushte ne ja znaat "azbukata" ili "osnovnata matematika", a da ne zboruvame za vish*te sferi za koi voopshto ne se svesni deka postojat.

Vo svojata ignorantost, no iskrenost, lugjeto prashuvaat "sto da pravam?", "sto da ne pravam?, "kako da se odnesuvam?" i t.n. Nim im trebaat normi, propisi i zakoni so koi kje si pomognat da go zapochnat svoeto odenje po patot na prosvetluvanjeto.

Togash tie trebaat da bidat ogranicheni.

Rabotata e sto toj pochetok ne e celta na patuvanjeto.

I tuka lezhi glavniot problem na koj, po izvesno vreme, se sopnuvaat site vistinsko religiozni lugje, ateisti, slobodni misliteli i prosvetleni lugje.

Ostanuvanjeto na azbukata ili osnovnata matematika, ostanuvanje na zakonite i dogmite, ostanuvanjeto na restrikciite i ogranichuvanjata NE DOVEDUVAAT DO PROSVETLUVANJE. Prosvetluvanjeto po defolt znachi osloboduvanje od sekakvi indoktrinacii i ogranichuvanja za da se realiziraat vrvnite visochini na Bogodadeniot potencijal vo sekoj chovek.

Chovekot e sozdaden spored Bozhjiot lik i potencijalno gi ima Negovite atributi. Bog ne e ogranichen i chovek za da gi realizira Bogodadenite stributi vo eden moment treba da se oslobodi od ogranichuvanjata.

Togash i samo togash kje mozhe da se oddeli od iluzijata na materijalnoto, od iluzijata na sudenjeto i presuduvanjeto na BILO SHTO i da stane svesen za svoite kreativni sili vo ramkite na sevkupnata Kreacija kako nejzin neddeliv i aktiven element.

Tokmu za toa govoreshe Isus! Toj govoreshe za noviot religiozen chovek, onoj koj kje gi ostavi starite zakoni zad sebe i kje se krene na novoto pogorno skalilo na koe vladee noviot zakon: "Ljubi go blizhniot svoj kako shto se ljubish sebe si" i posledicata od toa - "Pravi im na drugite onoa shto sakash i tie da ti pravat tebe".

Isus dojde so mech da go razdeli Sariot Zavet od Noviot za noviot vernik, za onoj koj ja nauchil azbukata i koj treba da go napravi sledniot chekor vo svoeto prosvetluvanje, da go se kachi na slednoto skalilo koe kje mu pomogne da gi realizira Bozhjite potencijali vo sebe i taka da pravi seto onoa sto go praveshe i Isus, pa i povekje od toa.

Isus dojde i zasvetli so svojata prosvetluvachka svetlina. Na komu mu trebashe taa svetlina bidna osvetlen... a koj treba da ja uchi azbukata, ke treba se ushte da ja uchi. Toa e eden proces koj mora da se POMINE.